Unga Ísland - 01.06.1939, Blaðsíða 5

UNGA ISLAND -------------------------
viss um að allt þetta sé Shera Khan að.
kenna?“
,,Já, litli bróðir; það er jafnvíst og að
ég sprengdi lásinn aí' búri mínu og varð
frjáls — ég er vissum að þetta er honum
að kenna“.
„Þá sver ég þess dýran eið, vegna ux-
ans, sem frelsi mitt er keypt fyrir, að
ég skal gjalda Shera Khan auga fyrir
auga og tönn fyrir tönn vegna þess að
hann hefir komið þessu til leiðar,“ sagði
Mowgli um leiö og hann stökk af stað,
léttur eins og In'nd.
„Þetta er maður — maður frá hvirfli
til ilja,“ sagði Bagheera við sjálfan sig,
og lagðist aftur til hvíldar. „Jæja, Shera
Khan! Aldrei varð neinn aumari eltinga-
leikur háður en sá, er þú reyndir að
drepa „froskinn" fyrir tíu árum!“
Mowgli var kominn langt inn í skóg-
inn, og reiðin bálaði í hinu unga hjarta
hans, Hann kom að úlfagreninu er dala-
læðan skreið upp hlíðarnar. Þar nam
hann staðar til að hvíla sig stundarkorn,
og horfa yfir dalinn.
Hvolparnir léku sér fyrir utan grenis-
munnann, en úlfamamma, sem lá lengst
inni í greninu gat heyrt á andardrætti
hans, að það var eitthvað, sem amaði að
„froskinum" hennar. „Hvað er að, sonur
minn?“ spurði hún.
„Leðurblökuþvættingur um Shera
Khan,“ svaraði hann. í nótt fer ég á
veiðar á hina plægðu ,,akra“.
Hann beygði sig inn i runnana og hélt
ferðinni áfram niður hlíðina, þar til
hann kom að ánni, sem rann eftir rniðj-
um dalnum. Þar nam hann staðar þegar
hann heyrði geltið í „flokknum“, sem
var á veiðum, og frís og más elgsins, sem
eltur var, um leið og hann sneri sér til
varnar gegn úlfunum. Þvínæst heyrði
-----------------------------,--- 7!)
hann öfundsjúkar og hatursfullar glefs-
ur ungu úlfanna.
„Akela, Akela ! Látum einmana úlfinn
sýna krafta sína. Gefum foringja flokks-
ins tækifæri! Dreptu — Akela!“ Akela
hlaut að hafa stokkið — en mist bráðina
— Því Mowgli heyrði þegar tennurnar
skullu saman, og glefsið, þec;ai' elgurinn
sparkaði í hann og þeytti hor.um til j ,.rð-
ar. Hann beið þess ekki að hevra meira
en flýtti sér áfram, og vælin dóu út
smám saman í fjarskanum er hann hljóp
inn á hið ræktaða land, þar sem dala-
fólkið bjó.
„Bagheera sagði satt“ stundi hann um
leið og hann faldi sig bak við heysátu,
sem var rétt við glugga eins kofans.
„Á morgun verður teningunum kastað.
bæði fyrir Akela og mig“. Og svo lagði
hann andlitið fast að glugganum og
horfði á arineldinn. Hann sá bóndakon-
una rísa á fætur og ala eldinn á svörtum
kögglum. Og í morgunsárinu, þegar þok-
an þéttist köld og hvít, sá hann barnið
í kofanum taka leirker nokkurt, og inn-
an í þvi var skán og mold. Barnið fyllti
kerið með rauðglóandi trékolum, lét það
undið voðina, sem það lá undir um nótt-
ina, til þess að halda henni heitri, og fór
síðan út til að gefa skepnunum í fjár-
húsinu. „Er þetta allt og sumt?“ sagði
Mowgli. Úr því svona snáði getur gert
þetta er ástæðulaust að óttast Rauða
blómið“.
Hann læddist að kofanum og mætti
drengnum, tók af honum kerið það, sem
hann hélt á> og hvarí' síðan út í þokuna
meðan strákurinn skældi af hræðslu.
„Dalbúarnir eru mjög líkir mér“,
sagði Mowgli, og blés í glæðurnar, eins
og hann hafði séð konuna gera. „Þetta
„Rauða blóm“ deyr brátt ef það fær ekk-
ert að borða“. Hann lét af og til börk og