Unga Ísland - 01.06.1938, Blaðsíða 14

86
,UNGA tSLAND
spyrja þá spjörunum úr. Ulrik hafði
orð fyrir þeim, og sagði allt eins og það
hafði gengið til. En það var ekki að
sjá, að bóndinn tæki frásögu hans meira
en svo trúanlega, því að hann hristi efa-
blandinn höfuðið, og konan sagði hrein-
skilnislega, að slíku mætti hver trúa
fyrir sér, sem vildi, en hún tryði því
«
vitanlega ekki.
Niels og Henning tóku undir með
Ulrik og sóru og sárt við lögðu, að hann
hefði skýrt rétt frá öllu. Það var ekki
laust við að Ulrik væri móðgaður af
vantrú hjónanna. En svo minntist hann
þess, að þau höfðu þó bjargað lífi hans,
svo að honum rann reiðin.
„Jæja, látum svo vera,“ sagði bónd-
inn. „En nú verðið þið samt sem áður
að hugsa til ferðar áfram, því að við
getum ekki hýst ykkur lengi. Ef þið
aitlið til Noregs, þá er bezt fyrir ykkur
að fara til Fladstrand, þar hittið þið
ef til vill landa.“ „Er langt til Flad-
s1rand?“ „Ja, einar þrjár til fjórar míl-
ur,“ svaraði bóndinn.
En drengirnir komust ekki til Flad-
sti’and, hvorki þann dag né næstu daga.
Erfiðleikar gærdagsins og sérstaklega
næturdvölin á heiðinni hafði í för með
sér alvarlegar afleiðingar. Þeir gátu
ekki staðið á fótunum vegna svima, þeir
voru með mikinn sótthita — þeir voru
veikir.
Það var því ekki um annað að gera,
en að liggja, þar sem þeir voru komn-
ir — og brátt féllu þeir í óráðskennt
mók.
Öðiu hvoru risu þeir upp í óráðinu og
sáu ýmsar ofsjónir. Stundum rausuðu
þeir heilmikið um hina „viðurstyggilegu
Skovsöbræður,“ stundum voru þeir
æðstu foringjar fyrir herskipaflota, er
jafnaði um gúlana á Englendingum, og
stundum æptu þeir, eins og verið væri
að sálga þeim.
Meðan þeir voru veikir, hjúkruðu
hjónin þeim eftir beztu föngum. Þau
létu drengina liggja í rúminu en bjuggu
um sig í hálmbæli á gólfinu.
Sín á milli ræddu þau stöðugt um
þessa dularfullu gesti sína — hvernig á
þeim stæði í raun og veru. Niels Tind,
bóndinn, hélt að þeir hefðu gerst sekir
um einhver afbrot og flúið burtu um
nóttina. En konan, sem var mjög hjá-
trúuð, hallaðist að þeirri skoðun, að hér
hlyti að vera um fjölkynngi eða ein-
hverja töfra að ræða — og bæði voru
þau allt annað en hamingjusöm yfir
þessum óboðnu gestum. Það var ómögu-
legt að segja um, hvað fylgt gæti slík-
um snáðum, og hvað þeim dytti í hug
að gera.
Það var því ákveðið, að strax og þeir
voru nógu frískir til að halda áfram,
skyldu þeir fara. Konan hafði tjaslað
saman handa þeim einhverjum tuskum
til að vera í, úr gömlum fötum af þeim
hjónunum, því að henni virtist ómögu-
legt að láta þá fara jafn nakta og þeir
komu.
Það var skiljanlega ekki fallegur
klæðnaður, sem konan hafði tjaslað sam-
an úr ýmiskonar mislitum tuskum,
þunnum og þykkum. Það var líka rangt
að halda því fram, að fötin hafi farið
vel — þau voru ekki saumuð eftir máli.
Það var því engin furða, þótt þeir litu
skringilega út, er þeir voru ferðbúnir.
Það var bæði grátlegt og kátlegt í senn.
En þessir þrír litlu leppalúðar — vin-
irnir þrír — voru ánægðir og þakklátir
fvrir alla aðhlynninguna og fötin. Þeir
þökkuðu hjáleiguhjónunum fyrir allt,