Unga Ísland - 01.01.1933, Side 7

UNGA ISLAND
3
|gpg□□□□□□□□□□□□□□□□□□□aaaaaooD
BLÁFUGL.
Eftir Maeterlinck.
Framhald.
En Bláfuglinn var ekki í kirkjugarð-
inum. Næst lögðu börnin af stað til þess
að leita að Bláfuglinum í kóngsríki
framtíðar. Þau gengu lengi, lengi,
þangað til þau komu að hliði Blásala.
Þar fundu þau börnin, sem biðu eftir
að fæðast. Það voru hundruð og þús-
undir af þeim. Öll báru þau bláar Ijós-
móðuslæður. Sum voru að leika sér, og
sum að hoppa og skoppa til og frá og
önnur að masa, eða þau var að dreyma.
Mörg sváfu. Og mörg voru að finna
upp framtíðar uppgötvanir. Og alls-
staðar, hvar sém augað eygði var allt
himinblátt á að sjá, eins og heiðríkja
sumarblíðunnar.
,,Hvar erum við?“ sagði Maggi.
,,f kóngsríki framtíðar“, svaraði sál
ljóssins.
„Hver yeit nema við finnum Bláfugl-
inn hér“.
Þegar sál ljóssins var að segja þessi
orð, kom hópur af litlum bláum börn-
um er þyrptust utan um þau. Þau höfðu
fingurna upp í sér, og augun í þeim voru
eins stór og undirskálar.
„Lifandi börn! Ó, komið og sjáið litlu
lifandi börnin“, sögðu þau.
Þau komu nú með allar uppgötvan-
irnar sínar og sýndu systkinunum.
„Líttu á sóleyjarnar mínar“, sagði
eitt, sem rogaðist með byrði, sem var
eins og vagnhlass að stærð. „Svona
Verða sóleyjarnar sem spretta, þegar
ég fæðist á jörðinni", sagði það.
„Líttu á bláberin mín“, sagði annað.
„Svona líta þau út, þegar ég verð þrjá-
tíu ára“.
„Eitt smábarnið hljóp upp um háls-
inn á þeim og kyssti þau Möggu og
Magga.
„Ég á að verða bróðir ykkar“, sagði
það. „Ég kem til ykkar næsta pálma-
sunnudag“.
„Hvað hefir þú í þessum poka?“ sagði
Maggi forvitinn.
„Ég flyt með ,mér þrjá sjúkdóma:
kíghósta, skarlatssótt og mislinga“.
„Og hvað gerir þú svo?“ spurði
Maggi.
„Svo yfirgef ég ykkur“.
' „En það borgar sig varla fyrir þig að
vera að koma“, sagði Maggi.
„Við ráðum því ekki sjálf“, sagði litla
ófædda sálin.
Allt í einu kvað við hátt og dynjandi
hljóð, svo að Blásalarveggir bergmál-
uðu. Tvær stórar demantshurðir á hlið
salarins tóku að hreyfast.
„Hvað er þetta?“ spurði Maggi.
„Hvað er Tíminn“, svaraði barnið.
Stóru demantshurðirnar snerust hægt
á hjörum, og á þröskuldinum stóð hinn
eldgamli faðir okkar: Tíminn. Bak við
hann sást skip með þöndum seglum, bú-
ið til burtferðar.
„Eruð þið tilbúin, hverra stund nú
ér komin?“ sagði hann byrstur.
Blábörnin komu að þjótandi úr öllum
áttum.
„Hér er ég, hér er ég!“ æptu þau.
„Eitt í einu“, sagði Tími og rak á eft-
ir þeim, sem átti að bera út í bátinn.
Sál ljóssins sveipaði gullskikkju sinni
um Magga og Möggu og fór með þau út
í horn, þar sem þau gátu séð alla, en
enginn sá þau.
Niðurlag næst.