Landneminn - 01.02.1949, Blaðsíða 15

MENN MANAÐARINS
Ármann, fyrsta íslenzka íþróttafélagið,
minntist 60 ára afmælis sins með 11
daga hátíðahöld-
um í byrjun
fébrúar. Þessi
miklu hátíðahöld
höfðu í hvívetna
á sér þann glæsi-
brag, sem í si-
vaxandi mæli hef-
ur einkennt alla
starfsemi Ár-
nlanns undir
stjórn hins ötula
fprmanns, JENS
QUÐBJÖRNSSONAR.
Jens er fæddnr i Reykjavík þann 30.
ágúst 1903. Foreldrar hans voru þau
hjónin Guðbjörn Guðbrandsson, bók-
b^indsineisturi, og Jensína Jensdóttir.
Jens fékk snemma áhuga á íþróttum.
„Sem strákur var ég tekinn inn í Ár-
mann, eins og gengur," segir liann. „En
kiiattspyrnu æfði ég hjá Val.“ — Sem
uþglingur hóf hann störf i Félagsbókband-
inu, þar sem faðir hans var verkstjóri,
sigldi seinna til Danmerkur að fullnuma
sig í iðninni ,og tók við verkstjórastörfum
í Félagsbókbandinu við lát föður sins árið
1927; — hefur haft þau með höndum
siðan.
Aðeins tuttugu og tveggja ára gainall
var Jens fyrst kjörinn til trúnaðarstarfa
fyrir Árinann; varð ritari félagsins 1925.
Strax tveim árum síðar var hann kjörinn
formaður og þeirri stöðu hefur hann gegnt
óslitið siðan.
Þegar Jens tók við formannsstöðunni
einskorðaðist starfsemi Ármanns við fim-
leikaiðkanir, glímti og æfingar í frjálsum
iþróttum yfir sumarmánuðina. Síðan hef-
ur starfseini félagsins aukizt hröðum skref-
um og nú er svo komið, að Ármann lætur
til sin taka á öllum sviðum íþrótta, og
það svo að um munar, eins og alþjóð er
kunnugt.
Jens hefur verið þátttakandi í öllum
utanferðum Ármenninga, oftast sem farar-
stjóri. Helztar þessara ferða eru: Þýzka-
landsför árið 1929, Danmerkurför 1932,
Sviþjóðarför á Lingiaden 1939, Finnlands-
för 1947; einnig var hann að sjálfsögðu
viðstaddur Evrópumeistaramótið 1916, og
Olympíuleikina s. 1. sumar.
Laugardagurinn 12. febrúar 1949 verð-
ur, er tímar liða, óefað talinn merkisdagur
i sögu þeirrar baráttu, sem íslenzka þjóð-
in nú heyr gegn valdamönnum sínum tll
að hindra, að þeir innlimi Island, að
henni fornspurðri, í hernaðarkerfi auð-
valdsrikjanna. Þennan dag birtist for-
ystugrein í einu af blöðum Sjálfstæðis-
flokksins — vikublaðinu „Víði“ í Vest-
mannaeyjuin — þar sem eindregin afstaða
er tekin gegn þátttöku íslands i hernaðar-
bandalagi Norðuratlantshafsríkja.
Ritstjóri „Viðisí er EINAR SIGURÐS-
SON, knupmaður, ;einn alkvæðamesti leið-
togi Sjálfstæðisflokksins í Eyjum.
Þriðjudaginn 15. febrúar var lesin í
ríkisútvarpið yfir-1
lýsing fulltrúa-!
ráðs Sjálfstæðis-
flokksins varðandi j
fyrirhugað hern-
aðarbandalag.
I næsta tölu-
blaði „Viðis“, 19.
febrúar, birti Ein-
ar Sigurðsson á
forsíðu svohljóð-
andi mótmæli
gegn þeirri yfir-
lýsingu:
„Sem mótmæli gegn þeirri yfirlýstu
stefnu Sjálfstæðisflokksins, að ísland
gerist aðili að fyrirhuguðu hernaðarbanda-
lagi, segi ég mig úr flokknum.“
Heiði, Vestmannaeyjum, 19. fcbrúar
1949. Einar SigurVsson.
Til Sjálfstæðisfélags Vestmannaeyja.“
Jafnframt er á forsíðunni birt bréf til
bæjarstjórnar, þar sem Einar óskar eftir
að leggja niður störf sín sem fulltrúi
Sjálfstæðisflokksins i bæjarstjórn.
Einar Sigurðsson er fæddur i Vest-
mannaeyjum þann 7. febrúar 1906. Faðir
hans, Sigurður Sigurfinnsson, var hrepp-
stjóri þar. Árið 1924 tók Einar próf úr
Verzlunarskólanum og hóf saina ár verzlun
í Vestmannaeyjum. Síðan hefur hann lát-
ið mjög mikið til sín taka i atvmuuliíi
Vestmannaeyja, stofnað hvert fyrirtækið á
eftir öðru, verzlunarfyrirtæki, útgerðar-
fyrirtæki, hraðfrystistöð o. s. frv. Bæjar-
fulltrúi var Einar frá því 1942 og þav ti!
hann sagði af sér því embætti um miðjai:
febrúar eins og fyrr segir. Ilann tók við
ritstjórn „Viðis“ 1942.
Atvinnuleikarar eru ný stétt á islandi.
Leiklist okkar er ung að árum og hefur
nær eingöngu verið stunduð af áhugafólki.
oftast við mjög erfiðar aðstæður. Arang-
urinn af starfi þessara brautryðjenda er
nú að koma i ljós. Mikill fjöldi af ungu
fólki leggur nú stund á leiknám, bæði
hér heima og erlendis, og þeim fjölgar
smátt og smátt sem helga sig óskipta leik-
listinni. Starfsskilyrði þessa fólks eru þó
lítt freistandi.
Eitt sinn áttu Reykvíkingar tvö leikhús.
Nú er Iðnó eina leikhús bæjarins -
hálfrar aldar gamalt, reist þegar ibúatala
Reykjavíkur var aðeins tiundi hluti af
því sein nú er. Ástand þetta er vonandi
einsdæmi með þjóð sem stærir sig af
menningu sinni og andlegum afrekum.
Þjóðleikhúsið er fyrsta stórátakið þessu
til úrbótar; væntanlega er nú ekki langt
að biða þess að það verði fullgert og leik-
listin hætti að vera niðursetningur í sjálf-
um höfuðstað Islands.
Vonir leiklistarnemenda hér eru eink-
um tengdar við þjóðleikhúsið, en þegar
það tekur til starfa, fá leikarar okkar
fyrst sómasamleg starfsskilyrði.
EINAR PÁLSSON er einn hinna ungu
og efnilegu leikara okkar, hann hefur und-
anfarið hlotið mikið lof fyrir leik sinn í
Volpone, en auk þess hefur hann alloft
komið fram í útvarpinu. Einar er fæddur í
Reykjavík 10. nóvember 1925, foreldrar
hans dr. Páll ísólfsson og kona lians krist-
ín heit. Norðmann. Árið 1939—1945 stund-
aði Einar nám i Menntaskólanum i
Reykjavík og lék i menntaskólaleikjunum
þrjá siðari veturna, þ. á. m. i hinu vinsæla
leikriti Kappar og vopn eftir Bernard
Shaw.
Næsta veturvar
Einar í Háskól-
anum, en haustið
1946 fór hann
utan til náms í
Royal Academy
of Dramatic Art
í London, lauk
prófi þaðan í júli
s. 1. og kom heim
í nóvember. Ein-
ar er nýkvæntur,
kona hans er Birgitte Laxdal (Jóns tón-
skálds LaxdaD.
LANDNEMINN 15