Bræðrabandið - 01.11.1987, Síða 21

Brceðrabandið 11. 1987
henni. (Ég var fluttur til annars
safnaðar.) Hún hafði gifst manni sem
líka var í söfnuðinum. Þau höfðu unnið
tvær fjölskyldur til Krists á því ári.
Hún sagði: "Þegar ég fyrst kom í kirkju
var ég hóra, en ég fann 3esú og veitti
honum viðtöku." Ég velti því fyrir mér
hvernig söfnuðurinn hefði brugðist við,
hefði hann vitað um þetta. Hefðu þau
veitt henni viðtöku eins og frumsöfn-
uðurinn tók á móti Maríu Magðalenu?
Við tölum með stolti um vinsemd
safnaða okkar en öðru hvoru greina
meðlimir frá því að hafa heimsótt
óvingjarnlega söfnuði. Við þurfum að
minna hvert annað á að við erum
umhyggjusamur söfnuður, að glaðleg
kveðja og bros geta verið einmitt sú
hvatning sem fyrrverandi meðlimur
þarfnast.
VIÐ ÆTTUM AÐ LBGGJA ALVEG ELNS MIKIÐ Á
OKKUR TIL AÐ HALDA MEÐLIMUM í SÖFNUÐINUM
EINS OG VH) GERUM TIL AÐ LEIÐA ÞÁ INN í
HANN
Við leggjum mikið á okkur til að
ávinna nýja meðlimi. Allt of oft
höldum við að þeir geti þroskast svo
fljótt að verða fullvaxnir aðventistar
á skömmum tíma. En nýir meðlimir jafnt
sem eldri þarfnast uppfóstrunar. Að
vera safnaðarmeðlimir er ný reynsla
fyrir þau og við verðum að vera
þolinmóð og skilningsrík. Allt of oft
missum við meðlimi á fyrstu vikunum,
mánuðunum eða árinu sökum þess að
uppfóstrunin bregst.
í dag eru margir fyrrverandi meðlimir
áhyggjuful1 ir . Þeir sjá spádómana
uppfyllast. Þeir bera innilega þrá í
brjósti að koma aftur til safnaðarins
sem þeir elskuðu og flytur kenningar
sem (jeir trúa enn.
Þeir eru viðbúnir en er söfnuðurinn
viðbúinn? Við skulum hvetja safnaðar-
systkini að bjóða þau velkomin með
fögnuði.
Florence hætti að sækja kirkju eftir
að hún lauk grunnskóla. Txu árum síðar
fór hún seint úr vinnunni kvöld eitt.
Þegar hún steig inn í lyftuna sá hún
koma mann með hníf. Rétt þegar hún
hélt að hún væri að verða fréttamatur
morgunfrétta, gekk einhver annar inn í
lyftuna og maðurinn með hnífinn hvarf
á braut.
Næsta hvíldardag sótti Florence
kirkjuna þar sem ég var prestur og þar
var hún boðin velkomin. Þegar ég
heimsótti hana nokkrum dögum síðar,
sagði hún mér söguna sem ég var að
segja. Hún hvarf aftur til Krists og
safnaðarins.
Reynslur líkar þeim sem ég hef
greint frá gerast í hverri viku í
söfnuðum sjöunda dags aðventista.
Margir þessara safnaða eru að teygja
arma sína út á við og leiða aftur
fyrrverandi meðlimi. En margir fyrr-
verandi meðlimir hafa flutt á brott.
Það er þeim auðveldara að hverfa aftur
til safnaðarins á nýjum stað, einkum í
stórborg. Hvílík áskorun fyrir söfnuði
þessara borga.
Hver samtök safnaða ættu að hafa
lista yfir nöfn fyrrverandi meðlima.
Ættingjar og vinir gætu sent nöfn
slíkra utansafnaðarmanna til skrif-
stofu samtakanna, sem gæti sent áfram
nöfnin til skrifstofu næstu samtaka
eða safnaðar þar sem fólk þetta býr.
Söfnuðurinn verður að halda sambandinu
við þá sem horfið hafa á braut, ef til
vill með því að senda safnaðarblaðið
mánaðarlega eða að minnsta kosti
ársfjórðungslega.
En aðgæslu og bænar er þörf, því að
fyrrverandi meðlimir kunna að finna
til nokkurs biturleika vegna slæmrar
reynslu. Eins og Oesús leitaði hinna
villuráfandi, skulum við í dag leita
hinna óvirku og fyrrverandi meðlima.
Spurningar til umræðu
1. Af hvaða ástæðum yfirgefa meðlimir
söfnuðinn?
2. Hvaða tækifæri getum við notað til
að vinna fyrrverandi meðlimi aftur?
3. Hvers konar afstaða safnaðarfólks
getur gert fráhorfnum meðlimum erfitt
fyrir að koma aftur?
4. Hvaða tilfinningar ber fyrrverandi
safnaðarfólk oft til safnaðarins?
5. Hvað geta einstaklingar og söfnuðir
gert til að vinna meðlimi aftur? *
21