Skátablaðið - 01.12.1957, Page 36

Úr sjálfsævisögu nýliðans:
Eí við lítum yíir íarinn veý . • .
Þegar Bjössi og ég minntumst fyrst á
gönguferðir við Hilmar, sendi hann okkur
illúðlegt augnaráð (það breytti honum samt
ekki mikið, því að hann er svo grettur fyrir).
Þá rifjaðist það upp fyrir okkur, að það
hafði verið Hilmar, sem gekk 50 km eftir
korti aðeins til að komast að raun um, að
það, sem hann hélt að væri gata á kortinu,
voru hreppamörk. (Honum hafði líka fund-
ist hún óvenju torfær). Það var líka Hilmar,
sem hafði fundið út, að merkið fyrir land-
símastöð táknaði skóg. Þetta sýnir, að hann
er vel til þess fallinn, að kenna okkur hina
göfugu göngutækni.
„Skórnir," sagði hann, „eru þýðingar-
mestir. Þeir eiga að vera vel „járnaðir“.“
Þar sem pabba Bjössa er skóari, fórum við
með skóna okkar til hans til þess að láta
setja járn á þá. Hann gaf okkur þá nokkur
járn hvorum og skipaði okkur að negla þau
sjálfir á. Við vorum lengi dags að þekja sól-
ana með járnum, afganginn settum við á
tærnar (á skónum auðvitað). Þá gerðum við
út leiðangur til að sníkja, lána eða nappa
öllum öðrum útbúnaði, sem við þörfnuð-
umst, t. d. bakpokum, tjaldi o. fl. þess hátt-
ar.
í bítið næsta morgun löbbuðum við okk-
ur af stað. Við vorum með firnastóra bak-
poka og í tvennum sokkum (ytri sokkarnir
voru brettir niður yfir járnbentu skóna
okkar góðu). Við gengum niður aðalgöt-
una og skildum eftir röð af járnum á leið
okkar, íbúum bæjarins og nokkrum hjól-
andi ferðamönnum til mikillar hrellingar.
Okkur virtist eins og þeir tækju meira eftir
nokkrum skójárnum en útsýninu.
Við mættum nokkrum öðrum skátum (ég
held, að þeir séu kallaðir rekkar), sem voru
líka á gönguför. Þeir litu svo sem ekkert
merkilega út. Þetta voru engir „kallar í
krapinu" eins og við, þeir voru hreinir
viðvaningar. Það fannst okkur að minnsta
kosti. Þeir höfðu enga fallega og stóra bak-
poka né niðurbretta sokka. Við veltum því
fyrir okkur, hvort við ættum ekki að gefa
þeim nokkur holl ráð, en hættum þó við
það, því að: „það er bezt að láta byrjendur
reka sig á sjálfa,“ eins og Bjössi segir.
Við ákváðum að líta á kortið, og eftir
dálítið rifrildi um það, hvort rauði endinn
á áttavita-nálinni sneri norður eða suður,
stilltum við kortinu upp.
Það lá stígur til annarrar handarinnar,
sem ekki var sýndur á kortinu. Við héldum
samt sem áður eftir honum, glaðir í bragði
og sveifluðum stöfunum fjörlega í kringum
okkur. Eldri maður öskraði allt í einu upp,
greip í eyra Bjössa og hvessti augun á hann
um leið og hann hellti yfir hann reiðilestri
um hættuna á því að sveifla staf svona í
kringum sig og slá sig (þ. e. a. s. manninn)
svo í þokkabót með honum. Með snöggum
hnykk, sem skildi hálft eyrað eftir í hendi
mannsins, að því er Bjössi staðhæfði, gat
hann losað hinn særða líkamshluta úr prís-
undinni og við hröðuðum okkur hið skjót-
asta á brott.
Við héldum áfram för okkar eftir stígn-
um, allglaðir þrátt fyrir atvikið, þar til við
komum að krossgötum. Þar voru þá göngu-
mennirnir fyrir og mötuðust. Þeir buð-
ust til að segja okkur til vegar, en við af-
þökkuðum það kuldalega og skálmuðum
eftir stígnum til hægri. Eftir um það bil
20 mínútna stranga göngu rákumst við á
112
SKATAB laðid