Læknablaðið - 31.12.1941, Síða 14

152
LÆK NAB LAÐ I Ð
heimili. Eftir þaö skildu leiöir, svo
aö viö sáumst ekki nema á margra
ára fresti, en skrifuöumst stund-
um á. Öll hans æskuár var þaö ein-
mælt um hann, aö hann virtist
hverjum manni vel, og ætla eg aö
svo muni veriö hafa alla tíö. Eftir
aö eg fluttist hingað til Reykja-
víkur fyrir rúmlega 3 árum,
fundumst viö mjög oft og endur-
nýjuöum hin gömlu kynni og átt-
um saman marga ánægjustund. Vill
þaö stundum veröa, er gamlir vin-
ir finnast eftir langar fjarvistir,
aö báðir veröa fyrir vonbrigðum.
því að „tímarnir breytast og vér
lika". En því fór fjarri, aö mér
brygðist vonir um Magnús, er náin
kynni tókust með okkur á ný:
Hann var alltaf sami prúöi ágæt-
isdrengurilm, er eg hafði kynnst
í æsku, aðeins þroskaðri að aldri
og vizku.
Fáum hef eg kynnzt, er eg hafi
jafn-ljóslega þótzt sjá og finna, aö
hafi tekið aö erföum alla beztu
kosti ágætra foreldra i þeim mæli,
er hvorki var of né van. Áhugi
hans og kapp lýsti sér að hverju
sem hann gekk, en aldrei svo, að
oflangt færi. Fjarri var honum
það, að trana sér fram, en sótzt
var eftir honum til trúnaöarstarfa,
því að allir vissu, aö þaö rúm var
vel varið, er hann skipaði, og að
aldrei mundi hann nota aðstöðu
sína sér i hag, en eingöngu beita
kröftum sínum í þjónustu þess
málefnis, er honum var faliö. Söm
var afstaða hans til vina sinna:
að gera þeim greiöa var hann boð-
inn og búinn til, en að nota þá sér
til framdráttar, eins og sumum er
tamt — slíkt gat vist ekki svo mik-
ið sem komið honum til hugar.
„Reikning hjartað aldrei skildi”,
mátti segja um hann i þessum
skilningi, eins og Grímur komst að
orði um Brynjólf Pétursson í erfi-
ljóðunum eftir hann. Og ekki hygg
eg það hafi komið fyrir, að hann
hafi slitið vináttu við mann, sem
hann taldi vin sinn á annað borð,
þótt á öndverðum meið stæði í ein-
hverju máli. iír mér kunnugt um
dæmi þess, enda var órofa-tryggð
og vinfesta eitt meðal kynföstustu
eiginda ættarinnar. Það ræöur því
að líkum, að hann var óvenjulega
vinsæll og að söknuöur vanda-
manna og viria er nú sár. Ekki
þarf þó aö harma lians hlutskipti,
því að tvísýnn gróði er að biða
hárrar elli, og það eitt vist um
framtíðina hérna megin, að „hún
geymir hel og hildi", eins og Hann-
cs Hafstein kvað svo spámann-
lega aö oröi við byrjun þessarar
aldar, þeirrar mestu skálmaldar,
sem sögur fara af. Og hvort sem
vor bíður á banadægri draumlaus
svefn eða nýtt líf og starf, þá seg-
ir réttlætiskennd vor oss, að óhætt
sé aö treysta spámannlegum orð-
um annars skálds, Stephans GI
Stephanssonar, þeim, að „vonzkan
aklrei á því góða hrín um eilífð".
En að vísu er afhroð það, er vinir
og vandamenn gjalda, því sárara
sem prýðilegra manns er að sakna,
og má því enginn lá, þótt harm-
urinn yfir missi hans skvggi í svip
á þá yissu, að eins og komiö var.
mátti eigi kjósa annað hlutskijrti
betra en hvildina honum til handa.
Á gamlársdag 1941.
S. J.
Fundir í L. R.
Á desemberfundinum — mið-
vikudaginn 10. des. — var aðal
fundarefnið erindi: „Um framtíð-
arskipulag sjúkrasamlaga", er Jóh.
Sæmundsson flutti. Erindi þetta
verður væntanlega birt i Lbl.