Unga Ísland - 01.01.1933, Qupperneq 13

UNGA ÍSLAND
9
************** ***************
í Frá lesendunum. í
* *
* *
******** ********
Litla músin.
Einu sinni voru menn á ferð í Síberíu. Það
var svo mikið frost, að maturinn fraus. Svo
fundu þeir svolítið skýli, sem enginn maður
var í. Þeir kveiktu upp eld og elduðu sér mat.
Svo sáu þeir ofurlitla mús, sem var alveg að
deyja úr kulda, af því að það var svo kalt.
Mennirnir bjuggu til breiður úr tágum, og gáfu
músinni kexmola, svo að hún gæti lifað. Litla
músin varð glöð og þakklætið skein út úr litlu,
svörtu augunum hennar.
Elín Kaaber endursagði.
10 ára.
Góðir vinir.
Eg ætla að reyna að skrifa nokkur .orð um
snjótittlinga, sem voru á svölunum á húsinu,
]>ar sem ég átti heima í nokkur ár.
Eghafði gaman af að horfa á þá; ]>eir hlupu
til og frá, settust niSur augnablik, iðuðu af
fjöri og voru alltaf að líta kringum sig og
hlumi dauðhræddir burtu, ef þeir heyrðu nokk-
urt hljóð.
Þegar ég kom út í dyrnar á svölunum,
lmikku béir í burtu, en komu fljótt aftur, þeg-
ar ég var búinn að gefa þeim brauðmolana, sem
ég var með í böndunum. Þeir voru ánægðir yf-
ir matnum.
Þeo,ar ])eir voru orðnir mettir, þá settust
]>eir allir á mænirinn á húsinu, og virtust þeir
mjög þakklátir fyrir gjöfina.
Jörundur Þorsteinsson
8 ára.
Hjálpin.
1 París .í Frakklandi mega hestar ekki hafa
skaflaskeifur, því að göturnar eru svo fínar.
Einu sinni var hestur að ganga á götunni og
rann allt í einu, því að göturnar voru svo sleip-
ar.Fólk þyrptist að úr öllum áttum, til þess
að hjálpa hestinum, til þess að standa upp, en
hann ra.nn jafnóðum aftur. Þá kom þar að
japanskur maður. Hann sá hestinn, og hvern-
ig hann var staddur. Hann fór úr treyjunni
sinni, og lagði hana undir fæturna á hestinum.
Svo gat hesturinn staðið upp.
Japanski maðurinn var horfinn, áður en ek-
illinn gat þakkað honum fyrir hjálpina.
Magnús L. Jónsson endursagði.
13 ára.
Minnið.
Þegar hinn frægi stjórnmálamaður Banda-
ríkja, W. E. Borah, var að byrja lögfræðistörf
sin, vildi til eftirfarandi viðburður.
Tveir járnsmiðir unnu saman. Annar. þeirra
var yfin 6 fet á hæð og 250 pund á þyngd, en
hinn var lítill, eins og fermingardrengur.
Sá litli hevrði eitt sinn stóra járnsmiðinn
tala óvirðulega um konu eina, og reiddist svo
mikið, að hann greip fjórtán þumlunga langa
járntöng o<r sló hann í höfuðið, svo að liann
var'dreginn út dauðvona. Litli járnsmiðurinn
fékk Borah til að verja mál sitt. Gekk þeim
fyrst lengi vel mjög illa.
Hinn kærði komst nú aftur á fætur, og kom
hann nú sjálfur fyrir réttinn. Var hann Iát-
inn standa fyrir framan lögmannssætið, en
bak við hann stóð sá litli, og datt mörgum
í hug Davíð og Golíat.
Sá stóri heimtaði stórfé í skaðabætur, eink-
um vegna ])ess, að hann hefði næstum því
alveg tapað minninu. Það eina, sem virtist
eftir af því var, að hann hefði aldrei talað
illa um nokkurn mann, allra síst konu.
Borah bað nú litla manninn að sýna, hvern-
ig hann hefði farið að slá niður svona heljar-
stóran mann.
.Litli maðurinn tók þá| upp örlitla hjólhesta-
töng úr vasa sínum og sló í höfuð hins.
„Þetta er ekki töngin, sem hann barði mig
með“, æpti sá stóri.
„Nú, hvemig var hún“, sagði Borah.
„Hún var 14 þuml. löng. Eg hef séð hana
margsinnis í —“.
„Já, en minni yðar, minni yðar, munið eft-
ir minninu vðar, maður“, sagði Borah.
Eftir þrjár mínútur var búið að láta hinn
ákærða lausan.