Skátablaðið - 01.12.1957, Side 13

við pakkanum, sem ég rétti honum, og
hefur að geyma rauða peysu og súkkulaði,
tyllir sér á tær og nuddar nefbroddinum
við nefbrodd minn, og fer á sinn fyrri stað
um leið og hann segir:
„Anertsadi.“
„Kristian.“
Allir endurtaka háum rómi:
„Kristian."
Hann snýr sér að mér.
„Hvað, ég líka?“
„Alveg áreiðanlega, þú líka.“
Ég rétti honum pakkann, sem inniheld-
ur gamla fjallgönguskó. Hann stendur
nokkra stund þegjandi, en þakkar mér svo
fyrir.
„Tigayet."
Allir öskra.
Tigayet gef ég hálsklút og perlur.
„Takk,“ segir hún og brosir breitt.
„Viltu ekki að ég kyssi þig fyrir?“
„Nei,“ segi ég, „Odarpi yrði afbrýðisam-
ur.“
„Ég yrði aldrei afbrýðisamur út í þig,“
segir Odarpi.
Þá nuddar Tigayet nefbroddinn á mér
með sínum.
„Tipounguiyouk.“
Öskur á ný.
Tipou fer undan teppi sínu og kemur
til mín, allsnakin.
„Þetta er handa þér,“ segi ég og rétti
henni nýja skyrtu. „Þú getur búið þér til
kjól úr henni. Þetta er líka handa þér.“
Ég rétti henni ullarhúfu, súkkulaði og
nokkrar perlur.
„Anertsadi," segir hún.
„En ég er ekki búinn,“ segi ég. Tipou
er dóttir Odarpa af fyrra hjónabandi, en
hann skeytir ekkert um hana, af því að
Tigayet er illa við það.
„í dag eru jólin,“ segi ég, „og í dag verð-
ur þú dóttir mín. Þú verður ættleidd dótt-
Grœnlenzkir skátar.
ir mín, og ég verð pabbi þinn, þú skilur.“
„Já, alveg,“ segir hún.
Hún stendur þarna fyrir framan mig
með pakkana í fanginu og horfir á mig
með tárin í augunum.
Allt í einu lætur hún pakkana detta á
gólfið og kastar sér í fangið á mér. Ég finn
litla nefið á henni, kalt og blautt, strjúk-
ast við mitt.
Allir í kofanum hrópa, hver í kapp við
annan.
Ég gýt augunum til Tigayet. Og útbýt-
ingin heldur áfram.
Hádegi — Það hefur rekið borgarís inn
í fjörðinn. Hann strandar og frýs fastur
alveg í mynni hans, og lokar honum alveg.
Mér tekst að drepa einn sel. Þar sem við
höfum engan kajak, brjótum við stykki
úr nýja ísnum. Kristian fer út á því til
að ná í selinn.
Kl. 16. Allir eru vel þvegnir, vel greiddir
og vel klæddir.
Kristian, sem stjórnar helgiathöfninni,
er kominn í sparibuxurnar sínar og kloss-
ana, sem ég gaf honum. Hann gengur
um eins og á nálum. Á hvítum anorak hans
SKATAB LAÐIÐ
89