Landneminn - 01.01.1950, Blaðsíða 12

SIGUR | Brot af gömlu 6/a<9/J
Þegar hann var lítill drengur, var hann síóánægður
og volandi.
Mamma, gef mér brauð, sífraði hann þegar hann
vissi að ekkert brauð var til. Það var oftast fiskur, en
hann vildi aldrei neitt nema kjöt, nema þegar kýrin
var þurr, rétt fyrir burðinn, þá heimtaði hann mjólk
og aftur mjólk, en aldrei endranær. Annars varð hann
snemma kaffimaður.
Móðir hans var í stökustu vandræðum með þennan
óþægðargepil sinn, og vissi aldrei upp á hvaða kenj-
um hann tæki næst. En léti hún vilja sinn í ljós var
hann fullkondega andvígur og hafði ævinlega á tak-
teinum hundrað fleiri kröfur en hún gat fullnægt,
enda hafði hún ekki af miklu að má, einstæðingur í
veröldinni, og hafði orðið það á að unna í meinum,
eins og segir í J»jóðvísunni. Hins vegar kunni hún
ekki alla vísuna, en hún segir frá því að bezt sé að
unna ekki neinum, — enda vafasamt að kenningin
héldi.
í dyrum helgidóms
Ég vissi bak við hlið þitt helgidóm.
Úr hug mér aldrei vék,
um clag og nótt, liin djúpa, sára þrá,
hans djásn að sjá og fá.
Það liðu ár, og loks, í morgunsár
með langan clag í hönd,
skal svalað minni sáru, cljúpu þrá,
að sjá hans dýrð og fá.
Ég slend við opið hlið þíns helgidóms,
en hika lengi við.
Þvi, ef ég má hans undur sjá og fá,
er ekkert til að þrá.
Kristján frá Djúpalæk.
Þessi kona var ekki framar mikið á faraldsfæti, en
þá sjaldan hún fór í Fjörðinn kom hún ævinlega með
eitthvert munngæti handa honum, og glingur. Hann
át sælgætið með áfergju, og heimtaði síðan æ meira,
en gullin braut hann, og tók síðan enn til að vola
og víla. Það var sjáldgæft að hann endurgyldi blíðu-
hót móður sinnar, og eftir J»ví sem hann eltist fékk
hann auðvitað meiri og.meiri andstyggð á slíku, ó-
virka andstyggð.
Er hann stálpaðist þrjózkaðist hann við að sækja
kýr og hesta, kom iðulega heim án þeirra, og væri á
hann yrt muldraði Iiann eitthvað' í barm sér sem eng-
inn skildi. Þegar hann var atyrtur eða skammaður,
lét Iiann sér nægja að hengja hausinn og láta hökuna
slapa, labbaði síðan eitlhvað út í buskann, dauður á
svip og þvermóðskufullur. Rarsmíðar skildi hann ekki.
Enginn vissi til að hann hefði neitt áhugamál, eins
og gefur að skilja þekkti hann ekki orð eins og skyldu-
rækni, því síður þakklátssemi eða greiðabragð. Þú
þarna, sleðinn þinn — þannig hófu menn löngum mál
sitt við hann. Sleðinn gegndi luntalega og ókst ekki
úr sínum sandi fyrr en eftir fleiri atrennur. Það var
meira erfiðið. Hann var fermdur upp á faðirvorið og
trúarjátninguna, en það er undirstaða náðarinnar sem
alkunnugt er. Stafagerðina lærði hann nokkurn veg-
inn, lestur sömuleiðis, að öðru leyti fékkst hann ekki
við menntir. Og J»að var engin náð.
Ifann var slyttislegur í göngulagi og snemma álútur
eins og hann væri að þrjózkast við að detta — það var
alls staðar sama þrjózkan — húfudellan niðri í aug-
um, sokkarnir í mörgum fellingum um leggina, skórn-
ir skældir á bífunum. Hann hafði ekki þekkingu á
að skemmta sér, virtist heldur ekki hafa neina löngun
til þess. Hann var síeinn. Það er mjög sennilegt hann
hefði ekki getað lært að dansa, og þó svo hefði verið:
hvaða stúlka myndi hafa fengizt til að dansa við hann.
— Því miður, ég er upptekin. Skyldi maður þó seint
fortaka neitt í }>eim efnum. En það verður tekið fyrir
á öðru blaði.
Það var ennfremur athyglisvert um þennan dreng,
að hann kunni engan mun á sumri og vetri, sólskini
og svartahríð. Hann fékk vettlinga á haustin, en týndi
10 LANDNEMINN