Símablaðið - 01.01.1937, Blaðsíða 10

2
SlMABLAÐIÐ
símakonur taka laun í saina launa-
flokki og 2. fl. skrifarar. Launa-
greiðsla samkv. þessu skal gilda frá
1. jan. þessa árs og' teljast þjónustu-
ár talsímakvenna, eins og þau voru
1. jan. síðastliðinn, þeim til aldurs-
uppbótar í hinum nýja launa-
flokki.“
Flutningsmenn tillögunnar voru þeir
Asgeir Ásgeirsson, Einar Árnason,
Hannes Jónsson, Héðinn Valdimarsson
og Sigurður Kristjánsson.
Þessi breyting felur í sér það, að taí-
símakonur byrja með 1400 kr. launum
i stað, 1200 og komast upp í 2200 kr. í
stað 1800.
Með þessu er vitanlega skapað ósam-
ræmi milli launa talsímakvenna og
varðstjóra við talsíma- og skeytaaf-
greiðslu, — ósamræmi sem símastjórn-
in vitanlega lagar. Um hitt má deila,
hvort jafnframt hefir ekkiskapastósam-
ræmi milli launa talsímakvenna og 2.
fl. skrifara og kvensímritara. Það mál
verður að sjálfsögðu rætt og athugað
út frá hinum nýju viðhorfum í starf-
rækslu símans, sem skapast liafa siðan
launalögin gengu í gildi. ,
En með þdrri þingsályktun, sem Al-
þingi samþykti, er því slegið föstu, —
og það er mest um vert: Að Landssím-
inn á ekki áð bjóða talsímakonum byrj-
unarlaun, sem þeim á engan hátt er
mögulegt að lifa af — nema með að-
stoð annara, — og í öðru lagi, að hér
eftir verður tekið tillit til þess, að marg-
ar þessar stúlkur gera símastarfið að
lífsstarfi, og þurfa því að geta trygt sig
fjárhagslega gegn ellinni, auk þess sem
þær oft og tíðum verða einnig að sjá
fyrir ættingjum sínum.
Fyrir félagið er hér um stóran sigur
að ræða, fyrsta sigurinn yfir launalög-
Alþingi
og aiþyðutryggingarnar.
Ekki verður sagt, að Alþingi hafi
tekið stórmannlega á þeirri málaleitun
símafólksins, að frestað yrði ekki leng-
ur framkvæmd á 62. gr. alþ.tr.laganna.
Því það er mala sannast, að þeir liátt-
virtir þiúgmenn, sem liarðast gengu
fram gegn henni, forðuðust að hlýða
á þau rök, er sækjendur málsins höfðu
fram að bera, — og töldu málið smá-
mál. En það verður að segja það, að
það er hart fjrir borgara þessa lands,
að eiga undir þeim starfsaðferðum Al-
þingis að búa, að ekki sé nokkur leið
að koma rökum sinum inn í höfuð
hinna virðulegu þingmanna, — en þeg-
ar til atkvæðagreiðslu kemur, skuli þeir
koma hlaupandi til að fella mál, sem
þeir telja smámál, en sem fyrir tugi fá-
tækra manna og kvenna er stórmál, —
svo mikið stórmál, að þar getur verið
um að ræða eina stóra tækifærið i lif-
inu í hinni fjárhagslegu baráttu.
En svo var um þetta mál.
Skal svo útrætt um þá hlið þess.
En hvað vakir nú fyrir þeim, sem
börðust gegn því, að símafólkið yrði
leyst undan því, að greiða hin háu ið-
gjöld til lífeyrissjóðs embættismanna?
Er það umhyggja fyrir þessu fólki? Það
skal strax játað, að sá, sem þetta
unum, næststærsta sigurinn í launamál-
um siðan 1918. Sá stærsti er símtala-
uppbótin.
En þeir tveir sigrar sýna, auk ótelj-
andi margs annars, að við þurfum ekki
að vantreysta okkar eigin styrk.