Akranes - 01.10.1953, Side 9

Ragnar Jóhannesson:
K
X
K
K
X
K
yólahclgi
Er út í myrkriö ómar klukkna kliöur
og kallar þjóÖ
í heilög vé á kyrru jólakveldi.
um kalda slóö,
þá finn ég enn þá óma forna strengi
frá œskutiö, — sem höföu þagaÖ lengi.
í gegnum liúm og nceÖing nítján alda
í nótt ég sé.
Meö bljúgum hug viö barnsins lágu jötu
ég beygi kné.
— / veröld þar, sem hatriö hefur ráöin,
er hér aö birtast miskunnin og náöin.
/ gegnum kul og myrkur naprar nœtur
fer náöar blœr,
í kœrleiks ylnum ísi kalin rósin
nú aftur grœr,
og hnútasvipu lögmáls, öld sem œgir,
sú ylrík hörid frá dyrum vorum. bœgir.
Og þess er minnzt í glæstri höll og hreysi
í hljóÖri þökk,
til barns, sem kærleik veitti þjáöri veröld
snýr vitund klökk.
Og vetrarliljur anda ilmi rósa,
er augaö skín viö bjarma jólaljósa.
HLJÓMAR
STEINAR SIGURJÓNSSON:
Fjólan vildi fá að vita allt og hún starði
án þess þó að skilja í neinu, f jarskalega lít-
il, þæg og ánægð. Hana langaði bara til að
sjá sig um, og þegar regnboginn var dreg-
mn upp í dalbotni varð hún undrandi,
°g þótt fífillinn segði ekkert hafði
hann gaman af og kímdi, en þegar fjólan
varð óvænt fyrir stórum o ggljáandi regn-
dropum, kiknaði og bað guð að varðveita
sig, fór hann að flissa, því hann var harð-
gerðastur á borðinu. Hann var líka mesti
spekingur, enda hugsaði hann fyrir öllu
°g þóttist fyrir öðrum, — en þótt hann
miklaðist sem snöggvast, leið ekki á löngu
þar til hann varð undirleitur.
Svo leit litla fjólan forvitin og hlakk-
andi til himins og bað 'fífilinn sjá, og
solin leit aftur yfir dalinn og hjalaði við
litlu moldarbörnin og þerraði þau og metti.
Og nú var komin dýrð í loftið og hrossa-
gaukurinn hóf sig upp í gifurhæð og sagði
öllu heldur við sjálfan sig en kallaði. heyr-
ið, og hann steypti sér niður í dalmn og
AKRANES
fjaðrirnar slógu hljóma út í ládeyðuna, og
nú var stolt lóunnar vakið og hún hóf
dýrðindýrðindí sönginn sinn, og þá byrj-
aði tjaldurinn, hann gall skært og taktvisst,
og spóinn þagði ekki lengur þótt hann bæri
llítið skyn á lóulist. Hann var rámur og
fylgdi ekki hrynjandinni. Litli þröstur gat
ekki stillt sig um að hlæja og svo flaug
hann upp i grein og byrjaði að blistra,
og tónamir hófust í lifandi dansi út í dýrð
loftsins, en randaflugan kepptist við og
'iiaug í ótal krókum og hóf imdirleik, og
að síðustu hljómaði allt og hljómarnir
hlógu og það var blíðusvipur i hlíðunum
og blómstrið gróskufullt og starfandi:
Fjandans óheppni!
Rólegur.
Það getur þú sagt!
Þú ert of ákafur,
og það var reyndar rétt hjá henni, því
að hann var ekki nógu þolinmóður, og hún
var líka vandlát eins og hann sagði, og
þau byrjuðu að þrátta, og viðkvæma hjart-
að hennar fór að slá örar og gráta, og hann
var karlmannlega hrjúfur og hann var
líka dásamlega blíður og hann kyssti tár-
in af kinnum hennar og svo biðu þau
lengi unz hann tók viðbragð og það glamp-
aði á hlaupið og sólargeislarnir stungu
í augun og hann gretti sig og svo varð hann
heppinn og skotmarkið féll sem steinn og
hún varð óumræðilega ánægð og hún sá
að hann handlangaði byssuna léttilega
eins og göngustaf og brjóstkassinn var
hvelfdur og hún vissi að hann var hinn
glæsilegasti í þorpinu, konan varð stolt og
kiimarnar urðu rjóðar.
Það er einmitt svona fjöður, sem fer
bezt, sagði hún.
Það er nú litið sport að skjóta af svona
stuttu færi, svaraði hann fýldur.
.... og þvílíkur leikur í litla þresti, er
hann skaust á milli trjáa í hmdinum yfir
höfðum elskendanna. Hann kunni sér ekki
læti. Hann blístraði tónum út í dýrð lofts-
ins og ákefðin þvílík að stundum stóð hann
á öndinni af áreynslu þvi að lungun voru
svo lítil og veikbyggð og þau önduðu svo
ótt og veikt.
Hver einasta nóta í Guðs harmóníu
var slegin.
117