Unga Ísland - 01.06.1938, Blaðsíða 15

UNGA ÍSLAND
87
sem þau höfðu látið þeim í té, og lofuðu
að biðja foreldra sína, er þeir kæmu heim
til Noregs, að launa þeim það sem best.
Niels Find sagði þeim svo nákvæmlega
til vegar — og því næst kvöddu litlu
leppalúðarnir hrærðum huga og héldu af
stað áleiðis til Fladstrand.
Hjónin stóðu fyrir utan kofann sinn
og veifuðu þeim í kveðjuskyni.
„Guð veri lofaður!" sagði Birtha, þeg-
ar þeir voru kofnnir spölkorn burtu.
„Þetta var mjög einkennilegt!" sagði
Niels Find og hristi höfuðið.
Leiðir skilja.
Hinir þrír vinir voru aftur á ferða-
lagi — aftur á leið út í hina víðu ver-
öld — og farartæki þeirra \ ar þeirra
eigin fætur.
En þetta ferðalag var ekki í líkingu
við hið fyrra. Nú voru þeir vonglaðir
og höfðu að ákveðnu marki að sækja.
Þeir voru léttir í sinni og í hug þeirra
ríkti öryggi og bjartar vonir — vonir
um að komast aftur heim — heim til
pabba og mömmu.
Þeir höfðu svo oft heyrt, að sjómenn
að heiman færu til Fladstrand eftir
korni. Þeir hlytu því að hitta landa, er
þeir kæmu til bæjarins, og þá varð að
sjálfsögðu auðvelt að komast heim með
þeim.
„Verið hugrakkir, félagar! Nú erum
við á leið heim,“ sagði Ulrik Lóve, sem
var sjálfkjörinn foringi þeirra. Og svo
stikuðu þeir eftir bestu getu.
Vegurinn frá kofa Nils Find var send-
inn og slæmur, eiginlega ekki annað en
götuslóði eða troðningur. Það var mjög
þreytandi fyrir þá að ganga í mjúkum
sandinum, og þeir fengu einnig fljótlega
að þreifa á því, að þeir voru nýstignir á
fætur eftir þung veikindi. Þeir voru ekki
komnir nema hálfa mílu vegar, þegar
þeim varð ljóst, að kraftarnir myndu
naumast endast þessa löngu leið. En
hugsunin heim veitti þeim nýja djörf-
ung og nýjan þrótt.
Mýrar og lyngmóa — lyngmóa og
mýrar — annað sáu þeir ekki. Aðeins
öðruhvoru komu þeir auga á einstök
hús eða hálffallin hreysi, með veggi úr
torfi og lyng á þakinu. Einstaka sinnum
fóru þeir framhjá fjárkofum, sem gætt
var af litlum strákhnokkum með bera
fætur. En þegar þeir komu auga á vin-
ina þrjá, hörfuðu þeir í hæfilega fjar-
lægð og störðu svo á þá eins og naut á
nývirki. Þeir hefðu varla sýnt meiri
undrun þótt þeim hefði birst opinberun
frá öðrum heimi. Þeir voru sennilega
ekki vanir að sjá svo marga saman á
þessum slóðum! Og það má ekki gleym-
ast, að söguhetjurnar okkar litu allein-
kennilega út í búningunum, sem hjá-
leiguhjónin gáfu þeim.
Síðar um daginn mættu þeir greindar-
legum og fjörlegum hjarðsveini, sem
sneiddi ekki hjá þeim, þótt hann væri
sýnilega mjög undrandi, er hann sá
þessa ferðalanga. Hann stóð kyrr á
götunni og bauð þeim glaðlega góðan
dag. „Iivaðan eruð þið?“
„Við erum frá Noregi og erum á leið
heim,“ svaraði Ulrik.
„Já, en þá eruð þið að villast. Þessi
leið liggur ekki til Noregs, heldur til
Fladstrand,“ sagði hjarðsveinninn.
„Þá erum við einmitt á réttri leið,“
ansaði Ulrik, „því að við förum einmitt
með skipi frá Fladstrand.“ „Já, það er
allt annað mál og það veit ég ekkert
um,“ svaraði hjarðsveinninn.
„Er langt þangað ennþá?“ spurði Ul-
rik. Frh.