Skátablaðið - 01.12.1957, Síða 16

pokinn, sem læknirinn hafði lánað honum
um daginn, þegar Pétur var að halda af
stað neðan úr kauptúninu. Og nú streymdu
upp í huga hans endurminningar síðustu
daga og ástæðan til þessa ferðalags.
Fyrir fáeinum dögum hafði mamma
veikzt. Hún hafði verið að þvo þvott, —
fötin þeirra drengjanna fyrir jólin, í stinn-
um norðan kalda og skafrenningi. Næstu
nótt gat hún ekki sofið fyrir hitasótt. Veik-
in hafði þyngzt. í gærkveldi var útlitið
orðið svo alvarlegt, að pabbi þeirra lagði
af stað eftir lækni.
Það var löng leið yfir heiðina, þangað
sem hann bjó, í litlu kauptúni niðri við
fjörðinn. Og það var svo sem alveg undir
hælinn lagt, hvort læknirinn fengist til að
leggja af stað um hánótt — þó hann annars
væri duglegur maður.
Pétur litli svaf lítið þessa nótt, og strax
og birti af degi fór hann á fætur og tók að
skima út á heiðina eftir mannaferðum. Og
áður en fullljóst var orðið, öslaði stór stein-
grár hestur másandi og blásandi í hlaðið
á Holti, með léttan skíðasleða í eftirdragi.
Á sleðanum sátu þeir, pabbi hans og lækn-
irinn. Gesturinn stóð stutt við. Hann gaf
góðar vonir um bata, ef mamma hans fengi
nákvæma hjúkrun og rétt meðul. Og þau
meðul yrði einhver að sækja strax í dag.
Það væri bezt, að sá, sem það gerði, yrði
sér samferða til baka, hafði hann sagt. Þá
var það, að Pétur gaf sig fram. Hann vissi,
að pabbi hans hafði ekki sofnað neitt tvo
undanfarna sólarhringa og að vökurnar og
þreytan voru að yfirbuga hann.
Læknirinn hafði horft á hann litla stund
þegjandi, tekið síðan í aðra öxlina á hon-
um og hrist hann dálítið til. „Agætt, litli
maður,“ hafði hann sagt. „Þú ert efni í
duglegan og djarfan mann. Ég held að
veðrið versni ekki í dag að neinu ráði og
þér sé óhætt, a. m. k. heimleiðis með mér
á sleðanum. Og versni útlitið, þegar fram
á daginn kemur, get ég sjálfsagt fengið
einhvern til að fylgja þér til baka.“
Veðrið hafði haldizt bjart og stillt. Pétur
sat á sleða læknisins alla leið yfir heiðina.
Hann þáði góðgerðir á heimili læknisins,
en meðan verið var að útbúa lyfin, brá
hann sér ofan í þorpið, þar sem verzlunin
var. Hann staðnæmdist utan við upplýstan
gluggann og gat ekki haft augun af öllu
jólaskrautinu, sem fyrir hann bar. Um
stund gleymdi hann öllu öðru en því, að
jólin stóðu fyrir dyrum og að hér stóð
hann, lítill, ókunnugur drengur, og átti
engan eyri til að kaupa fyrir — ekki svo
mikið sem eitt rautt jólakerti handa Sigga
bróður.
Það flæddu áður en hann vissi af inn
yfir huga hans heitar, sárar og gremju-
blandnar tilfinningar.
Því voru pabbi og mamma svona fátæk,
þótt þau ynnu baki brotnu ár eftir ár, og
því eru aðrir menn auðugir, búa í stórum
og björtum húsum og geta veitt sér allt
til jólanna, enda þótt þeir sýnist vinna
minna en pabbi hans?
Pétur hrökk upp úr þessum hugleiðing-
um við það, að maður snaraðist út úr verzl-
uninni, leit í kringum sig og kallaði svo
92
SKATABLAÐIÐ