Unga Ísland - 01.03.1939, Blaðsíða 15

UNGA ÍSLAND
39
„Annast sendiferðir“.
„Iivað langar þig helst til að gera?“
„Taka á móti peningum, sem ég á
sjálfur“.
„Hvað ætlar þú að verða, þegar þú
ert orðinn fullorðinn?"
„Maður“.
„Já, auðvitað. En hvaða stöðu ætlar
þú að hafa“.
„Helst sem minnsta“.
„Iívernig stendur á því?“
„Ég vil helst geta setið sem mest,
eins og til dæmis þér, á djúpum hæg-
indastól“.
„Ertu fjjótur að hlaupa?“
„Ég hleyp aldrei“.
„Af hverju gerirðu það ekki?“
„Af því, að þegar mamma sér ein-
hvern hlaupa, segir hún oftast, að þetta
sé annað hvort sveitamaður eða að
skollinn sé á hælunum á honum“.
„Geturðu lesið?“
„I Grallaranum, Vídalínspostillu eða
Péturshugvekjum ?“
„Ég á ekki við húslestur. Kanntu að
að lesa hvað sem er?“
„Flest allt, nema lyfseðlana hans
Tómasar læknis“.
„En hvert er svo erindi þitt hingað?“
„Að kynnast yður“.
„Og hvernig hefir það gengið?“
„Vel. Þér eruð þolinmóður, geðgóð-
ur og skemmtilegur“.
„Viltu vera sendill hjá mér ?“
„Já“.
„Komdu þá hingað klukkan 10 í fyrra-
málið“.
„Þakka yður fyrir. Verið þér sæl-
ir“.
IJann reis úr sæti sínu, gekk liðlega
að hurðinni, opnaði og hneigði sig um
leið og hann fór. Nú hefir hann verið
hjá mér tæpa viku og verð ég að við-
Anna Hansen.
U. I. birtir hér mynd af ungri söng-
konu, sem hefir getið sér verðskuldað
lof fyrir söng og hljóðfæraleik í barna-
tímum útvarpsins í vetur.
Þessi litla söngmær heitir Anna Han-
sen og er enn aðeins 12 ára gömul.
urkenna, að hann er sá liprasti snáði,
sem ég nokkru sinni hefi haft. Eink-
um dáist ég að því, hve vel honum
tekst að fá greidda reikninga“.
Gísli hafði nú iokið máli sínu. Ég
þerraði svitann af andliti mínu, því að
svo mikið hafði ég hlegið, að ég hafði
svitnað. Skömmu síðar gekk ég heim.
Þar endurtók ég frásögu Gísla fyrir
konunni minni og krökkunum og þau
hlógu svo mikið, að húsið virtist leika
á reiðiskjálfi.
Jón Kristjánsson.