Unga Ísland - 01.02.1936, Síða 10

UNGA ÍSLAND
20
Við skulum róa í rökkrinu.
Efiir Ólaf Jóh. Sigurðsson.
Frh.
„Nei, áttu þetta fallega barn, heill-
in!“ hrópaði hún og rak upp stór
augu. Síðan skoðaði hún drenginn í
krók og kring, og rýndi meðal annars
langa stund í lófa hans. Svo tautaði
hún afarlágt og klappaði barninu á
kinnina: „Eg mun verða að hjálpa
þér stúfur sæll, ef þú átt ekki að
fara illa“. En við Ástu sagði hún:
„Þakka þér hjartanlega fyrir allar
góðgerðirnar, en þú verður að eiga
þóknunina hjá mér, því nú er eg að
fara“.
hún augum, er upp í loftið dró. Þótti
mér þetta all-einkennilegt að sjá.
Ég gekk nú spölkorn um á fjallinu,
og fann ég þá hrafntinnumola og stakk
þeim í vasa minn; fleira fann ég þar
einnig afbrigðilegra steina. — Einnig
rakst ég þar á litla kaldavermsl-upp-
sprettu á berum melnum, og kraup ég
niður að henni og svalaði þorstanum.
Eftir að hafa notið útsýnisins og ein-
blínt hvaðanæva, fór ég að hugsa til
niður- og heimferðar, þótt annað væri
mér ljúfara.
Mér gekk ágætlega niður; ég hoppaði
stein af steini og tó af tó. Við og við
varð ég að garga í hundinn, svo að hann
þyti ekki í fé, en til þess var hann út-
setinn, eins og gengur og gerist.
Að endingu kom ég heim og var það
í þann mund, er sólin gekk til viðar og
kvöldsvalinn þaut yfir byggðir.
Minningarnar frá þessari fjallferð
mun ég lengi geyma, og það að verð-
leikum. Baldur Pálmason.
„Viltu ekki nesti?“ spurði Ásta.
„Nei, þess þarf eg ekki. Eg sníki
mér bara á bæjum“, svaraði hún og
rétti fram höndina. „Vertu nú bless-
uð og sæl, góðin mín, og mundu það,
að ef þér liggur lífið á, þá skaltu
kalla eins hátt og þú getur: „Hjálp-
aðu mér nú! Hjálpaðu mér nú, Heiða-
brokka gamla!“ Síðan snaraðist sú
háaldraða fram göngin miklu léttstíg-
ari, en þegar hún kom, og Ásta sá
ekki urmul af henni, hvernig sem
hún svipaðist um eftir henni. Það var
engu líkara, en jörðin hefði gleypt
þetta undarlega gamalmenni. — En
um kvöldið skýrði bóndi svo frá, að
hann hefði séð af engjunum, aldraða
konu í skrautlegum litklæðum, er
gekk upp fjallabrekkurnar og hvarf
inn í björgin langt fyrir vestan bæinn.
Nú tók mamma sér málhvíld, og við
Grímsi vorum ekki seinir á okkur, að
skjóta fram spurningum: ,,Var þetta
þá Gomsugemsa? Eða huldukona?
Hvers vegna hvarf hún Ástu?“
„Hvernig stóð á því að hún þóttist
þurfa að hjálpa drengnum, ef hann
ætti ekki að fara illa“, gall við í Gógó
litlu.
„Bíðið þið róleg“, sagði mamma,
reri áfram og prjónaði sem ákafast.
Hún var að rifja upp fyrir sér sög-
una, og eftir nokkur augnablik hélt
hún áfram: „Nú líður og bíður, og
ekkert markvert ber til tíðinda, fyrr
en um haustið, þá þurfti bóndi að
fara í ferðalag, lét hann vikapiltinn,
sem var hjá þeim, fylgja sér fram í
sveit, og mælti svo um við konu sína,
að pilturinn skyldi verða kominn til
baka, áður en rokkið yrði. — Ásta
var því öldungis óhrædd að vera ein