Sameiningin - 01.09.1910, Side 31

223
ar. Allt, sem hann haf8i undir höndum, var lögmæt eign
han^, og lögum samkvæm var meöferö hans á því; — meira
fengu þeir ekki út úr honum, hve harðlega sem að honum
var gengi'S. En nú er svo komið, að hann verðr ekki fram-
ar ofsóktr. Hann hefir leyfi til a'ð reka verzlan, og undir
það heimildarskjal hefir Tíberíus sjálfr ritað.“
„Hann hefir borgaö vel fyrir slíkt leyfi; eg skal á-
byrgjast það.“
„Hann á skipin“ — hélt Hebreinn áfram án þess að
sinna athugasemdinni. „ÞaS er siSr meöal sjómanna aS
heilsast, þá er þeir mœtast, meS því aS kasta út gulum
veifum. Úr þeim merkjum lesa þeir, sem þau sjá Qg
til þekkja: ‘SjóferS vor hefir gengiS vel’.“
MeS þessu var sögunni lokiS.
'Þá er vöruskipið var vel komið inn í ána, fór Júda að
tala við Hebreann.
„Hvað sagðir þú húsbóndi kaupmannsins hefði heitiö ?“
„Ben Húr, fursti í Jerúsalem."
„Hvað varö af heimilisfólki hans?“
„Sveinninn var sendr í galeiðu-þrældóm. Eg tel víst,
aS hann sé dauSr. Menn lifa jafnaðarlega ekki lengr en
eitt ár, sem dœmdir hafa veriS til þeirrar hegningar. Til
ekkjunnar og dótturinnar hefir ekkert spurzt; þeir, sem
um örlög þeirra vita, segia ekkert. Vafalaust hafa þær
mœSgur látiö lífiS í klefum einhvers af kastölunum meS-
fram þjóöbrautunum í Júdeu.“
Júda gekk þangaS sem hafnsögumaðrinn haföist viö.
Svo djúpt var hann sokkinn niSr í hugsanir sínar, aS hann
tók naumast neitt eftir árbökkunum, sem alla leiS frá sæ
til bœjar voru frábærlega fagrir, meS aldingörðum, þar
sem allskonar sýrlenzkir ávextir spruttu og vínviSr, en
aldingarSarnir lágu þétt saman umhverfis landsetr, sem
voru fullt eins ríkmannleg og þau í Neapolis. Ekki sinnti
hann lengr skipunum, sem héldu inn í flotann, er þar var
fyrir, og ekki heldr tók hann neitt eftir söng og kalli sjó-
mannanna, sem ýmist voru aö vinna eöa gjöra aS gamni
sínu. LoftiS var fullt af sólskini og breiddi þaS sig í
þykkri hitamollu út yfir láS og lög; hvergi var neinn
skuggi nema yfir lífi hans.
ASeins eitt skifti var einsog hann vaknaSi snöggvast
af leiðslu þeirri, er hann var í; þaS var þá er einhver
benti á Dafne-lund, sem koma mátti auga á úr bugðunni
einni á ánni.