Læknablaðið - 01.02.1955, Blaðsíða 15

LÆKNABLAi) IÐ
7
tionin, sem vandanum veldur,
þ. e. hvenær á að grípa til upp-
skurðar, ef sjúklingnum batn-
ar ekki við lyflæknismeðferð-
ina.
Andmælendur lvflæknismeð-
ferðarinnar benda með rétti á
þá hættu, að dýrmætum tíma
sé eytt, er kostað geti líf sjúkl-
ingsins.
Því er einnig baldið fram,
að með lyflæknismeðferðinni
séu lungnacomplicationes og
subphren. abscess tíðari en eft-
ir skurðlækningu.
Ég er þeirrar skoðunar að
ákveða verði aðra bvora að-
ferðina þegar á fyrstu klukku-
stundunum og réttast sé að láta
slag standa, þegar lyflæknis-
meðferðin liefir staðið í Yz-—1
sólarhring, enda þótt bati sjá-
ist ekki, því úr því er bæpið,
að skurðaðgerð komi að betra
haldi.
Ég læt hér staðar numið að
ræða þetta sjúkdómsástand
frekar, enda þólt margt fleira
mætti um það segja og vik þá
að sjúkrasögum þeirra 3ja
sjúklinga, er ég hefi reynt lyf-
læknismeðferð við.
J. A., karlmaður 32 ára, kvæntur
sjómaður, Akranesi.
1945 var sjúkl. í skoðun hjá Jóh.
Björnssyni lækni, er fann sár í
skeifugörninni. Einkenni frá maga,
hungur og næturverki, hafði hann
þá haft í 6—7 ár. Tók stuttan legu-
kúr heima og batnaði nokkuð. 16. 3.
1947 perforeraði sárið allt í einu úti
á sjó, en 3 klst. síðar var hann kom-
inn í St. Jós. spítala í Reykjavik og
gjörð lap. og sutur ulceris (H. H.).
Útskrifaður 10. 4.
Um haustið sama ár (16. 10.)
kvartar hann um sömu þrautir og
áður. Rtg. (Lsp:) sýnir enn nisclie
í duodenum. E-\vald 180cc K: 50
Ph:60. Er látinn taka legukúr í St.
Jós. spitala nov.—des. og er ein-
kennalitill og vinnufær, þar til 17.
marz 1948. Þann sama dag kl. 0.30
fær hann á ný óþolandi kvalir í
kvið og vafalausa perforatio að áliti
læknisins á staðnum. Verður nú
vegna óveðurs að senda sjúkl. fyrir
Hvalfjörð landleiðina og kemur
hann í St. Jósefs spitala ekki fyrr
en kl. 8 að morgni. Ástand sjúkl. var
þá þannig, að hann liafði 40 stiga
hita. Púls 120—130. Óvenjulega
brettharður kviður, engin peristaltik
heyranleg, lifrardeyfa horfin. Hósti
og þyngsli fyrir brjósti. Steth:
Bronchial öndun i báðum lungum
neðan til og mikil conson slímhljóð
og bronchophoni. Ég hafði þá ný-
lega lesið um hinn góða árangur lyf-
læknismeðferðar á sprungnum sár-
um og þar eð mér þótti ástand sjúkl.
allískyggilegt með tilliti til upp-
skurðar, flaug mér í hug, að hér
mundi slík aðferð koma til greina,
enda þótt hér væri um allsvæsið til-
felli að ræða. En sjúkl. hafði tóman
maga, er hann sprakk og háar maga-
sýrur og reikna mátti með samvöxt-
um efir fyrri aðgerð. Ég lét þvi slag
standa og reyndi lyflæknismeðferð,
eins og að framan var lýst. Sjúkl.
var hitahár í marga daga, en hinn
brettharði kviður smálinaðist.
Þarmahljóð heyrðust á öðrum sól-
arhring og sjúkl. batnaði bæði
lungnabólgan og lifhimnubólgan.
Hann útskrifaðist 15. 4. í marz næsta
ár gerði ég svo resectio ventriculi
et duodeni á þessum sjúkl. og hefir
hann haft góða heilsu siðan.