Skátablaðið - 01.12.1957, Síða 33

BJÖRN MATTHÍASSON:
Islenzki drengjaskátabúningurinn
Um þessar mundir á skátastarf á íslandi
45 ára afmæli. Þeir ungu drengir og stúlk-
ur, sem nú njóta skátalífsins, geta verið
þakklátir brautryðjendunum, sem ruddu
skátastarfinu braut inn í rótgróið og íhald-
samt íslenzkt þjóðlíf, sem um þær mundir
leit allar erlendar nýjungar illu auga og
gerði sitt bezta til að útrýma öllu því, sem
erlenda stoð átti á íslenzkri grund. Nú er
þetta breytt. Unglingarnir í einkennisbún-
ingunum með grænu og bláu klútana eru
orðnir snar þáttur í íslenzku þjóðlífi, og
má nú hvarvetna sjá þá við störf sín og
svo eru þeir líka taldir ómissandi við opin-
berar athafnir.
Á þessu og fyrra ári hafa þrír erlendir
þjóðhöfðingjar sótt okkur heim. í öll skipt-
in hafa skátar staðið heiðursvörð við opin-
berar móttökuathafnir. Við slíkar athafn-
ir, sem þessar hlýtur það að vera áríðandi,
inni alveg meðan verið var að dansa. Að
morgni hins 22. ágúst komum við inn á
Reykjavíkurhöfn. Var þá glatt á hjalla,
og margt látið fljúga. Einhver heyrðist
segja: „Ég held að þetta sé hreinlegasta
þorp, sem ég hef séð í Englandi,“ og átti
þá við Reykjavík. Þegar Gullfoss lagðist
að bryggju sungum við Jamboree-sönginn.
Var nú þessi skemmtilega ferð á enda. í
þessari frásögn hef ég stikað á stóru svo að
þetta er fremur sundurlausir þankar, en
skipuleg frásögn, en ferðin var öll svo við-
burðarík, að ef allt væri tekið með mundi
það fylla heilan árgang af Skátablaðinu.
Einar Már Jónsson.
að búningarnir líti sem bezt út, en á þessu
hefur ávallt verið töluverður skortur. Sann-
leikurinn er sá, að eftir öll þessi ár eigum
við ekki enn skátabúning, sem getur talizt
sómasamleg flík. Skyrturnar eru minnsta
kosti af 20—30 sniðum og litbrigðum, merk-
in þola illa vatn, snúrurnar eru alls staðar
til trafala og lýta. Við notum belti, sem
tilheyra erlendum skátabúningi, og þá ekki
einu sinni til að halda uppi skátabuxum,
— ónei — hver og einn gengur í buxum
eftir sínum smekk svoleiðis að engar tvær
buxur eru eins.
í fáum orðum sagt: búningurinn í heild
er ljótur og hreyfingunni til skammar. Af-
leiðingin er sú, að skátar vilja heldur kom-
ast hjá því að vera í búningunum, mæta
heldur í sínum venjulegu fötum á flokks-
æfingum, sem aftur leiðir til þess, að bún-
ingurinn, þetta aðaleinkenni hreyfingar-
innar út á við, er blátt áfram meira og
minna fallinn út úr skátastarfinu. Þetta
allt verður til þess, að starfið í heild verð-
ur svipminna og daufara.
í grein þessari hyggst ég minnast á nokkr-
ar endurbætur, sem bráðnauðsynlega þyrfti
að koma í framkvæmt á búningnum. Sem
stendur eiga skátar að ganga í stuttbuxum
úr efni, sem er eins og efnið í skyrtunni. Á
veturna mega skátarnir að vísu vera í síð-
um buxum, enda annað ekki hægt veðrátt-
unnar vegna. En gallinn er sá, að á sið-
buxunum er ekkert ákveðið snið eða litur.
Reyndar er mælst til þess að skátar sýni
sig í brúnum eða svörtum buxum, en til-
mæli þessi eru yfirleitt höfð að engu.
SKATAB laðið
109