Akranes - 01.10.1953, Side 11

Sigirieir Sigirðssoi, biship
- MINNINGARORÐ -
Síra Sigurgeir Sigurðsson var fæddur
á Eyrarbakka 3. ágúst 1890, sonur Sigurð-
ar Eiríkssonar regluboða og konu hans
Svanhildar Sigurðardóttur, b. í Nausta-
koti á Eyrarbakka Teitssonar. Síra Sigur-
geir var vígður til Isafjarðar 7. október
1917, en voin veitt Eyrarþing í Sktuls-
firði frá 1. júni. Hann var prófastur í
Norður-Isa'fjarðarprófastsdfrm i frá 1927—
39-
öllum mun hafa komið saman um, að
slíra Sigurgeir væri óvenjulegur prestur.
Hann var glæsimenni hið mest, ljúfur og
lítillátur og laðaði að sér alla menn. Hann
var brennandi í andanum, ötull og ákaf-
lyndur í öllu því, er varðaði viðgang prests-
starfsins. I þeim efnum leit hann aldrei
á erfiði sitt eða eigin hag, heldur sjáan-
lega ávexti. Hann var óvenjulega skyldu-
rækinn um öll prestverk og lagði sál sína
b að þau færi sem virðulegast úr hendi,
og sem samboðið væri klerki og kirkju.
Hann þjónaði á stundum Bolungarvík, og
Sá ég úti flóka falla,
'fannahvitan snjó,
falla, falla ofan alla
æ með værð og ró.
Og mér fannst sú undra kyrrðin
æðri hverjum glaum;
aldir líða, flókar falla
fram í tímans straum.
Sólin björt af bláins höllu
bægir dimmu frá,
og á greinum undir mjöllu
er sem brum að sjá.
Ei er snjórinn dúkur dauða:
dökkum yfir svörð
hann er dýna vörm að verja
vetrarstormum jörð.
Svo er og um elju rauna,
ef menn skilja rétt;
þeim til heilla, hann sem elska,
hefir guð allt sett.
Þar með er þá lokið þessu máli.
akranes
Sigurgeir SigurSsson, biskup.
fór þangað hverju sem viðraði, hættusama
leið.
Að þessu stuðlaoi einnig hlýja hans og
ininri varmi, sem var engin uppgerð, og
kom jafnan fram í ræðum hans. Einnig
hin ágæta söngrödd hans. Prestþjónusta
öll fór honum þvíi óvenjulega vel úr hendi,
og aflaði honum óskiptrar athygli og að-
dáenda í söfnuðum hans. Allir þessir eig-
inleikar öfluðu honum einrcma vinsældar
í prófastsstarfinu. Síra Sigurgeii- mun hafa
átt ríkan þátt í 'félagsstarfi presta á Vest-
fjörðum og alhafnasemi þess félagsskap-
ar, t. d. i útgáfu myndarlegs rits, sem þeir
gáfu út og nefndu ,.Lindin,“ og hann var
ritstjóri að, meðan hann var vestur þar.
Þessir eiginleikar og það orð, sem af
honum fór á Vestfjörðum, varð til þess,
að hann hafði vinning í biskupskosningu,
og var vígðm- biskupsvigslu í dómkirkj-
unni 25. júní 1939.
1 þvi embætti sýndi hann sama á'huga
og einlægni í hinu kirkjulega starfi. Hann
hvatti prestana til þess að vera brennandi
af áhuga i starfinu, svo að spor þeirra og
kirkjunnar sæjust með samtíðinni. Eins
og áður er sagt, var hann söngvinn, unni
söng, og vissi hve mikilsverður þáttur
söngurinn er og getur verið í starfi kirkj-
unnar. Því fékk hann þvií til vegar kom-
ið, að stofnað var sérstakt embætti, Söng-
málastjóra Þjóðkirkjunnar, til þess að
kenna prestaefnum tón og söng, en þó
alveg sérstaklega til þess að kenna organ-
istum i hinum drei'fðu söfnuðum, safna
fólki þar saman til söngs og kenna þvi
undirstöðuatriði í söng og þjálfa það, svo
að söngflokkur gæti komizt á í sem flestum
sóknum landsins, því að það var trú bisk-
upsins, að þessi þáttur Guðsþjónustunnar
væri ekki slíður mikilsverður en ræður
prestsins og önnur þjónusta.
Síra Sigurgeir var ótrúlega starfsfús og
viljugur, mátti glögglega sjá þess merki á
vísiasíuferðum hans. Alls staðar þar sem
hann fór til kunnugi'a eða ókunnugra, kom
hinn innri maður hlýleikans fljúgandi í
fang hverjum manni með hinni óvenju-
legu kveðu: „Komdu blessaður.“ Hann
þótti þvi hvarvetna aufúsugestur, léttur,
látlaus og viðræðugóður við hvern sem var.
Þessi sterki þáttur í fari hans, hefur þvi
óefað orðið til þess að deyfa eggjar ein-
hverra gagnvart kirkjunni, en hvetja aðra
til samúðar og skilnings, sérstaklega um
byggingar kirkjuhúsa og fegrun þeirra,
en þessa var orðin rík þörf — og er að
vísu enn, þótt nokkuð ha'fi áunnizt. —
Sigurgeir biskup bar hag presta sinna
fyrir brjósti og gerði ráð fyrir, að mnbæt-
ur á því sviði, yrðu til hagsbóta fyrir hið
eiginlega starf prestanna í þjónustu kirkj-
unnar. Hann var reglumaður í hvívetna
og lagði öllum góðum þjóðfélagsmálum
lið, og stóð stuggur af upplausn þeirri og
óreglu, sem flætt hefur um sinn yfir land-
ið, og sumir æðstu valdamenn þjóðarinn-
ar gera sér enn ekki ljóst, hver áhrif get-
ur haft á þúsund ára þrautreynda menn-
ingu þjóðarinnar.
I starfi stóð Sigurgeir biskup ekki einn.
Kona hans, frú Guðrún Pétursdóttir, út-
vegsbónda í Hrólfsskála, er óvenjuleg
kona, sem var honum ómetanleg stoð, í
annríku, áhugasömu starfi, þar sem gestir
og gangandi máttu vera svo sem heima
væru. Böm þeirra spilltu ekki í þeim efn-
um, svo að hér var um fyrirmyndar hekn-
ili að ræða.
Honum sé þökk 'fyrir áhuga sinn og vel-
vilja, og fyrir það, sem honum hefur áunn-
izt í einlægu starfi.
Ól. B. Björnsson.
119