Skátablaðið - 01.04.1960, Blaðsíða 12

anum, myndu þeir nú vera og fylgja sleðan-
um þétt eftir, samhliða honum, dálítið hik-
andi vegna mannalyktarinnar, en æstir upp
af volgri hreindýrslyktinni.
Einn saman eða í dagsljósi, er úlfurinn
hinn mesti heigull, svo að stundum fara
Lapparnir á úlfaveiðar með skíðastafi sína
eina að vopni. En að nóttu til og ef þeir
eru margir saman í lióp, ef til vill reknir
áfram af hungri, þá segja Lapparnir, „að
úlfurinn brenni eins og eldur“.
Niila sá eftir að hafa tekið Jóhann með.
Einn maður og tveir sekkir af liveiti og
salti var meira en nóg fyrir hreindýrin að
draga. Líka tók hann nú eftir því, sér til
mikillar skapraunar, að annað dráttardýrið
var farið að heltast og íþyngdi liinu. Samt
hlupu þau bæði eins hratt og þau frekast
megnuðu og stundu á hlaupunum, svo að
gufustrókarnir gengu fram úr nösum þeirra.
„Þarna,“ sagði Jóhann og benti. Um það
bil tvö hundruð metra að baki sér greindu
þeir ógreinilega einhverja skepnu læðast
yfir snævi þakinn ísinn, og síðan fleiri og
fleiri. Þetta var stór hópur.
Másaveiðar
Kisi á að fara réttsælis eftir hringnum og éta
þrettándu hverja mús, en verður að éta þá
hvítu síðast. Hvernig fer hún að því?
„Þeir eru einir fjörutíu," áætlaði Jóhann.
Halta hreindýrið hrasaði um egghvassan
harðfennishrygg og sleðinn kastaðist á hlið-
ina. Niila sló í dýrið og kom sleðanum þann-
ig á réttan kjöl aftur. Hann ákvað nú að
halla upp á vatnsbakkann og aka upp á
klettinn. Hann var ekki liræddur, en hann
sá fram á það, að þar sem annað hreindýrið
var stöðugt að verða haltara og haltara,
myndu úlfarnir fljótlega getað hlaupið sleð-
ann uppi. En uppi á klettinum voru þeir
nokkurn veginn öruggir. Þaðan myndi hann
líka ef til vill getað skotið nokkra úlfa og
rekið þá þannig burtu í leit að auðunnari
bráð, eða jafnvel sloppið undan meðan þeir
væru að rífa hina dauðu félaga sína í sig.
Þeir urðu að ganga upp hlíðina, en það
var eins og úlfana grunaði, að þeir myndu
fara beint niður aftur hinum megin, því
þeir gerðu enga tilraun til að fylgja þeim
eftir. í þess stað skokkuðu þeir í hægðum
sínum yfir vatnið og söfnuðust saman í hálf-
lning ekki langt frá rótum klettanna. Þeir
störðu á eftir mönnunum og snuðruðu út
í loftið. Augu þeirra lýstu eins og eldsglæð-
ur í myrkrinu.
Öðru hverju, þegar ljóstaumarnir
sterymdu um himininn, sást úlfana greini-
lega bera við fannhvítan snjóinn. Þetta voru
nærri því fjörutíu grindhoraðar skepnur,
sem hýmdu hreyfingarlausar með nokkru
millibili. Niila fannst úlfarnir vera sjálft
heimskautahungrið uppmálað.
Inn á milli kyrkingslegra birkitrjánna,
sem stóðu uppi á Fórnarklettinum, stöðv-
aði Niila hreindýrin, og losaði um riffil
sinn. Hendur hans voru svo stirðar, að liann
varð að taka af sér annan vettlinginn til að
geta dregið byssuna upp. Er hann snerti
byssuhlaupið, límdust fingurnir við það og
hann fann til sársauka, þegar hann losaði
þá aftur.
Hann gekk varlega fram á klettabrúnina
SKÁTABLAÐIÐ
26