Símablaðið - 01.11.1933, Page 30

SÍMABLAÐIÐ
46
1.........1111..................................
Reynandi væri það!
Þegar skáldsaga Björnstjerne Björnsons „Á
guðs vegum“ í íslenskri þýðingu, var upp-
seld í Reykjavík, fékk einn bóksölumaðurinn
þar símskeyti frá umboðssölumanni sínum
norður í sveitum, um að senda honum tafar-
laust nokkur eintök. Hann sendi eftirfarandi
símskeyti aftur um hæl:
Engin á guðs vegum eftir í Reykjavik.
Reynið Akureyri.
Maðurinn kynti vin sinn konu sinni nið-
ur við vatnið, — fáklæddan, eins og þau voru
sjálf.
Viku seinna þekti vinurinn konuna í stræt-
isvagni og tók ofan fyrir henni.
Konan lítur hvast á hann lengi, uns hún
hrópar upp yfir sig, svo að allir í vagninum
heyrðu:
„Æ, komdu blessaður og sæll. Eg ætlaði
ekki að þekkja þig í fötunum."
Þau flýttu sér út á næsta götuhorni.
Mikil dæmalaus ósköp getur hún talað, hún
frú Guðrún.
— Já, mér þætti sennilegast, að hún hefði
verið bólusett með grammófónsnál síðast.
Símamenn á Kambabrún.
Þýski leikarinn Otto Walburg, sem er orð-
lagður fyrir það að þurfa altaf að vera að
tala, hringdi eitt sinn á miðstöð, og bað um
nr. 111.
Miðstöð svaraði: „Á tali“.
Otto Walburg: „Gefið mér þá nr. 222.“
Miðstöð: „Einnig á tali.“
O. Walburg: „Gefið mér þá eitthvert skoll-
ans númer, eg má til að tal a.“