Unga Ísland - 01.03.1939, Blaðsíða 10

34
UNGA ÍSLAND
Sigga var allt í einu orðin fullorðin,
og þó var hún eiginlega bara lítil stúlka
ennþá með ljósa svuntu við stuttan
kjól.
Það gat annars ekki verið rétt að
Gunnsa ætlaði að fara. Nei, gat ekki
verið rétt. Kannski hafði honum aldrei
þótt vænt um Gunnsu. Meira að segja
stundum óskað henni langt í burtu. En
samt, ef hún ætlaði nú að fara, —
ja, þá hlaut henni að þykja það ósköp
leiðinlegt. Já, það hlaut henni að þykja,
og þá átti hún auðvitað svo bágt. Það
gat ekki verið að pabbi og mamma
vildu láta hana eiga bágt. Nei, og þá
var heldur ekkert gaman meir. Þá var
eitthvað búið að vera.
— Og hvert? spurði hann að lokum.
En Sigga var ekkert upp á það kom-
in að segja allt, sem hún vissi. Það
var hún ekki.
— Gettu, sagði hún og setti stút á
munninn.
En hann gat ekki getið. Það var
ómögulegt að geta.
— Hann Gvendur frá Grjóti ætlar að
fá hana sem ráðskonu, því að nú ætlar
hann að fara að búa, sagði Sigga.
Iiann spurði einskis meir.
Ilann horfði rannsakandi á Gunnsu,
er hún kom inn frá mjöltunum. Nei,
hún var alveg eins og hún átti að sér.
Þetta hlaut að vera bull úr Siggu. Átti
hann að spyrja? Nei, hann spurði ekki.
Ilann veitti Gunnsu eftirför svo lítið
bar á. — Hvað er að þér, Skúli minn?
spurði Gunnsa seinna um kvöldið, þá
sat hann á kofforti inn í herbergi henn-
ar, sagði ekkert, bara sat með hend-
urnar á milli hnjánna, en hún var eitt-
hvað að sýsla við sparipilsið sitt og
slifsið. Nei, það var ekkert að honum.
— Nú ætla ég að fara héðan alfar-
in á morgun, Skúli minn. Verðurðu
ekki feginn?
Hann svaraði því engu, bara sat þög-
ull og horfði niður á gólfið.
— Ég held það væri ekki nema von,
að þú yrðir feginn, greyið. Ég hefi víst
aldrei verið þér góð fremur en öðr-
um.
Hann leit upp og sá ekki betur, en að
það blikuðu tár í augum hennar. Hún
sagði þetta svo, ja, svo einkenriilega,
að það var sem heilt ský af klökkva
legðist yfir barnssál hans. Hann sagði
ekkert að heldur, en augu. hans fyllt-
ust tárum. Ilann skyldi þó harka af
sér. Hann stóð upp og ætlaði út úr
herberginu, en hún sá hvað honum leið.
— Skúli minn, sagði hún, ég veit að
ég hefi oft verið vond við þig eins og
alla aðra. Ég hefði ekki átt að vera
það, en það er svo margt öðruvísi en
það ætti að vera. Og það er svo margt,
sem hefir gert mig svona. Ég hefi bar-
ist við svo marga erfiðleika, sem þú
þekkir ekki, sem betur fer. Ég veit að
þú munnt fyrirgefa mér allt það illa,
þegar ég er farin. Þú ert svo góður
drengur og mér hefir í raun og veru
alltaf þótt vænt um þig. Þú mátt eiga
hann, seðilinn þann arna. Kauptu þér
eitthvað fyrir hann, ef þú einhverntíma
færð að fara út á Tanga. Hún lagði
ljómandi fallegan fimmkrónu seðil í
lófa hans.
Hún klappaði vinalega á koll hans;
hann ætlaði að segja eitthvað, en það
kom ekkert hljóð fram, yfir varir hans.
Ilann leit upp í andlit hennar og augu
hans voru full af tárurn þakklætisins.
Iíann sagði ekki neitt. Svo laut hún
niður og kyssti hann beint á munninn.
— Blessaður drengurinn, sagði hún, og
hann var þotinn burt á samri stundu.