Skátablaðið - 01.04.1960, Blaðsíða 9

&óýnilecfci höndin
Saga frá Lapplandi eftir Jan Kinnsale.
ikið vatn hefur runnið til sjávar
síðan atburðir þeir gerðust, er
saga þessi greinir frá. Á vor-
um dögum búa barnabörn
þeirra manna, sem við þá voru
riðnir, lengst norður í Lappandi, nánar til-
tekið í þorpinu Kaallavaar, sem liggur á
sextugustu og níundu gráðu norðlægrar
breiddar.
Alvarleg farsótt herjaði á hreindýrahjarð-
irnar. Allt undanfarandi ár hafði dýrunum
farið smáfækkandi, og nú var svo komið,
að fólkið var farið að verða uggandi um
afkomu sína. Allt líf Lappanna byggist á
hreindýrunum, og brygðust þau var ekki
annað framundan en napur vetur fullur af
hungri og kulda.
í þorpinu Kaallavaar hafði verið sent eft-
ir töframanninum. Vonazt var til, að hann
myndi geta sagt til um, hvers vegna guðirnir
hefðu reiðst mönnunum svo, að þeir hefðu
sent þeim þessa hræðilegu plágu, og hvaða
fórnir skyldi færa þeim til yfirbóta.
Sú var ástæðan til þess, að á meðan frost-
ið beit litlu birkitrén úti fyrir, svo að í þeim
small líkt og skotið væri úr rifflum, þá sat
töframaðurinn, Nuvte Juffu, með kross-
lagða fætur við eldinn í tjaldi höfðingjans,
Anta Jalvi, og hóf að þylja langar töfra-
þulur og barði undir á trumbu sína.
Þó að kvenfólkið hefði verið sent burt,
var tjaldið samt sem áður þéttskipað mönn-
um, sem komið höfðu til að vera viðstaddir
athöfnina. Þeir sátu þar þögulir með kross-
lagða fætur og eldsbjarminn flögraði um
andlit þeirra, sem voru alvarleg undir fer-
hyrndum og borðalögðum höfuðfötunum.
Þessi athöfn hafði mjög mikla þýðingu fyr-
ir þá. Þau orð, sem koma myndu út yfir
varir töframannsins, myndu segja þeim til
um örlög hjarða þeirra.
Fjarrænu og sérkennilegu bliki brá fyrir
í augum töframannsins. Hönd hans, sem
minnti á ránfuglskló, barði æðislega á
trumbuna með hamri úr hreindýrsbeini.
Látúnshringar hentust til og frá eftir hrein-
dýrsskinni trumbunnar, sem á voru teikn-
uð dularfull merki með rauðum lit úr elris-
berki. Þeir þeyttust af einu rauða merkinu
á annað, frá merki kirkjunnar yfir á merki
sjúkdómanna, frá merki mánans yfir á
merki Tavaj, guðs fiskveiðanna, og þaðan
yfir á merki sólarinnar, móður allrar
skepnu . . . Hringakippan dansaði fram og
aftur um skinnið.
Og sem hin tilbreytingarlausu hljóð
trumbunnar bergmáluðu út um tjaldið,
blönduð skröltinu úr látúnshringunum, þá
ranghvolfdust augu töframannsins, tennur
hans glömruðu, hann blístraði líkt og næt-
urfuglinn og froða vall um munnvik hans . .
Skyndilega var þessi ljóta athöfn trufluð.
Dúknum, sem lokaði tjaldyrunum, var ýtt
til hliðar, og frostkaldan gust lagði inn yfir
hópinn.
í rökkrinu innan við dyrnar mátti greina
23
SKATABLAÐIÐ