Sameiningin - 01.01.1911, Blaðsíða 15

33i
orðið eins kappsamir í því að veita öðrum lijálpsama
þjónustu einsog í liinu að gjöra illt. Metnaðargirnd
œðstu tegundar finnr fullnœgju í því að gjöra gott.
Styrk og liugrekki — liversu miklu sem vera skal af
því livorutveggja — má verklega og stöðugt verja til
þess að lyfta upp; þeim öflum þarf alls elcki að beita
við að berja niðr. Styrks og hugrekkis þarf til þess
að rísa öndverðr gegn freistingum, eins til að styðja
réttlætið gegn ranglætinu, einkum þá er menn „atyrða
yðr og ofsœkja og tala gegn yðr allskonar illyrði ljúg-
andi.“ Og vér megum ekki gleyma því, að göfugt líf
liefir engu minni guðleg áhrif á þann, er á það horfir,
en hetjulegr dauði.
Lífshugsjón Krists stakk algjörlega í stúf við hug-
sjón manna áðr í heiminum að því er lífið snertir. 0g
ef liugsjón lians á liinu sama ryðr sér á annað borð til
rúms, þá breytir hún einstaklingnum algjörlega, þjóð-
inni, lieiminum. Láti sérhver maðr sér skiljast, að
hamingja hans — og myndi ekki eins mega segja sæla
hans — fer algjörlega eftir því, að hve miklu leyti hann
veitir mannfélaginu þjónustu, og því, að lífið fái nýja
merking. Hann verðr nú að búast til framkvæmdar-
sams starfs; hann verðr að styrkja líkama sinn, svo
liann fái staðizt þreytu, og liann verðr að forðast allar
þær nautnir, sem svo eru lagaðar, að við þær eyðist
máttr hans; liann blygðast sín fyrir að leggja lamað og
úttaugað líf í þjónustu meistarans. Hann verðr að
temja hug sinn svo, að hann fái verið fljótr til vinnu, —
því að með sljóum lieila og ótömdum eru allir óhœfir til
verks þess, sem þá fýsir að vinna. Hann verðr að
sundrliða hvatir sínar, rannsaka tilgang sinn vandlega,
og laga Jiugsjónir sínar svo til, að þær sé í samrœmi
við liugsjónir hans, sem er œðsta fyrirmynd vor. Sé
gætt að mælikvarða þeim, sem Kristr metr manngildi
eftir, þá verðr skiljanleg menning sú, er samfara er
kristinni trú; og þar í er fólgin trygging fyrir því, að
af fastheldni við kenning hans muni leiða jarðnesk