Sameiningin - 01.08.1912, Page 39

V
199
lífganda lofti og ljósskíma, sem þó ekki var meiri en svo,
aS inn-í klefanum var meir en hálf-dimmt.
Svona var klefinn VI.
Láti menn sér nú ekki verða bilt viS.
Lýsingin á aumingjanum blinda og tungulausa, sem
nýleystr var út-úr klefanum V, ætti aS hafa búiö lesendr
svo undir skelfingarnar, sem koma fyrir í sögu vorri, að
þær komi ekki alveg flatt uppá þá.
Tveir kvenmenn birtast saman fast við loftsmuguna.
Önnur sitr, en h'in hallar sér upp-að henni. Ekkert er á
milli þeirra og hins bera steinveggs. I hinni daufu ljós-
skímu, sem fellr inn-til þeirra skáhallt að ofan, birtast þær
líkari ömurlegum vofum en mennskum mönnum; og ekki
getum vér komizt hjá aö veita því eftirtekt, aS þær hafa
nálega engin föt til a.Ö hylja meS nekt sína. En hinsvegar
verðr oss brátt ljóst, að kærleikrinn á þar enn heima, því
þær eru hvor í annarrar örmum. AuSœfin fljúga burt,
huggunin hverfr, vonin visnar upp; en kærleikrinn dvelr
hjá oss. Kærleikrinn er frá guSi.
Sá blettr steingólfsins, þarsem þær mœðgur birtast í
faömlögum, er slétt-fægðr. Hver getr sagt, hve mikiS af
þessum átta árum hafSi fyrir þeim í þaS gengiS aS halda
sér á þeim bletti, í sömu skorSum, sém nú birtast þær í,
niSr-undan smugunni, og reyna til aS glœSa von sína um
frelsan í hinum dapra, en vinalega ljósgeisla, sem þar
lagSi inn-yfir þær? Þá er birtan fór aS seilast inn-til
þeirra, vissu þær, aS dagr var aS renna upp. Og er birtan
fór dvínandi, vissu þær, að heimrinn var aS búa sig undir
nætrhúmiS, sem þó hvergi gat orSiS eins langvinnt og
di'mmt einsog þarsem þær voru. Heimrinn! Gegnum
smuguna, rétt einsog þar væri vítt og hátt hliS út-frá
konungshöll, skunduSu þær í huganum út-í heiminn og
styttu sér stundimar löngu meS því aS fara upp og niSr
einsog andar framliSinna, mœnandi og spyrjandi önnur
eftir syni sínum, hin eftir bróSur sínum. Á hafi úti leituSu
þær hans og í eyjunum í hafinu. 1 dag var hann í þeim
eSa þeim bœnum, aS morgni i einhverjmn öSrum bœ. Og
allsstaSar og æfinlega var hann sem pílagrímr, er hvergi
átti heima. Því einsog þær lifSu til aS bíSa eftir honum,
svo gekk og líf hans í þaS aS leita þær upp. Ótal-sinnum
fóru hugsanir þeirra og hans hvorar framhjá öSrum í
hinni endalausu leit — hugsanir hans komandi, hugsanir
þeirra farandi. Raunabót ein mikil var þeim aS geta sagt
hvor viS aSra.: „MeSan hann er á lífi, verSr okkr ekki
gleymt. Svo lengi sem hann man eftir okkr er von.“
Enginn veit, hve mikinn styrk má hafa upp-úr smámunum,
^ fyrr en maSr sjálfr hefir komizt í slíkar raunir.