Bræðrabandið - 01.05.1978, Qupperneq 2

þér drekkið, £ mína minningu. Þvi að
svo oft sem þér etið þetta brauð og
drekkið af bikarnum, boðið þér dauða
Drottins, þangað til hann kemur." l.Kor.
11,23-26.
Kristur stóð á vegamótum tveggja
hagkerfa og hinna tveggja miklu hátíða
þeirra. Hann, hið flekklausa guðslamb,
var að búa sig undir að færa sjálfan
sig að syndafórn til þess með því að
binda endi á kerfi tákna og helgisiða
sem í fjögur þúsund ár höfðu bent til
dauða hans. Meðan hann neytti páska-
máltíðarinnar með lærisveinvim sínum
stofnaði hann 1 hennar stað þá þjón-
ustu sem verða skyldi minnisvarði um
hina miklu fórn hans. Þjóðhátíð Gyð-
inga skyldi niður lögð til eilífðar.
Þjónustan sem Kristur var að stofna
skyldi framkvæmd af fylgjendum hans í
öllum löndum og um allan aldur.
Páskahátíðin var fyrirskipuð sem
minningarhátíð um frelsun ísraels undan
ánauð Egypta. Guð hafði mælt svo fyr-
ir að ár eftir ár þegar börnin spyrðu
um merkingu þessarar hátíðar þá skyldi
segja söguna. Með því átti að viðhalda
minningunni um þessa dásamlegu frelsun
ferskri í hugum allra. Fyrirmælin um
máltíð Drottins var gefin til minningar
um hina miklu endurlausn sem yrði
ávöxturinn af dauða Krists. Þessi
fyrirmæli ber að halda í heiðri uns
hann kemur öðru sinni 1 mætti og dýrð.
Þessi máltíð er tækið sem á að halda
fersku í hugum okkar.
Á tíma endurlausnar sinnar frá
Egyptalandi átu börn ísraels páskamál-
tíðina standandi, gyrt tim lendar sinar,
með stafi í höndum, ferðbúin. Aðferð-
in við framkvæmd þessara fyrirmæla
samsvaraði ásigkomulagi þeirra; því að
það var verið að hrekja þá út úr landi
Egypta og þeir áttu að hefja hrakninga-
sama og erfiða ferð yfir eyðimörkina.
En á dögum Krists voru aðstæður breytt-
ar. NÚ var ekki verið að reka þá úr
framandi landi heldur dvöldu þeir á
ættjörð sinni. í samræmi við hvíldina
sem honum hafði verið gefin meðtók
lýðurinn nú páskamáltíðina í hvíldar-
stellingu. Hægindum var komið fyrir
kringum borðið og gestirnir lágu í þeim
og höfðu hægri höndina lausa til að
matast. 1 þessari stöðu gat maður lagt
höfuðið á brjóst þess sem næstur sat
fyrir ofan hann við borðið. Og með
því að fæturnir voru á ytri brún
hægindisins var hægt að lauga þá með
því að vera utan hringsins.
Kristur er enn við borðið sem páska-
máltíðin hefur verið framborin á.
Ósýrðu brauðin sem etin voru um páska-
leytið eru fyrir framan hann. Páska-
vínið er á borðinu, óspillt af gerjun.
Þessi tákn notar Kristur til að útskýra
sína eigin flekklausu fórn. Ekkert
mengað af gerjun, ímynd syndar og
dauða, gæti verið tákn "lýtalauss og
óflekkaðs lambs".1.Pét.1,19.
"Og er þeir mötuðust tók Jesús
brauð, blessaði og braut það og gaf
lærisveinunum það og sagði: "Takið,
etið;þetta er líkami minn. Og hann
tók bikar, gjörði þakkir og gaf þeim,
og sagði: þetta er sáttmála-blóð mitt
sem úthellt er fyrir marga til synda-
fyrirgefningar. En ég segi yður að
héðan í frá mun ég alls ekki drekka
af þessum ávexti vínviðarins til þess
dags er ég drekk hann ásamt yður nýjan
í "ríki föður míns."
JÚdas, svikarinn, var við kvöldmál-
tíðina. Hann þáói úr hendi Jesú tákn-
in um brotinn líkama hans og úthellt
blóð hans. Hann heyrði orðin: "gjörið
þetta í mína minningu." Og meðan hann
sat hjá guðslambinu var svikarinn að
ígrunda sínar eigin skuggalegu fyrir-
ætlanir og með hugann fullan af
óheillavænlegu ráðabruggi og hefndar-
þorsta.
Við fótaþvottinn hafði Jesús gefið
sannfærandi sönnun fyrir því að hann
gerði sér grein fyrir eðli JÚdasar.
"Þér eruð ekki allir hreinir"(JÓh.
13,11), sagði hann. Þessi orð sann-
færðu hinn falska lærisvein að Kristur
las í hug hans hið leynda áform. NÚ
mælti Kristur enn skýrar: "Ég tala
ekki vim yður alla; ég þekki þá sem ég
hef útvalið, en ritningin verður að
rætast: Sá sem brauð mitt etur, hefur
lyft upp hæl sínum á móti mér."
Jafnvel ennþá grunaði lærisveinana
ekki Júdas. En þeir sáu að Kristur
virtist eiga í miklu sálarstríði.
Þunglyndi setti að þeim öllimi, hugboð
um mikla yfirvofandi ógæfu, þó að þeir
skildu ekki hvers eðlis hún væri. Meðan
þeir voru í þögn að neyta matarins tók
Jesús til máls: "Sannlega segi ég yður
að einn af yður mun svíkja mig." Þessi
orð fylltu þá undrun og skelfingu.
2