Bræðrabandið - 01.09.1985, Blaðsíða 11

íslenska þjóðbúninginn. Og þó að móðir
hennar hugsaði sem svo: Hvað hefur hún
Didda mín að gera við svuntuna héðan af,
þá lét hún að ósk dóttur sinnar. Og
Didda kom öllum á óvart með því að vera
viðstödd brúðkaupið og hélt þar ræðustúf
brúðhjónunum til heiðurs.
Sem sjúklingur á sjúkrahúsunum {
gegnum árin var hún sjálf öðrum sjúkl-
ingum til uppörvunar og blessunar. Við
hjónin minnumst með þakklæti bréfanna
sem við fengum frá Diddu í gegnum árin.
Þau einkenndust af miklum áhuga fyrir
málefni-Guðs og hugieiðingum hennar og
tillögum um hvernig söfnuðurinn mætti
eflast sem mest. Aldrei minntist hún á
eigin vanheilsu og urðu allar upplýs-
ingar um heilsu hennar yfirleitt að koma
frá öðrum.
Ekki verður Didda kvödd án þess að
getið sé með þakklæti og virðingu
umhyggju eiginmannsins fyrir Diddu.
Nánir sem aðrir hafa löngum fyllst
aðdáun er þeir hafa virt fyrir sér
kærleiksríka umönnun Birgis fyrir Diddu
til að henni mætti líða sem best. Alls
er hann hefur gert fyrir Diddu er minnst
með þakklæti af ástvinum.
Systir Diddu, Fríða, minnist þess er
Didda datt eitt sinn í Danmörku og braut
á sér úlnliðinn, sem var henni mjög
sársaukafullt. Þegar átti að gefa henni
deyfingu sagði Fríða systur sinni frá
því að stundum hefði fólk sungið til að
dreifa sársauka. Þá tók Didda til við
að syngja "Svanurinn minn syngur". Þegar
Fríða spurði hana af hverju hún syngi
þennan söng svaraði Didda: "Af því að
mér þykir svo vænt um hann" og átti þá
að sjálfsögðu við að maðurinn hennar
heitir einmitt Svanur Birgir.
Margir minnast Diddu með þakklæti og
virðingu fyrir framlag hennar til
velferðar safnaðar Sjöunda dags aðvent-
ista á ýmsum sviðum. Ef til vill ber þar
hæst forystu hennar í barnastarfinu.
Didda og Birgir voru brautryðjendur í
sumarbúðastarfinu við Hlíðardalsskóla.
Frá sumarbúðunum á Hlíðardalsskóla eru
sendar sérstakar kveðjur og þakkir fyrir
vel unnin störf.
í söfnuðum aðventista njóta börnin í
dag góðs af þeirri uppbyggingu barna-
hvíidardagsskólans, sem Didda kom til
leiðar af mikilli elju og fórnfýsi.
Didda átti sér sérstakt bænarefni
síðustu tvö árin. Þegar hún sá fram á
að baráttunni myndi senn Ijúka bað hún
þess daglega að Guð veitti sér þrefalda
bænheyrslu. Að hún fengi að deyja á
íslandi, að hún fengi að deyja í svefni
og að hún fengi að deyja á hvíldardegi.
Henni varð að ósk sinni í öllum þremur
atriðum. Hún lést á Landspítalanum 22.
júní s.l. og útför hennar var gerð frá
Aðventkirkjunni í Reykjavík 26. júní
s. 1.
Hálefni Guðs og Orð hans voru Diddu
stöðugt áhugamál. Frelsarinn hafði
margt að segja um lífið og dauðann. Til
dæmis þetta: "Sannlega, sannlega segi ég
yður. Sú stund kemur og er þegar komin,
að hinir dauðu, munu heyra raust Guðs
sonarins, og þeir, sem heyra, munu
lifa." 3h 5.25. "Undrist þetta ekki. Sú
stund kemur, þegar allir þeir, sem í
gröfunum eru, munu heyra raust hans og
ganga fram, þeir, sem gjört hafa hið
góða, munu rísa upp til lífsins." Oh
5.28,29.
Enn fremur: "Og ég sá nýjan himin og
nýja jörð því að hinn fyrri himinn og
hin fyrri jörð voru horfin, og hafið er
ekki framar til. . . . Og ég heyrði
raust mikla frá hásætinu er sagði: Sjá
tjaldbúð Guðs er meðal mannanna og hann
mun búa hjá þeim, og þeir munu vera fólk
hans og Guð sjálfur mun vera hjá þeim,
Guð þeirra. Og hann mun þerra hvert tár
af augum þeirra. Og dauðinn mun ekki
framar vera til, hvorki harmur né vein,
né kvöl er framar til." Opb 21.1-4.
Þessi orð Ritningarinnar voru Diddu
uppörvun og gáfu henni von um eilíft líf
þar sem heilbrigði og starfsþrek taka
aldrei enda.
Það hefur hvarflaó að okkur að þótt
hlutskipti Diddu í lífinu hafi verið
erfitt og alls ekki eftirsóknarvert, þá
stendur hún þó núna betur að vígi en við
sem eftir lifum. Hún hvílir nú örugg í
fullvissunni um upprisu og eilíft líf.
Og það næsta sem hún gerir sér grein
fyrir er þegar Lífgjafinn kallar hana
til að rísa upp til eilífrar gleði og
lífshamingju.
Didda setti traust sitt á Frelsar-
ann. Við erum ekki í vafa um að á
morgni lífsins muni Didda rísa upp þegar
Lífgjafinn kallar á þá sem dáið hafa í
trúnni á hann.
Það er með söknuði að við kveðjum
Diddu. Við minnumst margra góðra stunda
með henni á liðnum árum. Við hlökkum því
til endurfundanna hjá Guði.
Megi trúartraust og fordæini Diddu á
11