Unga Ísland - 01.03.1939, Blaðsíða 8

32
STEFÁN JÓNSSON
VINIR VORtSINS
Framhald
Óstjórnleg hræðsla greip hann. Hann
bað guo ao hjálpa sér og ætlaöi ao
hraða sér heim á leið, en þá sá hann
dálítið, sem kom honum til að titra aí
ótta. Máttinn dró úr fótleggjum hans,
hann kiknaði í knjáhðunum, hjartaó
hætti að slá og blóðið stöðvaðist í æö-
um hans. Hvað sá hann? Hann sá
huldumann. Og þetta var engin missýn-
ing. Rétt þar fyrir neðan, sem hann
stóð, kom maður upp með gilinu og
hafði næstum komist alla leið til ökúla,
an þess að hann yrði þess var. bkuia
virtist hann hræðilega stór og hafa
svart vangaskegg. Beiö hann nú ekki
boðanna, en hljóp af stað heimleiðis
næstum magnþrota af skelfingu. Leit
um öxl. Jú, þarna stóð huldumaðurinn
á holtinu þar sem Skúli hafði áður
staðið. Skúli herti á sprettinum, en
þremillinn! Huldumaðurinn fór einnig
að hlaupa, og kallaði hástöfum: Skúli!
Skúli! Bíddu drengur. En hann Skúli
litli var ekki alveg á þeim buxunum,
að láta fanga sig með svonalöguðu.
Nú hljóp hann allt hvað af tók, en þótt
hann ætti undan brekkunni að sækja,
ásótti mæðin hann fljótt, vegna þeirr-
ar geðshræringar, sem hann hafði
komist í. Hann leit um öxl, og það var
eins og hann hafði búist við: Huldu-
maðurinn hafði heldur . dregið hann
uppi á sprettinum.
— Almáttugi guð, stundi Skúli, og
byrjaði svo að lesa faðirvorið sitt, en
ekki varð það til þess að létta honum
ferðina. Hann heyrði stöðugt köll
----—---------- ÚNGA ÍÖLAND
huldumannsins á eftir sér, og hoppaði
nú og hentist undan brekkunni. Hver
taug í líkama hans var stríðþanin og
sálin í uppnámi. Jörðin dansaði fyrir
sjónum hans og tárin streymdu niður
kinnarnar án afláts og loks steyptist
hann á höfuðið fram af háu barði nið- -
ur í gljúpan skafl.
Hans síðasta stund var komin.
Hann æpti upp yfir sig. Það var
hryllingslegt óp með heljarþunga ör-
vita skelfingar að baki sér. En á barð-
inu yfir honum stóð Bensi vinur hans
rnóður og másandi.
— Hvað eiga þessi hlaup og fífla-
læti að þýða, drengur? gusaði hann
fram úr sér.
En Skúli Bjartmar æpti aldrei meira
en nú. Gjörsamlega yfirnáttúrlegt ösk-
ur, fannst Bensa, og stökk á hann þar
sem hann var að brjótast fram úr
skaflinum á höndurn og hnjám.
— Hvað á þetta að þýða? Ertu orð-
inn vitlaus?
Skúli áttaði sig ekki nærri strax, en
horfði bjánalega, tárvotum augunum
á vin sinn. — Slepptu mér! Slepptu
mér, hrópaði hann, en svo fór dálítil
glæta af ljósi sannleikans að lýsa inn
í sálina gegnum kolsvart myrkur ótt-
ans.
« t
— Ert það þú, Bensi? stundi hann
næstum hljómlaust.
— Jú, það er ég. Hver hélstu að það
væri? sagði Bensi talsvert þjösnalega.
— Ég hélt — ég hélt ... Ó, hve ég
ei feginn.
— Já, hvað hélstu?
— Ég hélt. Ó, góði Bensi minn, þú
mátt ekki segja frá því. Góði Bensi
minn, lofaðu mér því, mér verður strítt
svo mikið, Bensi.
Skúli hafði risið á fætur, hann titr-