Unga Ísland - 01.06.1939, Blaðsíða 6

80 ------—-----------—-------- UNGA ÍSLAND
þurrar greinar. Upp í miðri hlíðinni beið
Bagheera hans, og morgundöggin glitr-
aði eins og þúsundir gimsteina á hinum
svarta feldi hans.
„Akela tapaði“ sagði partusinn. „Þeir
voru að hugsa um að drepa hann í nótt,
en þeir vildu helst losna við þig um leið.
Þeir leituðu þín um allt fjallið“.
„Ég var niðri í dalnum, á hinum
plægðu sléttum. „Ég er reiðubúinn!
Sjáðu“. Mowgli rétti fram kerið með
glæðunum í.
„Gott er það. Ég hefi séð mennina
stinga sprekaðri grein niður í svona ker,
og þegar í stað kom „Rauðablómið“ á
greinina.Ertu ekki hræddur?“
„Nei, hvað ætti ég að óttast? Ég man
það vel núna, ef það er ekki draumur,
að ég lá við hlið „Rauða blómsins“ áður
en ég varð úlfur. Og það var hlýtt og
gott að vera nálægt því“.
Allan daginn sat Mowgli í úlfagreninu
og gætti kersins. Hann lét þurra kvisti
niður í það til þess að sjá hvernig þeir
blómguðust í eldinum. Að lokum fann
hann grein, sem logaði mátulega, og þeg-
ar Tabaqui kom að greninu um kvöldið
og tilkynnti digurbarkalega að „flokk-
inn“ óskaði nærveru hans á þinginu, þá
hló Mowgli, svo að Tabaqui sá sér best
að flýta sér í burtu. Þvínæst hélt Mowgli
til þingsins, hlæjandi.
Akela, einmana úlfurinn lá rétt fyrir
neðan klöppina, þar sem foringinn átti
sæti, og var það tákn þess að foringja-
staðan í „flokknum" væri óskipuð og
laus.
Shera Khan, og gráðugu úlfarnir hans
g’engu fram og aftur drýgindalega, og
hinir úlfarnir flestir hylltu þá. Bagheera
lá nálægt Mowogli, og eldkerið stóð á
milli fóta Mowglis.
Jpejpr allir voru mættir byrjaði Shera
Khan að tala, sem hann hafði aldrei þor-
að á yngri árum Akela.
„Hann á engan rétt til þess að tala“,
hvíslaði Bagheera. „Segðu það við hann,
hann er ræningjasonur — hann er rag-
ur“.
Mowgli spratt á fætur:
„Frjálsu úlfar“, hrópaði hann, „er
Shera Khan foringi „flokksins“? Á slík
tign að vera í höndum tigrisdýrs?“
„Þar sem foringjasætið er autt, og þar
sem á mig hefir verið skorað að tala
hér“, byrjaði Shera Khan.
„Hver hefir gert það?“ greip Mowgli
fram í. Erum við þá allir hundar, sem
sleikjum fætur kúadráparans. „Flokk-
urinn“ og ekkeVt nema „flokkurtinn“
hefir vald til að ákveða hver sé foring-
inn“.
Ótal öskur hljómuðu: Haltu þér sam-
an mannhundur" eða „Látum hann tala.
Hann hefir lög að mæla!“
Að lokum þrundi eins og þrumuhljóð
frá elstu úlfunum: „Látum dauða úlfinn
tala!“ Þegar foringi flokksins hefir tap-
að stöðu sinni kalla hinir hann „dauða
úlfinn“ meðan hann lifir, en vanalega
er það heldur ekki nema augnablik.
Akela reisti hið gamla þreytta höfuð
sitt:
.,Frjálsu úlfar — og þið hinir hundar
Shera Khan. Ég hefi verið foringi ykkar
í tólf ár, og allan þann tíma hefir eng-
inn úlfur fallið í gildru eða önnur óham-
ingja að höndum borið. Nú mistókst mér
stökkið. Þið vitið hvernig á því samsæri
stendur. Þið vissuð að hjörturinn var
óþreyttur og óeltur, og þessvegna von-
uðu þið að mér myndi mistakast. Það
var kænskubragð sem heppnaðist. Nú
eigið þið rétt á að drepa mig hér á þing-
inu. Þessvegna langar mig til að vita
hver ykkar þorir að fella hinn „dauða