Unga Ísland - 01.06.1938, Blaðsíða 11

UNGA ÍSLAND
83
KISA.
Einu sinni átti Þórunn systir mín grá-
bröndótta kisu. Hún var lítil og liðleg í
vexti. Bringan var hvít og gulir blettir
í hnakkanum og síðunum. Ég man fyrst
eftir kisu þannig, að ég sé hana í hug-
anum sitjandi á litlum bekk, rétt hjá
eldavélinni. Þar vildi hún vera, þegar
hún var að þvo sig og laga. Nokkuð
löngu eftir að kisa kom til sögunnar,
var fenginn hvolpur á heimilið. Það var
tík, og var hún nefnd Grýta. Kisa var
vön að mega aldrei sjá ókunnuga hunda
án þess að rífa þá og bíta, eins og hún
framast gat, og flúði hana þess vegna
hver hundur, sem þekkti viðtökur henn-
ar. — Fyrst í stað héldum við að kisa
myndi amast við Grýtu litlu, en hún
gerði henni aldrei mein, og urðu þær
fljótt góðar vinur. — Þær virtust bera
umhyggju hver fyrír annarar afkvæm-
um og oft léku þær sér saman og sleiktu
hvor aðra. Einu sinni sem oftar, lá kisa
og mókti á bekknum við vélina. Tveir
litlir hvolpar, sem Grýta átti, lágu undir
vélinni. Allt í einu kom einhver inn með
skógviðarbálka í fanginu og fleygði
þeim niður rétt hjá hvolpunum. Kisa
stökk mjálmandi á fætur og hentist inn
undir vélina til hvolpanna. Hún sleikti
þá alla og skoðaði. Ég held hún hefði
varla getað látið í ljós meiri hræðslu,
þó að kettlingarnir hennar hefðu átt í
hlut.
Skammt fyrir neðan bæinn rennur á.
Þangað fórum við Þórunn oft að leika
okkur í sandinum. Kisa fylgdist þá ætíð
með okkur. Ef við komum mjög nærri
ánni, mjálmaði hún og néri sér biðjandi
upp við okkur. Sjálfsagt hefir hún ver-
ið hrædd um, að við færum okkur að
voða við ána.
Kisa var mjög gefin fyrir að veiða,
áttu hvorki fuglar eða mýs friðland, þar
sem hún náði til. Þegar hún lá á kettl-
ingum á sumrin, veiddi hún daglega
handa þeim og það svo duglega, að þeir
gengu oft frá leifum.
Aldrei sá ég hana eta neitt af bráð-
inni, fyr en kettlingarnir voru orðnir
saddir. Kisa þessi varð 11 ára gömul og
hélt flestum sínum háttum og kostum
til æfiloka.
Þórgunnur Björnsdóttir.
Lundi, Grenivík
7\vœdið um lœkinn.
Á meöan sólin hneig í haf
um heiöskír kveld og sumarrjóö
var mesta hnoss sem guö mér gaf,
aö geta sungiö fallegt Ijóö.
í grænni laut hjá grunnri lind,
er gróöur haföi moldu skreytt,
var ekkert Ijótt og engin synd
aö yrkja Ijóö og biÖja heitt.
Og þaö var oft, sem þar ég fann
frá þunga dagsins hvíld og friö
- viö bergvatn hreint er hógvært rann
sem hjartans blóö, meö lóigum niö.
Við landiö batt ég aldrei ást,
en aöeins viö þig lækur smár —.
Og því varÖ sérhvert bros er brást
í bátrum þínum saklaust tár.
Óskar Þórðarson
frá Haga.