Unga Ísland - 01.01.1933, Side 8

4
UNGA ÍSLAND
A <►
Q Enginn má vera ósyndur. (j)
Tvö börn Kolbeins bónda í Kollafirði
voru send að sækja hest niður á Kolla-
fjarðareyrar. Drengur 9 ára og stúlka
11 ára. Þetta var um sumar í blíðuveðri.
Börnin fundu hestinn og lögðu við
hann. Þeim kom nú saman um, að stytta
sér leiið heim, með því að fara yfir
Kollafjarðarós. Þau fóru nú á bak og
héldu heimleiðis.
Fólkið heima fór nú að lengja
eftir þeim, og var stúlka send, til þess
að vitja um þau.
Þegar hún kom niður á eyrarnar, sá
hún á kollana á börnunum úti á iniðjum
ósi. Hún var ósynd, og gat ekkert annað
en að fórna höndum og biðjast fyrir.
Börnin höfðu ekki varað sig á því, að
flóð var gengið í ósinn, svo að hann vav
orðinn svo djúpur, að hesturinn stakkst
á kaf, og kom hann aldrei upp aftur.
Hann rak dauðan upp á eyrarnar
nokkru síðar.
Svo gæfulega vildi til, að bæði börnin
voru vel synd. Sigurjón Pétursson á Ála-
fossi hafði haldið sundnámskeið þá um
vorið, eins og oftar, og þar höfðu þau
lært.
Þau syntu eins og ekkert væri yfir
ósinn og sakaði hvergi.
Hefðu þau ekki verið synd, myndu
þau eflaust hafa drukknað.
Ósyndir menn ríða yfir vatnsföll og
eiga það eingöngu undir hestinum, hvort
þeir komast lífs af.
Árlega drukkna menn í lygnu við
landsteinana, af því að þeir eru ósyndir.
Sunclið er íþrótt íþróttanna, og
og enginn íslendingur má ósyndur vera.
Um flesta afreksmenn á gullöldinni var
þess getið, að þeir voru syndir sem sel-
ir. Konur og börn voru og sundfær. Á
hnignunar- og eymdaröldum Islendinga
förlaðist þeim sundið, eins og önnur
manndáð. Nú er aftur áhuginn vaknað-
ur, og syndum mönnum fjölgar stórum
árlega. íþróttasamband Islands og sund-
félög eiga skilið heiður og þakkir. Sund-
laugar eru byggðar og kennsla fer fram
á fleiri og fleiri stöðum.
Þó er langt frá því, að vel sé. Hver
einasti maður þarf á ungum aldri að
læra þessa yndislegu íþrótt, sem tekur
öllum öðrum fram að því leyti, að veita
í einu heilsubót, skemmtun og húð-
hreinsun.
Betri fyrirlestrar.
Frægur fyrirlesari var á ferð. Hann var
fenginn til að tala í þorpi einu. Eftir að hafa
lialdið ágætt erindi, var honuni rétt borgunin
fyrir ]iað. En hann hafði komist að því, að
nokkrir erfiðleikar höfðu verið á greiðslunni,
svo að hann rétti peningana til baka og hað
að verja þeim til góðgerða.
Eorráðamennirnir fóru inn í apnað herbergi,
réðu þar ráðum sínum, komu svo út aftur og
kváðust liafa samþykkt að þyggja féð og stofna
með því sérstakan sjóð.
Fvrirlesarinn vildi vita, í hvaða tilgangi ætti
að nota sjóðinn.
Hinum var fyrst orðfall, en loks sögðu þeir,
að það ætti að verja honum, til þess að fá
betri fyrirlesara næsta ár.
¥ * ¥
Latínunám.
Móðir: Þér verðið að skilja það, skólastjóri,
að ég vil láta son minn fá afhragðs menntun.
Einkum vil ég að hann verði góður i latínu.
Skólastjóri: Alveg. eins og þér óskið, frú
mín góð, þó að latína sé nú raunar dauð tunga.
Móðir: Já, þess þá heldur, því að sonur minn
á einmitt að verða útfararstjóri. .