Skátablaðið - 01.12.1957, Side 18

þreytuverkina líða úr líkamanum — aðeins
örlitla stund.
En þetta mátti hann ekki. Það var hon-
um Ijóst. Þá risi hann aldrei á fætur aftur.
Hér varð æskuþrek hans að heyja örlaga-
ríka glímu við myrkrið og hríðina — og
sigra eða deyja.
Áfram þrammaði hann góðan spöl, en
smátt og smátt sljóvgaðist hugsun hans og
viljastyrkur. Áttir né stefnu vissi hann ekki
lengur.
Allt í einu hnaut Pétur og steyptist á
grúfu. Hann reyndi að standa á fætur. —
En það var ólýsanlega notalegt að liggja
þarna í dúnmjúkri drífunni og láta líða
úr sér. Aðeins andartak ætlaði hann að
liggja kyrr og leggja höfuðið ofan á hand-
arbökin og vettlingana og hvíla sig.
Augnablikin urðu að mínútum. Pétur lá
kyrr. Hvarmarnir höfðu sigið saman. Logn-
drífan kepptist við að breiða teppið sitt
hvíta og mjúka ofan á litla, upppgefna
drenginn, sem hafði nauðugur, en nauð-
beygður tæmt síðustu kraftana í baráttunni
við miskunnarleysi náttúrunnar.
Pétur var horfinn undir snjóinn. Hann
var horfin inn í ríki svefnsins og með-
vitundarleysisins, sem eru kölluð systkini
dauðans.
Um líkt leyti kom maður kjagandi utan
heiðina, fór sér hægt og hóaði öðru hvoru.
Það var Finnur bóndi, pabbi Péturs.
Dagurinn í Holti hafði reynzt dapurleg-
ur. Allir biðu þess með óþreyju, að litli
sendimaðurinn kæmi með læknislyfin. Þeg-
ar fór að dimma að með myrkri og hríð,
uxu áhyggjurnar og kvíðinn.
Ætli hann hafi lagt á heiðina, eða skyldi
læknirinn hafa aftekið það, þegar sjá mátti
veðrabrigðin? Óvissan var hér eins og oft-
ast verst af öllu. Var drengurinn þeirra ef
til vill að villast einhvers staðar uppi á
heiði?
Höfðu þau svo gott sem sent barnið
þeirra inn í helgreipar dauðans með því
að leyfa honum að fara með lækninum?
Þannig hugsuðu foreldrar hans.
Þegar liðið var fram um dagsetur, gekk
bóndi út. Hann kvaðst ætla að svipast um
af ásnum ofan við bæinn. En það væri
svo sem lítil hætta með Pétur. Hann hefði
auðvitað aldrei frá lækninum farið, en
kæmi strax og birti upp. Þetta voru hug-
hreystingarorð, sem hann trúði tæplega
sjálfur. — Hann var kominn nokkuð upp
á öræfin, hóaði við og við, en varð einskis
vísari.
Þá sneri hann við og hélt skemmstu leið
til baka.
Allt í einu rak hann fótinn í eitthvað
hart í lausri mjöllinni. Á þessum slóðum
var engrar ójöfnu von, og því þreifaði
hann annarri hendi niður í snjóinn.
í greip hans kom snjóugur mannsfótur.
Hann laut niður í fáti. Hér skipti engum
togum. Það var Pétur litli sonur hans, sem
lá þarna í fönninni.
Finnur sópaði snjónum frá í einu vet-
fangi og lagði eyrað á brjóst drengsins.
Pétur svaf fast og rólega og dró andann
djúpt. Enn var kuldinn ekki búinn að ná
á honum neinum tökum.
Pétur vaknaði við, er pabbi hans tók
hann í fangið — og gleðin og undrunin
yfirstigu öll orð. Hann vafði liandleggj-
unum fast og innilega um háls pabba síns,
renndi sér því næst niður úr fangi hans,
þreifaði aftur á bak sér eftir pokanum og
sagði:
„Ég ætlaði ekki að gefast upp — bara
að hvíla mig. Og svo hef ég víst sofnað.
Ég er orðinn villtur og nokkuð lúinn, en
læknirinn sagði, að ég væri duglegur dreng-
94
SKATABLAÐIÐ