Unga Ísland - 01.11.1911, Qupperneq 5

UNGA ÍSLAND
85
langt og barnsaugun eygðu.. Pað var
eins og það færi alla Ieio til himins, og
þá koinst það víst líka til mömmu í
Ameríku.
»Húrra!« hrópaði stóri-Pétur.
»Húrra!« hrópaði Gréta-litla.
»Huj — Huúj! — Húrra! hvein vind-
urinn. Það var þá líka alt eins gott að
hafa skemtunina í kaupbæti, hugsaðihann
með sér.
»Nú fáurn við jól!« sagði stóri-Pétur
og hoppaði og skoppaði af kæti.
uðu þau smám saman og horfðu með
eftirvæntingu fram eftir veginum.
Ad í einu námu hestarnir slaðar, og
ökumaðurinn stökk ofan úr sætinu. Tré-
naglinn, sem hélt öðrum vagnkjálkanum,
hafði hrokkið úr kengnum. Naglinn var
sem sé orðinn slitinn og háll. »Bara
að eg hefði nú blaðsnepil til þess að
vefja utan um naglann«, tautaði ökumað-
uririn, og í sama vetfangi rak hann aug-
un í blað, sern lá rétt við hestfæturna.
Hann tók það upp og braut það ísund-
»Og mamma kemurheim!« söng Gréta-
litn. og lioppaði líka — og þau hopp-
uÖ! < dónsuðu alla leið heim, og vmd-
urinu dansaði á efíir og þeytti snjónum
saman í langa skafla.
Degi var tekið að halla, og farið að
dimma. Vagn koni á fleygiferð eftir veg-
inum. Karlmaður og kvenmaður sátu í
vagrinum, og okumaðurinn keyrði hest-
anc. ’iu sem í vagninum sátu, þurftu
svo i .:rgt að tala saman, en þó þögn-
ur. »Það er víst sendibréf að tarna«,
sagði hann við þau í vagninum.
Maðurinn kveikti á eldspítu, og kvað
þá við undrunaróp úr vagninum.
»Nei; þetta er ofgott utan um nagl-
ann«, sagði konan, og tárin runnu ofan
eftir kinnunum á henni. —
Hverjir vóru þetta? — Það er eigi til
neins að leyna því, að þetta vóru for-
eldrar stóra-Péturs og Grétu-litlu, og bréf-
ið sem þau fundu, eða símskeytið, rétt-
ara sagt, var einmitt það, sem börnin
höfðu sent mömmu sinni. Var þetta ekki
sannarlega heppileg tilviljun? tau hefðu