Sameiningin - 01.08.1912, Síða 16

176
hins lifanda“ sé ekki einungis sammerking orösins „Kristr", heldr
líka frásögn þess, hvers eSlis sá Kristr sé. Þaö má ekki draga úr
merkingu orSsins „sonr gu'ös*', svo þaö sé látiö merkja sama sem
„Kristr", eöa mannlegr Messías. Miklu fremr verÖr maör í ljósi
guöspjalla-sögunnar aö hefja nafnið „Kristr“ upp-í þaö veldi, sem
nafnið „guðs sonr“ táknar. Nýja testamentiö kennir, að sá Messí-
as, sem gamla testamentið hafði boðað, sé í raun og sannleika ekk-
ert annað en guð sjálfr. Það hefir því verið skilið svo, að þessi
játning Pétrs, sem Jesús gjörði sig svo vel ánœgðan með', sé skil-
greining á því, hvers eðlis hann sé sem Messías, fremr en það, að
hún sé einungis yfirlýsing þess, að hann sé Messías.
Af svari Jesú verðr það einnig ljóst, hverja merkingu hann
leggr í játningu lærisveinanna og á hvern hátt hann vill láta kalla
sig son guðs. Jesú hafði augsýnilega skilizt það, að Pétr var að
nefna hann guðs son í nýrri merkingu þess orðs og að lærisvein-
arnir væri nú farnir að tileinka honum guðlegt eðli og guðlega eig-
inleika. Við Pétr segir Jesús: „Sæll ert þú, Símon Jónasson! því
hold og blóð hefir ekki opinberað þér það, heldr faðir minn á himn-
um.“ Jesús þakkar það sérstakri náðar-opinberan guðs, að læri-
sveinarnir hafa nú lært að skilja guðs-eðli hans og játa hann sem
guðlega veru. Og á þessarri opinberan og þessarri játningu segist
svo Kristr munu byggja söfnuð sinn, þann er standa muni að eilífu.
Nákvæmlega hið sama gefr Jesús í skyn, er hann stendr frammi
fyrir öldunga-ráðinu og svarar spurningum Kaífasar. CEðsti prestr-
inn spyr hann að því, hvort hann sé sannarlega Kristr, sonr guðs,
eða sonr hins blessaða. Jesús svaraði því játandi, og til þess að
aíllir megi skilja, hvað hann hefir í huga, er hann tekr sér þá tign,
bœtir hann við: „En eg segi yðr, að upp-frá þessu skuluð þér sjá
mannsins son sitja til hœgri handar máttarins og koma á skýjum
himins.“ Með þessu vildi hann gjöra dómurum sínum það skilj-
anlegt, að! ekki sé hann einungis Messías sá, er Gyðingar væntu
samkvæmt spádómunum, sonr Davíðs og konungr Gyðinga, heldr
sé hann guð-Messías, sannr sonr guðs og guði sameinaðr að dýrð
og krafti. Og á þann hátt skildi öldunga-ráðið orð hans, því þá
rifu dómararnir klæði sín, sögðu hann guðlasta og kváðu hann
dauða sekan.
Greinilegast kemr þetta fram í frásögn Lúkasar. Ráðið skorar
þar fyrst á Jesúm að segja af eða á um það, hvort hann sé Kristr,
þ. e. hinn fyrirheitni Messías. Jesús svarar með því að segja þeim,
að hann sé sá „mannsins son“, sem Daníel hafði spáð um að sitja eigi
til hœgri handar guðs kraftar. Dómararnir skilja það, að hann er
með því orði að tileinka sér guðlegt eðli, og að hann taki sér guð-
legt vald og þykist vera guði jafn. Til þess svo að ganga úr
skugga um það, spyrja þeir hann blátt áfram að því, hvort hann
sé sonr guðs, og játar Jesús því hiklaust. Jesús var búinn að
kannast við, að hann værí Kristr; hin önnur spurning öldunga-