Unga Ísland - 01.11.1911, Page 16

96
UNGA ÍSLAND
drottinn gat ekki annað gert. En hún
átti ekki peninga. Hún liafði eytt þeim
ölfum í sjúklingana, suma þaðan úr borg
innni, suma útlendinga, og engan mun
gert á þeim.
Veðsetningarbréfið — 40,000 — átti
að »innleysa« þriðja í jóluni, annars misti
hún skóla sinn og heimili. Nú var kom-
inn aðfangadagur jóla, og hún var jafn
peningalaus og áður.
Þann dag varð litla kenslukonan hug-
rakka alveg hvíthærð.
Síðdegis á aðfangadaginn fór það að
kvisast um borgina, að allir þeir, er geng-
ið hefðu í skcla hjá Soffíu Wright, ættu
að koma saman í hljónileikasalnum mikla
á tilteknum tíma um kvöldið.
Fólk þyrptist að úr öllum áttum, og
fleiri urðu að standa úti en þeir, sem
komust inn. Urðu þeir því að fara það-
an og út í lystigarð borgarinnar. Þar
komu margar þúsundir manna, og þeir
kváðu upp í einu hljóði, að Soffía væri
æðsti og besti borgarinn í New Orleans.
Og á svipstundu var skot.ð saman fé til
að kaupa dýrmætan og fagran Loving Cup
(frb. lövving köpp þ. e. »ástar-bikar«)
úr silfri handa henni. Tveir mikilsmetnir
menn, er báðir hófðu gengið í skólann
hennar, vóru kjörnir til að færa henni
heiðursgjöfina sama kvöldið. Þeir gerðu
það og sögðu svo frá síðar, að aldrei
hefðu þeir farið í gleðilegra erindi.
En í silfurbikarnum lágu 40,000 krón-
ur, nákvæmlega það, er þurfti til þess að
greiða skuldina. —
Soffía Wright heldur ennþá áfram skó a
sínum til mikillar blessunar fyrir fátæklinga,
sem annars niundu eigi fá tækifæri til að
læra neitt.
Hinn heilagi náttYerðnr.
(Skoskt (?) æfintýr).
Sá inn síðasti er sá »mann-veiðarana«
í Strath Naiv, var lítið barnað nafni Art
Macarthar, sonur Maríu Gillchrist, er
reyndi þjáningar og mótlæti allra kvenna
mest.
Art Macarthur ólst uppheima ogvarð
roskinn maður, og allir unnu honum,
bæði menn og konur, því hann skáldaði
hin fegurstu ljóð og kvað þau sjálfur,
og í hjarta hans vóru eigi svik fundin,
og aldrei bar hann í brjósti hat, reiði
eður gretnju til nokkurs manns.
Það var hann, sem sá mannveiðarana,
er hann var lítið barn. — — Það, er
hami sá og heyrði, var eins og björt
tunglskinsrönd, er speglaði sig í dinnuu
sálardjúpi hans og g~rði þar bjart, það
sem eftir var æfinnar. Og tunglbjartur
var einnig allur hugur Art Macarthurs.
Sífelt söng og hljómaði í sál hans. Eg
spurði hann einu sinni, hvernig á þvi
stæði, að hann heyrði þess háttar, er svo
fáir aðrir heyrðu, en bann brosti að eins
og sagði:
»Þegar hjartað er fult af kærleika, drýpur
friður niður í huga manns eins og tærir
daggardropar, og þá heyrir maður óma
úr öðrum heimi.«
Það hefir að líkindum verið af því,
að það var jafnan, eins og legði birtu og
bjarma af honum, að vinir hans og þeir,
er þótti vænt um hann, héldu, að hann
hlyti að vera skygn. Á sama hátt og
maður jafnan heyrir inn þunga sjávarnið
meginhafsins í sumum kuðunga-tegund-
um, þannig varð maður ætíð, er maður
var hjá honuni, var við blæinn frá hinu
eilífa andans hafi, fullu af undrun og Ieynd-
ardómum og fegurð, er mannssálirnar lifa
og hrærast í. — Nú hvílir hann í friði,
þar sem hann Iiggurundir grænum gras-
sverði langt uppi í hlíð einni. En mann-
veiðararnir munu líklega senda hann ein-