Dagblaðið Vísir - DV - 22.01.2005, Blaðsíða 27

JSV Helgarblað
LAUGARDAGUR 22. JANÚAR 2005 27
Eg hef breyst síðan ég veikt-
ist og hugsa á annan hátt.
Mér liggur ekki eins á og
þolinmæði mín er meiri,"
segir Katrín Júlíusdóttir
alþingismaður Samfylkingarinnar
sem fyrir réttu ári veiktist alvarlega
af blóðtappa í bláæð sem olli blæð-
ingu utan á heila hennar. Hún var
lánsöm að missa engan mátt í lík-
amanum en fyrir einhverja slembi-
lukku hafði blæðingin ekki þau
áhrif.
Katrín segist vera búin að jafna
sig að mestu leyti en fullri orku hef-
ur hún ekki náð.
„Ég hamast í líkamsrækt til að ná
upp orku og þetta er allt að koma,“
segir hún kotroskin og rifjar upp
aðdraganda veikindanna. „Þetta
byrjaði með því að ég fékk æ oftar
höfuðverk sem sat öðru megin í
höfðinu og var ekki eins og þessi
vanalegi höfuðverkur. Ég gerði ekk-
ert í því en harkaði bara af mér.
Verkurinn kom og fór en svo var það
einn föstudagsmorgun í febrúar að
ég vaknaði og gat mig ekki hreyft.
Sonur minn horfði bara á mig og
vissi ekki hvað hann átti að gera. Ég
gat hreinlega ekki farið á fætur.
Drengurinn hljóp samt í næstu íbúð
til vinar síns og bað um að fá far með
þeim á leikskólann, því mamma
væri svo lasin. Eftir var ég og lá, var
helst á því að verkurinn stafaði frá
endajaxli og hringdi því í tannlækn-
inn minn og bað hann um bráða-
tíma,“ útskýrir Kata og segist hafa
farið til tannlæknisins.
Tannlæknirinn var ekki lengi að
sjá að ekkert var að sem hann gat
bjargað og sendi hana því beint upp
á bráðamóttöku. Kata segir að ef
hún hefði ekki talað við tannlækn-
inn hefði hún að öllum líkindum
legið alla helgina heima án þess að
gera neitt. „Á bráðamóttökunni var
vel tekið á móti mér og ég sett í
sneiðmynd og þá kom strax í ljós
hvað var að. Blóðtappi við heilann
hafði valdið blæðingu á heilann.
Þetta hafði valdið bjúg í höfðinu á
mér og verkurinn því orðið svona
hræðilega sár.“
Hundveik á sjúkrahúsi
Kata segist hafa verið alveg hund-
veik næstu vikurnar og man h'tið frá
þeim tíma þegar hún lá á spítalan-
um. Verkurinn var ekki horfinn en
hún fékk blóðþynningarlyf og
verkjalyf til að halda honum niðri.
„Ég lá í það minnsta þrjár vikur á
sjúkrahúsinu en fór svo beint á
Reykjalund. Þar fann ég hvað ég var
illa á mig komin, ofboðslega mátt-
laus og krafdaus eftir leguna. Því fór
ég fljótt að æfa og smátt og smátt
náði ég krafti. Það kom mér samt á
óvart hvað er hægt að missa mikinn
kraft á ekki lengri tíma en þremur
vikum," segir hún og hagræðir sér í
stólnum.
Hún neitar því ekki að hafa orðið
hrædd en segist aldrei hafa óttast að
deyja, hún hafi haft það nokkuð á
hreinu að hún myndi lifa þetta af.
Engu að síður óttaðist hún hvaða
áhrif þessi veikindi hefðu til framtíð-
ar. „Ég var í mikilli óvissu lengi en
mitt lán var að ég skyldi ekki missa
mátt en blæðingin hafði ekki þau
áhrif sem er algengara en hitt. Ég
þurfti því bara að einbeita mér að því
að ná upp krafti að nýju og það kom
smátt og smátt. Mér þótti æðislegt að
fylgjast með framförum mínum.
Þegar ég gat hlaupið fimm mínútum
lengur á hlaupabrettinu eða bætt
kílóum við járnin. Það flýtti ugglaust
fyrir batanum að ég er með mikið
keppnisskap," segir hún hlæjandi.
Fékk ekki líftryggingu
Kata segir að bjúgur við heilann
hafi setið nokkuð lengi og valdið
áframhaldandi höfuðverk en hann
hafi ekki verið eins skelfilegur og
þegar hún vissi ekki hvað var að.
Hann lét undan smátt og smátt og
hún segist vera búin að ná sér að
mestu. Fyrri styrk hafi hún samt ekki
náð en það taiki tíma. Hún hamast
eigi að síður í ræktinni og segist hafa
orðið alveg „hooked" á líkamsrækt
eftir að hafa verið á Reykjalundi þar
sem hún komst á bragðið.
Nú er liðið um það bil ár síðan
Kata veiktist og hún segir að ekki sé
frekar ástæða til að ætla að hún veik-
ist aftur en hver annar. Blóðtappi
geti myndast í höfði fólks á öllum
aldri og sú staðreynd að hafa fengið
þennan tappa einu sinni hafi ekki
áhrif. „Mér fannst því sárt þegar ég
ætlaði að h'ftryggja mig í haust og
umsókn minni var hafnað. Það er
mjög skrýtin tilfinning að lenda í því
þegar maður er svona ungur. En
þetta er að mörgu leyti búin að vera
góð reynsla. Ég er rólegri en ég var
og mér liggur ekki eins á. Líklega
hafa veikindin þroskað mig og gefið
mér aðra sýn á lífið," segir hún og
brosir.
Mikill Kópavogsbúi
Katrín Júh'usdóttir er Kópavogs-
búi, alin þar upp frá níu ára aldri,
gekk í grunnskóla og síðan í Mennta-
skólann í Kópavogi. Hún segist vera
mikill Kópavogsbúi og hvergi hafi
verið betra að alast upp en reyndar
eigi hún ættir að rekja til Húsavíkur
þar sem hún dvaldi stundum á
sumrin sem barn. Foreldrar hennar
eru Júlíus Stefánsson og Gerður Lúð-
víksdóttir en Kata á einnig tvíbura-
bræður á líku reki og hálfsystur sem
er eldri. „Það var yndislegt að alast
upp hér niðri í Fossvogsdalnum og
æska mín einkenndist af áhyggju-
leysi og gleði. Á heimilinu var mikil
þjóðfélagsumræða en foreldrar mín-
ir voru ekki flokkspólitísk. Ég erfi það
ekki frá þeim að hafa fylkt mér ung til
liðs við Alþýðubandalagið," segir
hún og lilær. „Ég veit ekki hvers
vegna ég var vinstrisinnuð en ég býst
við að það hafi komið til vegna þess
að snemma vaknaði í mér löngun til
að beita mér fyrir bættum heimi,"
útskýrir hún og lilær enn meira og
bætir við að í menntaskóla hafi verið
heilmikil umræða um stjómmál og
þar hafi hún tekið þátt í umræðum.
„Þegar Davíð og Jón Baldvin komu
ffá því að mynda ríkisstjórn í Viðey,
tók ég ákvörðun um að ganga í
Alþýðubandalagið.
Á son með Flosa Eiríkssyni
í háskólanum tók ég virkan þátt í
stúdentapóhtfldnni en þar var ég
kjörin fulltrúi Röskvu í háskóla- og
stúdentaráð. Ég hafði mjög gott af
því vegna þess að þar lærði ég heil-
mikið um stjórnsýsluna," útskýrir
Kata og bætir við að háskólaárin hafi
verið mjög skemmtileg. „Ég var í há-
skólanum þar til ég átti son minn
en ég var þá langt komin með
mannfræðina en tók mér frí
þegar hann fæddist," segir
hún en barnsfaðir Kötu er
Flosi Eiríksson samflokks-
maður hennar og bæjar-
fulltrúi í Kópavogi. „Gott
samband er á milli okkar og
drengurinn sem nú er að
verða sex ára dvelur hjá
honum, konu hans og
dóttur, á milli þess
sem hann er hjá mér,“
segir hún og útskýrir
að hún hafi verið til-
búin að eignast
drenginn á sínum
tíma. Það hafi verið
yndislegt og gefið
henni mikið. Hún
kunni því ágæt-
lega að búa ein
með honum og
það fari vel um
þau mæðgin.
Töffaðveraein-
stæð móðir
Hún neitar því
þó ekki að það sé
töff að vera einstæð
móðir, allur kostn-
aður við heimihs-
haldið leggist á eina
manneskju í stað
tveggja sem vinni
fyrir því og það þurfi
útsjónarsemi til að
láta enda ná saman.
Kata er þó engin lág-
launamanneskja en
þó er afar skammt
síðan varla hrökk til
hnífs og skeiðar hjá
henni og heimilis-
bókhaldið var í járn-
um. Þetta er einmitt
eitt af því sem hún
vill beita sér fyrir á
þingi. „Það er
erfitt að koma
undir sig fótunum og ungar fjöl-
skyldur bera miklar byrðar. Stjóm-
völd verða að fara að h'ta á bætta
stöðu fjölskyldunnar sem alvöm
verkefni ekki bara sem efni í tylli-
dagaræðuhöld. Ég hef sjálf staðið í
basli sem einstæð móðir og þekki
þetta því á eigin skinni og vona að
það skili sér í mínum störfum.“
Kata var 24 ára þegar hún eignað-
ist son sinn og fór í sex mánaða
barneignarleyfi. „Þá var ekki um
annað að ræða en fara að vinna strax
á eftir, ég hefði gjarnan viljað vera
lengur og fylgjast með syni mínum
þroskast en það var ekki um
annað að ræða en fara að
vinna. Ég fór að vinna hjá
heildverslun sem er inn-
an fjölskyldunnar og
vann þar um tíma en
síðan fékk ég vinnu hjá
hugbúnaðarfyrirtæki.
Það var skemmtileg-
ur tími og starfið
var fjölbreytt og
gefandi," rifj-
ar hún upp.
Gaman að
skemmta
sér
Kata hef-
ur aha tíð
verið úthverf
og haft gaman
af að umgang-
ast fólk. Hún
hefur haft orð á
sér fyrir að vera
mikill djammari
og hún segir það
vera alveg satt.
,Ég hef ofsalega
gaman af að
skemmta mér og
vera meðal fólks.
Því ætti ég ekki
að skemmta
mér á meðan
ég er laus og
liðug og ég hef
gaman af því?“
spyr hún og
bendir á að
úti á
skemmti-
stöðum
hitti hún
vini og fé-
laga sem
hún ann-
ars hitti
mjög
sjaldan
eða
aldrei.
„Ég hef eigi að síður róast nokkuð
eftir að ég veiktist og mér finnst ekki
eins áríðandi að fara út. Finnst alveg
jafii gaman að fá fólk hingað heim til
mín. Það hefur jafiivel komið fyrir að
ég nenni ahs ekki út þó ég hafi ætlað.
Hef þá látið fara vel um mig í sófan-
um heima og horft á sjónvarp," segir
hún Uæjandi.
Kata tilheyrir þeirri kynslóð
kvenna sem eru sjálfstæðar í sam-
skiptum sínum við karlmenn. Hafa
stundum verið kahaðar „Sex and
the city konur“ og hún kannast við
samlíkinguna. „Já, ég held að það sé
nokkuð th í þessu. Konur af minni
kynslóð bíða ekki við símann. Þær
fara sjálfar á stúfana og sú stað-
reynd að það eru fleiri fiskar til í
sjónum er þeim vel ljós,“ segir hún
hlæjandi og bætir við að konum af
hennar kynslóð finnist þeim engin
takmörk sett. Þær geti aht og þær
þurfi ekki karlmenn til að styðja við
bakið á sér. „Ég held að ég geti full-
yrt að vinkonur mínar líta ekki á sig
sem veikara kyn. Þvert á móti finnst
okkur að við getum náð eins langt
og við ætlum okkur. Ég er líka alin
þannig upp og í mínum huga var
aldrei neinn efi. Þangað færi ég sem
ég ætlaði, að minnsta kosti ætlaði ég
að leggja mig aUa fram,“ útskýrir
hún en segir jafnframt að oft geti
verið erfitt að koma sér áfram í sam-
félagi eins og okkar sem er mjög
karUægt ennþá.
Kortur fastheldnar á valdið
Hvort konur lifi eins frjálsu ásta-
lífi og þær stöUur í Sex and the city
telur hún misjafnt, rétt eins og kon-
ur séu margar, en það sé ábyggilega
nokkuð th í því að þær eigi meira
frumkvæði og bíði ekki eftir að karl-
arnir fari af stað eins og konur fyrri
kynslóða voru aldar upp við. „Lflc-
lega er orðið meira jafnvægi í þessu
auk þess sem umræðan er orðin op-
inskárri."
Talið berst að jafnrétti kynjanna
og Kata telur að ástæða þess að kon-
um gangi Ula að komast á toppinn í
viðskiptalífinu sé ekki endflega sú að
þær vilji það ekki. Karlar búi sér tU
net í kringum sig sem erfitt sé að
komast inn fyrir. „Kannski hefur það
verið feiU þeirra kvenna sem komast
á toppinn að taka ekki aðrar konur
með sér þangað upp. Þær eru því
talsvert einar þar og hafa ekki þann
stuðning sem þær þyrftu," bendir
hún á.
En konur eru ekki valdalausar
með öhu og þegar kemur að börn-
unum hafa þær tögl og hagldir.
Kata er sammála því að konur séu
Kata fín í spari-
kjólnum en þarna
er hún sex ára.
fullfastheldnar á það vald sem þær
hafa þegar börn eru annars vegar.
„Ég get vel tekið undir það. En
einnig að þessu leyti er samfélagið
orsakavaldur, gamlar hefðir sem
við þurfum að brjótast útúr. Karl-
menn vilja taka fuUan þátt í lífi
barna sinna ef til skilnaðar kemur.
Þessir sömu karlar, margir hverjir
að minnsta kosti, umgangast börn
sín jafn mikið og mæðurnar, fæða
og klæða og sjá um kostnað á móts
við þær. Eigi að sfður greiða þeir
meðlag en fá engar barnabætur eða
frádrátt í skattkerfinu. Uppeldi
snýst ekki um foreldrana heldur
fyrst og fremst barnið og því þarf að
tryggja því umgengni við báða
foreldra þar sem þess er er kostur.
Þessa hluti þarf að fara að ræða og
gera einhverjar breytingar á, því
samsetning fjölskyldunnar er ger-
breytt," segir Kata og bætir við að
það sé verkefni stjórnmálamanna
nú að brjótast útúr rammanum og
fara að leita lausna fýrir þjóðfélagið
eins og það sé orðið í dag í stað þess
að líta til gamalla gilda og sjá þau í
rómantískum búningi.
Hefur ánægju af fallegum
fötum
Eftir að Kata var kjörin á þing
aðeins 28 ára gömul og var þá með
yngri þingmönnum hefur hún vakið
athygli fyrir klæðaburð. Hún bendir
á að hún sé ung kona sem vilji klæða
sig samkvæmt ríkjandi tísku. Hún
sjái ekki ástæðu til að breyta því þótt
hún sé komin á þing. „Það kom mér
alveg í opna skjöldu að klæðaburður
minn vekti athygli. Ég lít þannig á að
ef ég er fín og snyrtileg til fara, klædd
í samræmi við minn aldur sé ég
gjaldgeng inn á Alþingi. Það kemur
ekki til greina að ég fari að klæða
mig í dragtir sem ég er ekki vön að
klæðast, aðeins vegna þess að ég er
þingmaður" segir hún ákveðin og
vill meina að þingið eigi að endur-
spegla samfélagið eins og það er.
„Það er ótrúlegt hvað klæðaburður
kvenna hefur mikil áhrif og bæði
fólk og fjölmiðlar veita því mikla
athygh hvernig konur eru ldæddar.
Það er oft talað meira um klæða-
burðinn en hvað þær segja á meðan
enginn veltir fyrir sér klæðnaði
karla," bendir hún á. Hún segir eigi
að síður að sjálf hafi hún mjög gam-
an af að eiga falleg föt og fylgjast
með hvað sé í boði. Það séu í raun
forréttindi að þurfa ekki að klæðast
sömu jakkafötunum eins og karlar.
„Umfram allt reyni ég að klæða mig
þannig að mér líði vel," segir hún
og hlær.