Skátablaðið - 01.12.1957, Qupperneq 15

ÆTURMYRKRIÐ er að
leggjast yfir, kalt og dimmt.
Snjódrífuna hefur aukið
með kveldinu. Stórar, mjúk-
ar fannflygsur falla jafnt
og þétt niður yfir hvíta, lífvana jörðina
og jafna allar mishæðir landsins undir sam-
felldri, þéttri hríðarmuggu.
Hvessi upp úr þessari frannkomu, verð-
ur úr ægilegur íslenzkur stórhríðarbylur.
Og þá er lítið fagnaðarefni að vera á ferð,
allra sízt uppi á regin heiðum.
En svona er það nú samt. Eina lifandi
veran, sem hrærist inni í þessu drunga-
lega hríðarkófi, er smávaxinn drengur, 11
nema símalínan, er liggur þvert um heið-
ina, og veikt suðukennt, langdregið hljóð-
ið í þráðunum, þegar kvöldkyljan ymur
við þeim, angurvært og ömurlega.
Pétur er að koma úr kaupstaðnum og frá
lækninum. Foreldrar hans búa í Holti.
Það er ekki fleira í heimili en þau og tveir
synir þeirra, Pétur og Sigurður. Pétur er
þeirra eldri. Þeir eru fæddir þarna inni í
daladrögunum og hafa alizt upp við auð-
legð og takmarkan'ir íslenzkrar afdala-
náttúru, við angandi birki- og gróðurilm
hlýrra sumardaga og sársvala frostnepju
vetrarins, sem blæs að öllu lifandi anda
dauðans og kuldans. Þeir hafa laugað sig
í dag- og næturlangri geisladýrð vorsólar-
JÓLASAGAN EFTIR HALLGRÍM JÓNASSON:
Heimleíðís fyrír jólín
—12 ára að aldri. Hann kafar mjöllina
þungt og þreytulega og stefnir reikulum
sporum út eftir heiðinni.
Hvaðan kemur þessi litli ferðalangur,
og hvert getur hann ætlað sér? Út í myrk-
ur kveldsins og auðnarinnar, þar sem eng-
in miskunn er sýnd neinni lifandi veru —
og það rétt fyrir jólin, á sjálfan Þorláks-
messudag?
Er þetta ef til vill huldudrengur, sem
hverfur, þegar minnst varir inn í einhverja
klettaborgina?
Onei! Þetta er bara hann Pétur í Holti
— á leiðinni heim.
Bærinn hans stendur efst í lágu daldragi,
sem sker sig langt inn í hálendið öðrum
megin langrar, flatrar heiðar, er veturinn
hefur fyrir löngu lagt undir snjó, svo að
hvergi sér til götuslóðanna, sem annars er
auðfylgt. Hér er ekkert til leiðbeiningar,
innar, þegar hún skein yfir endilangan
dalinn úr hánorðri, og þeir hafa horft ótta-
slegnum augum út í ægilegt og glórulaust
náttmyrkrið og hríðarkófið, sem ætlaði að
fylla á þeim vitin á veturna, ef þeir hættu
sér út úr bæjardyrunum.
Pétur litli þrammaði áfram lausamjöll-
ina og gætti þess að halda sömu stefnu.
Hann hristi öðru hvoru af sér snjóflygs-
urnar, skimaði út í rökkurmóðuna og
reyndi að halda sér í nánd við símalínuna.
Þreytutilfinningin læddist út í hvern lim
og hverja taug og dró hægt en hiklaust
úr hraða göngumannsins.
Hvað skyldi vera langt heim? Hann vissi
það ekki fyrir víst, en mjög langt gat það
ekki verið, því að áliðið var nú orðið og svo
langt hafði hann þegar gengið af heiðinni.
Ósjálfrátt þreifaði hann annarri hendi aft-
ur á bakið. Jú, enn var hann þar, grái bak-
SKATAB LAÐIÐ
91