Skátablaðið - 01.04.1960, Blaðsíða 13

og horfði niður á úlfana. Að baki honum
beið Jóhann spenntur og gætti hreindýr-
anna. Niila lyfti byssunni upp að öxlinni,
þó það veittist honum erfitt vegna þykku
skinnúlpunnar, sem hann var klæddur í.
Meðan hann miðaði, fann hann allt í einu
snjóinn láta undan fótum sér. Hann spyrnti
við til að fá öruggari fótfestu, en á næsta
augnabliki missti hann fótanna og rann af
stað niður klettana með vaxandi hraða.
Hann gerði sitt ítrasta til að stöðva sig,
en árangurslaust. Hann missti takið á riffl-
inum og hann féll niður í urðina fyrir neð-
an. Skotið reið af og úlfarnir styggðust og
hlupu upp, þegar skothvellurinn bergmál-
aði í klettunum.
Á síðasta augnabliki hafði Niila tekizt
að ná taki á lítilli birkihríslu, sem óx út úr
klettunum og í hana hélt hann nú dauða-
haldi. Hin fyrirferðarmikla úlpa hans gerði
honum erfitt um hreyfingar, en þó reyndi
hann að snúa sér við, þannig að hann sneri
andlitinu að klettinum. Honum fannst sem
hendurnar væru að rifna frá búknum og
hann reyndi að grafa sér fótfestu inn í
klettinn. Með lausu hendinni leitaði hann
fyrir sér eftir öruggri handfestu. Langt fyr-
ir neðan hann hópuðust úlfarnir saman og
nösuðu upp í áttina til mannsins, sem hékk
þarna utan í klettaskriðunum.
Uppi á klettinum stóð Jóhann skjálfandi
úr kulda og hræðslu og horfði ráðalaus á
hættuna, sem frændi hans var kominn í.
„Hjálpaðu mér Jóhann,“ hvæsti Niila
milli samanbitinna tannanna. Hann þorði
ekki að kalla upphátt vegna úlfanna. „Fljót-
ur, ég er að detta. Réttu mér höndina."
Hræðslulegur á svip hallaði Jóhann sér
fram á brúnina. Hann krækti öðrum fæt-
inum í sleðagrindina og rétti út höndina.
Niila greip hana og reyndi að lyfta sér upp,
en fætur hans fundu ekkert viðnám og hann
færðist ekki úr stað.
„Þú dregur mig með þér niður,“ aðvaraði
Jóhann hann. Hann var hræddur og skyndi-
lega rann upp ljós fyrir honum, hversu
hræðilegur atburður var lrér á seyði. Bölvun
töframannsins hafði orðið að áhrínsorðum.
Hann sá fyrir hugskoti sér náföla ásjónu
Nuvte Juffe, þegar hann var að lýsa bölv-
uninni yfir Niila, og hér fyrir augum hans
var spádómurinn að rætast. Hinn mikli
Tirmes, guð þrumunnar og eldingarinnar,
krafðist fórnar sinnar hér á Fórnarklettin-
um eins og töframaðurinn hafði sagt fyrir.
„Slepptu, slepptu!" öskraði hann. Hann
reyndi að losa hendi sína úr heljartaki
Niila, og er það tókst ekki, losaði liann vettl-
inginn af hendi sér og skreið burt af brún-
inni.
Niila álasaði honum ekki. Hann var allt
of upptekinn við að berjast við að halda
taki sínu á hríslunni til að taka eftir því, að
Jóhann settist á sleðann og hvarf inn á
milli trjánna.
Fyrir neðan klettinn héldu úlfarnir
hvíldarlaust áfram biðinni. Þeir ýlfruðu
óþolinmóðlega og fitjuðu upp á trýnið
hver framan í annan. Allar skepnur eru
forvitnar, og úlfarnir skildu hvorki upp né
niður í þessari einkennilegu hegðun manns-
ins.
Fullur hræðslu og örvæntingar gerði
Niila síðustu tilraunirnar til að bjarga lífi
sínu. Hann beitti síðustu kröftum sínum
til að þrýsta sér þétt upp að klettinum, og
liendur hans klemmdust svo fast utan um
granna hrísluna, að viðurinn skarst inn í
holdið. Smátt og smátt fann hann útlimi
sína dofna upp og verða tilfinningalausa og
nístandi frostið var smátt og smátt að losa
um kampakennt tak hans á hríslunni, sem
hafði forðað honum frá því að steypast
niður í hyldýpið. Hann rann hægt, hræði-
lega hægt, niður eftir snarbröttum klettin-
um, og það lá við, að hann óskaði þess að
SKÁTABLAÐIÐ
27