Sameiningin - 01.01.1911, Blaðsíða 17

333
vér seinna kornið með áminningar vorar. Jafnvel á
orrustuvelli er særðum mönnum blíft, og margra manna
lífi liefir verið bjargað fyrir góðsemi óvinarins.
Kristindómrinn er ekki hugtak utan við lífið, heldr
veruleiki í lífinu. Sá, sem vill sýna, að bann verðskuld-
ar að vera talinn kristinn maðr, verðr að vera einsog
lærisveinar Jesú Ivrists eiga að vera, og gjöra það, sem
þeir eiga að gjöra. Kærleikrinn knýr hann til að veita
öðrum þjónustu, og með gullnu reglunni er til þess bent,
hvernig að því skuli farið.
Tólfta er ódauðleiki — laun og aðbald.
„Þegar maðrinn deyr, lifnar hann þá aftr?“
Myndi nokkur sú spurning verða lögð fyrir anda
mannsins, sem meira máli skifti að rétt sé svarað?
Frá þeim tíma, er Job var uppi — eða jafnvel frá uppr
hafi mannkynssögunnar hér á jörðu—, allt til þess, er
kristnin liófst í heiminum, hefir þessi há-alvarlega
spurning risið upp í sálum manna og brotizt fram á
varir þeirra. Kristr hefir svarað spurningunni, og
það svar befir fullnœgt öllum fylgjendum hans. Með
orði sínu og með upprisu sinni hefir bann borið þess
vott, að líf er til eftir dauðann.
Trú á upprisuna er einn af undirstöðusteinum
kristindómsins; en sú trú stendr og fellr með fullviss-
unni um að frelsarinn sé sonr guðs. „Ef Kristr er ekki
upprisinn, þá er prédikan vor ónýt, og trú yðar einnig
ónýt.‘ ‘
Hafi Kristr ekki verið guðdómleg vera, þá hefir
hann ekki risið upp frá dauðum; ha.fi hann ekki risið
upp frá dauðum, þá hefir liann ekki guðdómlegr verið.
Ekki þarf það að valda oss neinum óróa, að oss er
í mörgum einstökum atriðum ókunnugt um ástœður
annars lífs; oss er það nóg, að vér vitum, að oss er til-
vera búin hinum megin grafarinnar. Guð bjó svo um
heim þennan, að hann gat átt við þarfir marnia; honum
er þá sannarlega til þess trúanda að láta himin vera til
fyrir þá, sem hann hefir skapað í eigin mynd sinni.
Breyting sú, sem verðr við það, er þetta ‘hið dauð-