Unga Ísland - 01.06.1939, Blaðsíða 8

82
UNGA ÍSLANl)
Brúðufötin
Hún mamma sat við sauma,
ég sat hjá henni á stól,
ég var sjálf að sauma líka
svolítinn brúðukjól.
Hún Imba átti að fá hann,
það var yngsta brúðan mín.
Og vitanlega var hún glöð
að verða svona fín.
Ég kem hérna með kjólinn,
ef krakkarnir vilja sjá hann,
kragan hafði ég gulan,
en sjálfan kjólinn bláan.
milli handanna. Hann teygði úr sér og
gretti sig framan í úlfana; hann var ör-
vita af reiði og sorg; því að úlfarnir
höfðu — eins og þeim er tamt — ekki
sagt orð um það hve innilega þeir höt-
uðu hann. „Hlustið á mig!‘‘ hrópaði
hann. „Allt þetta hundagelt í ykk-ur er
ástæðuiaust. í nótt hafið þið nægilega
oft sagt mér að ég sé maður — (og þó
hefði ég vilja vera úlfur með ykkur til
dauðadags) að ég finn að þið hafið rétt
að mæla. Þess vegna mun ég aldrei
framar kalla ykkur bræður mína, en
Soghunda — eins og mennirnir. Það
er ekki á ykkar valdi að ákveða hvað þið
viljið eða ekki. Það verð ég sem geri það
og ég — maðurinn, hefi sótt „Rauða
blómið“, sem þið eruð hræddir við, til
þess að gera upp málalokin við ykkur“.
Iiann þeytti leirkerinu til jarðar, og
glæðurnar kveiktu í þurrum mosa —
sem bálaði up>' — og allur þingheimur
hörfaði óttasleginn — en logarnir gripp
yin sig í mosanum.
Svo fékk Imba sokka
og svarta skó úr lakki.
Imba er fjarska falleg
og fyrirmyndar krakki.
Hún saurgar ekki kjólinn
og svörtu nýju skóna.
Svona barn er gaman
að hirða um og þjóna.
En veistu nú hvað skeði?
Ég vatt mér upp á stólinn,
og var að strauja af Imbu,
en brenndi gat á kjólinn. —-
Svo fór ég inn til ömmu,
hún fékk mér svarta bót.
Ég festi hana á kjólinn,
En skelfing var hún ljót. —
Og allir krakkar hlóu
og bentu á þessa bót.
Þeir bentu á hana Imbu,
og sögðu að hún væri ljót.
Þau vildu ekki leika sér
við hana upp frá því,
og veistu hvað?
Þau fleygðu henni ruslakassann i.
Að hlæja svona að Imbu,
er heimskulegt og skrítið,
og hafa hana útundan
fyrir svona lítið.
Þótt Imba mín sé fátæk,
og eigi bættan kjól,
skal engin vera fínni
en hún, um næstu jól.
Iiafliði M. Sæmúndsson.