Símablaðið - 01.01.1949, Síða 39

SlMABLAÐIÐ
7
in væri fús til viðræSna um máliti, en það
var álit okkar að með viðræðum mætti
finna lausn á launamálinu.
Sama dag og vinnustöðvun skyldi hefjast
var ákveðið að halda félagsfund, en þann
dag var samninganefnd félagsins kvödd á
fund póst- og símamálastjóra, og síðan á
fund símamálaráðherra, en þar var einnig
staddur f jármálaráðherra. Málið var rætt á
víð og dreif, en að lokum kom fram sú ósk
ráðherranna að við frestuðum vinnustöðv-
un um vikutíma eða svo, að þeim tíma liðn-
um fengist viðunandi lausn á þessu vanda-
máli. Ráðherrarnir töldu að þar sem nefnd
sú er ríkisstjórnin skipaði til að athuga
þetta mál, hefði enn ekki lokið störfum, eða
skilað áliti, þá vissu þeir elcki um sann-
leiksgildi krafna okkar, en þeir lofuðu því
jafnframt, að ríkisstjórnin myndi hlutast til
um að nefndin færði nefndarstarfið ekki
út á breiðan grundvöll, en gæti skil-
að áliti innan vikutíma. Samninganefndin
lagði þá spurningu fyrir ráðherrana, hve
væntanleg uppbót yrði mikil, og þeir svór-
uðu 'að niðurstöður nefndarinnar mundu að
framfarinni athugun verða sá grundvöllur,
sem ríkisstjórnin byggði á við afgreiðslu
málsins innan þeirrar heimildar, sem þegar
væri fengin og kynni að fást. Ennfremur
lýstu ráðherrarnir því yfir, að ríkisstjórnin
hefði fullan vilja á þvi að leysa málið, sem
allra fyrst og á þann hátt, sem viðunandi
væri. Við í samninganefnd töldum okkur
ekki geta farið á félagsfund með munnleg
loforð og óskuðum eftir þeim skriflegum,
sem við og fengum.
Á félagsfundinum um kvöldið mættu
rúmlega 200 manns, og er það einn fjöl-
mennasti fundur sem haldinn hefir verið,
en áður en fundurinn hófst hafði stjórnin
boðað fulltrúaráð félagsins á fund og þar
lagði samninganefnd fram þessi skriflegu
loforð. Niðurstaðan af þeim fundi var sú
að samþykkt var að leggja til að fresta
vinnustöðvun í umbeðinn tíma. Þetta álit var
lagt fyrir félagsfundinn og urðu um það
miklar umræður, ekki mátti á milli sjá hvor
skoðunin yrði ofan á, sú að hefja vinnu-
stöðvun á miðnætti, eða fresta henni í viku-
tima, mörgum þótti i loforðum ráðherranrt.a,
nokkuð loðið orðalag, þar sem talað var um
frest í vikutíma eða svo, var sú skoðun al-
menn að ef frestur yrði gefinn þá yrði hann
bundinn við 7 eða 10 daga. Svo fór að lok-
um að samþykkt var að fresta vinnustöðvun
í 10 daga, ennfremur að starfsfólkið tæki
laun sín með þeim fyrirvara, að þessi skrif-
legu loforð ráðherranna yrðu efnd að fullu.
Næstu 10 dagar liðu fljótt og engar viðræð-
ur fóru fram, við ákváðum að efna til fé-
lagsfundar þann 9. júlí, en fyrir þessum
fundi lá sú ákvörðun ríkisstjórnar að nota
heimildina og greiða 10% launauppbót frá
1. júlí. Fundurinn taldi þetta ekki viðun-
andi lausn og var það fellt.
Daginn eftir, þann 10. júlí átti formaður
B.S.R.B. og samninganefnd F.Í.S. viðræð-
ur við símamálaráðherra Emil Jónsson, og
sá fundur bar þann árangur að okkur var
boðin 20% launauppbót og að hún skyldi
greidd á 5 mánuðum með jöfnum greiðsl-
um í stað 6. Um kvöldið var boðað til félags-
fundar, sem var einnig afar fjölmennur og
þetta síðasta tilboð lagt fram og eftir nokk-
urar umræður, var það samþykkt. Form.
B.S.R.B. sem var á þessum fundi óskaði
félaginu til hamingju með þennan sigur í
launabaráttunni. Þannig lauk þessari deilu
að sinni.
í framhaldi af þessum átökum okkar,
fengu svo allir opinberir starfsmenn sömu
launauppbót og við, og Alþingi hefur nú ný-
lega samþykkt heimild til ríkisstjórnarinnar
um áframhaldandi 20% launauppbót til op-
inberra starfsmanna.
Nú hefur okkur verið lofað að launalög-
in skuli endurskoðuð á þessu Alþingi og
fráfarandi ríkisstjórn skipaði 6 manna
nefnd til að endurskoða þau. Sú nefnd starf-
ar nú og vonandi lýkur hún störfum sínum
fljótt, svo endurskoðun launalaganna verði
að veruleika á þessu þingi, og þá í þeirri
mynd, sem hægt verður að una við í náinni
framtíð.
Þessi launabarátta okkar símamanna er
einstök að því leyti, að það varðar ekki við
landslög þó verkalýðsfélög hóti eða hefji
vinnustöðvun, en við erum settir skör lægra
í þjóðfélaginu en aðrir þegnar, þvi yfir
höfði okkar hanga verkfallslögin frá árinu
1915, sem hafa verið réttnefnd „þrælalög“
og hægt hefur verið í skjóli þessara laga
að halda okkuur fyrir neðan aðrar stéttir í
launum. Viðhorfið til þessara iaga virðist