Unga Ísland - 01.06.1935, Qupperneq 10

92
UNGA ÍSLAND
og,,marjas“. Síðar kom ,,vist“ og var
algengust úr því. En langoftast
skemmtum við okkur við bardaga.
Við smíðuðum okkur sverð og spjót,
en notuðum auk þess í viðlögum
hverja spýtu, sem hendi var næst.
Auk þess gerðum við okkur boga og
örvar og gaflok. Boginn var oftast
svigi, stundum hrossrif. Á vetrum
gerðum við gígi og kastala úr snjó,
með víggröfum í kring, og þá var
barist ýmist með snjókúlum eða vopn-
um. Sá var úr leiknum í bili, sem
fékk kúlu eða högg þar, sem ban-
vænt var talið, en kæmi það á hönd
eða fót, var hann úr því einhentur
eða einfættur þann leik á enda. Slíkir
leikir voru jafnan úti við, og voru
heldur illa séðir af foreldrum okkar,
því að stundum meiddumst við dá-
lítið og fengum þá illt fyrir; leynd-
um við því jafnan svo sem unnt var,
og aldrei man ég eftir, að við syst-
kinin reiddumst hvert við annað af
þeim sökum. Inni við höfðum við ann-
að bardagagaman. Við klipptum úr
bréfi fjölda af mönnum, jafnvel svo
hundruðum skipti, og létum vera a.
m. k. tvær þjóðir, dreifðum þeim
um sitt landið hvorri. Löndin voru
rúmin í baðstofunni eða kistur og
byrður úti í skemmu, eða borð í
stofu. Höfuðborg var stokkur eða
askja o. s. frv. Síðan hófst ófriður,
dregið lið saman, fylkt og barist,
menn drepnir og særðir á ýmsa vegu
á báðar hliðar. Það gerði sá, sem
stjórnaði öllu saman og hafði skær-
in í hendinni. Þannig var leikin heil
styrjöld, eða stundum sérstakar stór-
orustur, s. s. Brávallabardagi sam-
kvæmt frásögn Skjöldungasögu, —
Annarhvor okkar eldri bræðranna
stjórnaði, en hin horfðu á, Og þótti
hin besta skemmtun. Stundum efnd-
um við flota mikinn af bréfskipum
og skipuðum bréfmönnum, og héld-
um sjóorrustu, bardagann í Hafurs-
firði eða Hjörungavogi eða létum
ímyndunaraflið ráða. Auk þessara
manna, sem hafðir voru til að berj-
ast og drepnir unnvörpum, klipptum
við aðra, úr stinnari pappír og vand-
aðri að allri gerð, og geymdum þá
hvert í sínum stokk, og voru það
uppáhaldsþjóðir okkar. Guðmundur
hafði kosið sér Kartogóborgarmenn,
var Hannibal þar konungur, en ég
kaus Grikki, og var kóngurinn þar
Leonidas. Yngri systkinin höfðu Nú-
mantíumenn og Lúsitaníumenn, og
eftir þessu voru nefnd húsin, sem
við byggðum okkur. Þegar við uxum
upp úr þessum leikum, varp Guð-
mundur haug yfir sína menn og bar
í hann gripi og gersemar, en ég
brenndi mína, kom öskunni í lítið
ker og gróf það síðan undir foss í
læk, er fellur við túnið. Störf okkar
gerðum við að hernaði svo sem unnt
var. Þegar við vörðum túnið á vorin
fyrir fénaðinum, þá vorum við land-
varnarmenn, en skepnurnar víkingar.
Þegar við vorum send á sumrin að
afla fífu, sem gerðir voru úr kveik-
ir í lýsislampana á vetrinn, þá vor-
um við víkingar, sem gerðum upp-
göngu á fífuhólmana og stýfðum
höfuðin af fífustöngunum. — I tún-
inu heima var djúp lægð og löng,
sem fylltist af leysingarvatni í hlák-
um á vetrinn; þá var hún sjórinn
okkar, og áttum við kaupstaði við
allar víkur og voga; sigldu þar skip-