Unga Ísland - 01.06.1939, Blaðsíða 11

85
UNGA ÍSLAND -------------------------
aði sér vandræðalega ofan við annað
eyrað. Nei, hann var ekkert reiður
stúlkunni, það sá Skúli strax, hann
meira að segja gat tæpast varist brosi.
Og nú hélt stúlkan áfram:
— En þessi strákur þarna; átt þú
hann ekki? Ríður hann ekki í hnakk?
Getur hann ekki skipt við mig og rið-
ið í söðlinum?
Hún benti á Skúla, sem blóðroðnaði
niður á háls yfir þessari dæmafáu lít-
ilsvirðingu, sem hún sýndi honum.
Hann ætlaði að svara þessu sjálfur, en
það kom einhver skollinn í hálsinn á
honum. Hann gat ekki talað.
— Nei, hann ríður nú eiginlega ekki
í hnakk, sagði pabbi hans.
— Nú, ekki það, ríða kannske allir
í söðli hér? Nei, nú hefi ég aldrei heyrt
annað eins á æfinni.
— Hann ríður nú á strigapokum og
gæruskinnum, greyið. Ég hugsa að þér
þyki það ekki betri sess en söðullinn
hennar Guðrúnar minnar.
Hún svaraði þessu ekki öðru en því,
að snúa sér að Skúla og skellihlægja;
svo sagði hún þó:
— Svo þú ríður á strigapokum. Nei,
ekki kæri ég mig um það, ég vil ekki
fá kuskið úr þeim í buxurnar mínar.
En mikið agalega getið þið verið mikl-
ir tossar að halda að maður ríði í söðli
eins og langa langa lang önunur okkar
gerðu. Eruð þið svona langt á eftir tím-
anum þarna í þessum Starardal?
Framh.
Gáta.
Hvað voru meyjarnar áður en þær
voru manni gefnar? — Svarið er algengt
karlmannsnafn,
Selshamurinn.
Einu sinni var maður nokkur í Mýr-
dalnum á gangi við sjó að morgni dags.
Heyrði hann þá söng mikinn, og gekk á
hljóðið. Kom hann þá að helli nokkrum,
þar sem margt fólk var inni, að dansa
og skemmta sér, en fyrir utan hellinn
lágu margir selshamir. Maðurinn tók
einn haminn, og hafði hann heim með
sér, og læsti hann ofan í kistu. Daginn
aftir kom hann að hellinum. Þá var allt
fólkið farið, nema ein stúlka forkunna
fögur, sem sat grátandi inni í hellinum.
Hún hafði átt haminn, sem hann tók.
Maðurinn gekk til hennar, talaði við
hana, og fékk hana til að fara í föt, og
koma heim með sér.
Litlu síðar giftist hún honum. Það féll
vel á með þeim, og varð þeim sjö barna
auðið. Maðurinn geymdi alltaf lykilinn
að kistunni og lét hana aldrei fá hann.
Einu sinni bar svo við, þegar bóndinn
fór með piltum sínum til jólatíða, að
hann gleymdi lyklinum í hversdagsföt-
um sínum. Konan náði í hann. Hún fór
því, opnaði kistuna, kvaddi börnin, fór
í haminn, fór svo niður í fjöru og
steypti sér í sjóinn. Mælt er að hún hafi
sagt þetta, áður en hún steypti sér:
Mér er um og ó,
ég á sjö börn í sjó
og sjö í landi.
Ingólfur Einarsson.
(11 ára)
Ég undirritaður óska að komast í
bréfaviðskifti við pilt á aldrinum 10—
12 ára, sem á heima í Reykjavík, helst
skáta.
Soffonias Áskellsson,
Hrísey,