Skátablaðið - 01.12.1957, Page 17

til Péturs: „Viltu vinna þér inn aura,
drengur minn, hlaupa fyrir mig inn að
Tungu með þetta bréf. Síminn þangað er
bilaður og mér ríður á, að það komist inn
eftir næsta hálftíma? Eg skal borga þér
vel fyrir, en þú verður að hlaupa. Það er
enginn til að senda í svipinn."
Þessa freistingu gat enginn staðizt. Pétur
sá á glampandi tveggja krónu pening í
hendi kaupmannsins. Og hann sá rniklu
fleira. Hann sá sig í huganum hlaðinn jóla-
bögglum koma inn í baðstofuna í Holti,
öllum að óvörum.
----Að klukkustund liðinni kom Pétur
úr sendiferðinni móður og másandi, en rík-
ari en áður. En nú varð að hafa hraðann
á. Hann keypti í flýti ýmislegt smávegis
fyrir peningana. Og með þessa böggla í
fanginu kom hann feiminn og sneyptur
heim til læknisins.
Það var hafin leit að honum. Meðulin
voru til fyrir löngu — og degi tekið að
halla. Flóaða mjólk fékk hann að drekka
og ýmis konar góðgæti með. Læknirinn
sótti lítinn bakpoka, stakk ofan í hann
meðulunum og pinklum Péturs og ein-
hverju fleiru, sýndist honum.
Síðan hélt hann af stað.
Það var komið undir rökkur, en veður
var stillt og gott.
Pétur hljóp langan spöl út og upp fjalls-
hlíðina og beygði síðan að fjallinu og heið-
inni.
Hugurinn bar hann hálfa leið. Það var
heldur ekki svo langt ofan í daladrögin
hinum megin, þar sem Holt stóð. Og gott
var að fvlgja slóðinni frá morgninum.
En allt í einu tók hann eftir því, að
farið var að fjúka úr lofti. Sjóndeildar-
hringurinn þrengdist eins og allt í einu.
Snjóflygsurnar urðu fljótt stærri og tíðari
og gráir hríðarflókarnir færðust einkenni-
lega hratt áfram eftir flatneskjunni. Sleða-
slóðin gerðist óljós, mjúk lognmjöllin
þvældist fyrir fótum hans, og þreytan byrj-
aði að segja til sín.
Og svo er Þorláksmessudagur einhver
allra stytzti og dimmasti dagur ársins.
Já! Svona hafði þetta verið, og nú stóð
hann hér uppi á reginfjöllum — í þann
veginn að tapa slóðinni og áttunum.
Hríðin og myrkrið voru að leggja undir
sig heiðina. Og þreytukenndin í líkama
hans var orðin logandi sár. Ef hann hefði
ekki farið að hlaupa þetta fram að Tungu,
væri hann líklega næstum kominn heim —
óþreyttur.
Hann þreifaði aftur á bakið. Pokinn var
í sömu skorðum. Það var þó gott. Því næst
leit hann rólegum athygliaugum til hríðar-
flókanna umhverfis og greikkaði sporið.
En skæðadrífan herti sig líka, og nætur-
húmið læddist hægt og hljóðlega vestur
yfir fjalllendið og lukti þennan litla, ein-
stæðings öræfadreng í köldu, miskunnar-
lausi fangi. Slóðin var horfin og öll önnur
einkenni í landslagi.
Þreytan var að yfirbuga hann. Lausa-
mjöllin dýpkaði jafnt og þétt. Hann nam
staðar og tyllti sér á stein, er stóð upp úr
fönninni rétt hjá honum. Hve hvíldin var
unaðsleg. Einhver þung, lamandi værð
rann á hann. Augnalokin sigu saman.
„Guð hjálpi mér!“ hvíslaði Pétur og reis
upp. „Ég er að verða úti með meðulin
hennar mömmu, með rauðu kertin hans
Sigga bróður — og það rétt fyrir sjálfa
hátíðina?"
A ný var fönnin köfuð eitthvað út í sort-
ann. Nú hlaut að vera skammt heim.
En myrkrið jókst og magnleysið ágerð-
ist. Hann riðaði við í öðru hvoru spori,
og sterk seiðmögnuð þrá flæddi um hug
hans, þrá til þess að kasta sér niður í þessa
rnjúku mjöll og hvíla sig, láta allra sárustu
SKATAB LAÐIÐ
93