Litli Bergþór - 01.03.1993, Blaðsíða 15

til að Ijúka verkinu. En skólans vegna get ég lokið
doktorsgráðunni.
Við komum semsagt heim til íslands árið '85, þar
sem mér bauðst að gerast farprestur. Og fyrst
þjónaði ég á ísafirði.
M: Það var mjög gaman að vera á ísafirði. Það
hittist svo á að Sunnukórinn vantaði stjórnanda og
kirkjukórinn líka, svo mér var dembt í að stjórna
báðum kórunum. Þannig kynntist ég strax, í gegnum
sönginn og preststarfið hjá Kristjáni, mörgu
skemmtilegu fólki. Ég segi það hiklaust að fólk, sem
hefur gaman af að syngja með öðrum, er eitthvert
skemmtilegasta og félagslyndasta fólk sem maður
hittir. Og svo er það líka þannig, að ef maður á þess
kost að starfa að því sem mann langar til og með
fólki sem hefur áhuga, er alveg sama hvar maður
býr, það er allsstaðar gott að vera.
Það stóð til að við yrðum tvö ár á ísafirði, en það
varð því miður bara eitt ár, því haustið '86 losnaði
Grenjaðarstaður í Þingeyjarsýslu og við fórum
þangað.
L-B: Er það eitthvað sem erykkur öðru fremur
minnisstætt frá dvöl ykkar á ísafirði?
K: Ja, það er margt sem er minnisstætt. Það var
til dæmis mjög gaman að taka þátt í uppbyggingu
starfsins í safnaðarheimilinu við Sólgötu, sem þá var
ný búið að kaupa. Mér er líka mjög minnisstætt
þegar við Jón Ragnarsson, prestur í Bolungavík,
messuðum í eyðibyggðunum á Hornströndum um
sumarið. Á Stað í Aðalvík og Stað í Grunnavík.
Kirkjuklukkurnar frá Stað í Grunnavík höfðu verið
fluttar í lítinn klukkuturn í kirkjugarðinum inni í Firði,
sem kallað er, á ísafirði og var meiningin að fá þær
lánaðar fyrir messuna á Stað. Kvöldið áður voru
klukkurnar hinsvegar enn ósóttar, svo á björtu
laugardagskvöldi, um miðnættið, varð fólk, sem leið
átti í kirkjugarðinn, vitni að klukkustuldi, þar sem
sjálfur presturinn var að verki! Enginn sagði neitt, en
menn horfðu frekar undarlega á mig! Nú, klukkur og
orgel var síðan flutt á kviktrjám þennan klukkutíma
gang heim að kirkjunni. Frá gamla prestshúsinu
gengum við tveir í fullum skrúða í gegnum hvannstóð
og sóleyjar, stiklandi lækina í hempunum. Það hlýtur
að hafa verið frekar kyndugt að sjá. Mjög fallegt
veður í bæði skiptin og margt fólk, og það var gaman
að sjá fólkið koma gangandi allsstaðar að til
kirkjunnar. Maður gæti ímyndað sér að það hafi
verið eitthvað þessu líkt í gamla daga.
Um kvöldið var harmóníkuball í Aðalvík, þar sem
allir dönsuðu við birtu miðnætursólarinnar til
morguns, ungir sem aldnir.
L-B: Svo fóruð þið að Grenjaðarstað.
M: Já, þangað fórum við haustið '86 og vorum
þar, þangað til við komum hingað í Skálholt s.l.
haust.
Maður var auðvitað fljótlega kominn á kaf í
félagsmál og vinnu. Ég tók að mér söngkennslu við
Tónlistarskólann á Akureyri, keyrði þangað einu sinni
til tvisvar í viku. Svo raddþjálfaði ég kóra á vegum
söngmálastjóraembættisins út um allt land. Sumarið
eftir að við komum norður byrjuðum við Björn
Steinar Sólbergsson, organisti á Akureyri, að
skipuleggja Sumartónleika í kirkjum á Norðurlandi.
Og það starf hefur fært út kvíarnar síðan. Fyrsta
sumarið voru tónleikar í þremur kirkjum, en
síðastliðið sumar voru kirkjurnar orðnar sjö og
heildarfjöldi tónleika átján.
K: Svo má ekki gleyma kvennakórnum!
M: Nei, það er rétt. Kvennakórnum Lissy stjórnaði
ég í 5 ár, en hann var stofnaður árið '85 á vegum
Kvenfélagasambands S-Þingeyjarsýslu og telur um
60 konur. Síðasta verkefni mitt með kórnum var
upptaka geisladisks með söng kórsins á liðnu sumri.
Það er reyndar gaman að því, að kórinn okkar var
ein hvatningin að stofnun Kvennakórs Reykjavíkur
nú í haust. Það er því ekki alltaf að hugmyndirnar
þurfi að koma að sunnan!
Nú, í fyrravor stóðum við fyrir Landsmóti
kvennakóra í Ýdölum í Aðaldal. Þar hittust 5
kvennakórar, alls um 150 konur, allsstaðar að af
landinu til að syngja saman og eflast hver með
öðrum. í lok mótsins voru svo haldnir tónleikar, þar
sem yfir tvöhundruð manns komu til að hlusta á
kórana. Fyrirfram vorum við ekki vissar um áhuga
Þingeyinga á kvennasöng, þar sem karlakórahefðin
er mjög rík þar. En aðsóknin fór fram úr björtustu
vonum, og þetta var allt mjög ánægjulegt.
L-B: Eitthvað varst þú viðriðin MENOR,
Menningarsamtök Norðlendinga?
M: Jú, ég kom inn í stjórn MENOR árið '88 og var
formaður 1991 - 1992. Samtökin urðu einmitt 10 ára
á síðasta ári og við reyndum að halda uppá það.
Létum m.a. hanna merki félagsins og gáfum út
veglegt afmælisrit. Smásagna- eða Ijóðasamkeppni,
í samvinnu við dagblaðið Dag, hefur í nokkur ár
verið fastur punktur í starfseminni. Og í fyrra var
líka byrjað að birta vikulega "MENOR
menningardagskrá" í Degi, svipað MENSA
dagskránni hér í Sunnlenska Fréttablaðinu. Kemur
sá pistill í staðinn fyrir fréttabréf samtakanna, sem
komið hafði út 8 sinnum á ári, árin á undan. Eitt af
mikilvægustu hlutverkum svona menningarsamtaka
tel ég einmitt vera upplýsingamiðlun og
kynningarstarfsemi.
L-B: Kristján, hvernig fannst þér að koma að
Grenjaðarstað?
K: Ég var fjósastrákur á Grenjaðarstað eftir
fermingu, svo ég þekkti vel til þar og hef alltaf haft
taugar þangað síðan. Það var því gott að koma
þangað. Grenjaðarstaður er gott prestakall, stórt
miðað við sveitarprestaköil og það eru forréttindi að
fá að vera prestur þar sem maður þekkir alla. - En
þeim mun erfiðara að slíta sig frá starfinu aftur. -
Enda er ég ekki formlega farinn þaðan, því ég er í
tveggja ára launalausu leyfi frá Grenjaðarstað. Ég
er illa syndur og þætti betra að komast aftur til sama
Litli - Bergþór 15