Læknablaðið - 01.08.1968, Síða 54

178
LÆKNABL AÐIÐ
Bjarni Jónsson:
SAMSTARF SJÚKRAHÚSA - EÐA HVAÐ?
f ritstjórnargrein í októberhefti Læknablaðsins 1967 er drepið á
mál, sem mér hefur verið hugstætt í langa tíð, en það er samstarf
sjúkrahúsa í Reykjavík og raunar á öllu landinu.
Eru nú meira en 20 ár, síðan ég fyrst varpaði því fram í sam-
tölum við framámenn í læknastétt og heilbrigðisstjórn, að nauður ræki
til að hætta þeim kotabúskap, sem tíðkazt hefði, að allir spítalar reyndu
að gera allt hver í sínu horni, en tekinn væri upp sá háttur að skipta
verkum milli sjúkrahúsanna. Eru nú öllum ljósir kostir þess að draga
það saman í dilk, sem saman á, og þarf ekki að fjölyrða um það á
þessum vettvangi. Fyrir mér vakti, að jafnaðarlega væru hafðar tvær
deildir, hvor á sínum spítala, fyrir þá hópa af kvillum, sem svo væru
algengir, að það væri hægt, en fyrir hina fátíðari væri ein deild, þar
til svo ykist efniviðurinn, að hann væri til tvískipta. Að baki hug-
myndar minnar um tvær deildir lá sá þanki, að sjúklingur gæti valið
milli deilda, og þá ekki síður hitt, að heilbrigð fagleg keppni væri
milli deildanna, og hlyti það að verða öllum til góðs, og þó fyrst og
fremst hinum sjúku.
Máli mínu var yfirleitt vel tekið, þar sem ég lét það uppi, og sagt,
að þetta væri sjálfsagt gott, en þungur myndi róðurinn til fram-
kvæmda og væru mörg ljón á veginum. En til var það líka, að þetta
þótti óþarfa tildur og öpun stórra þjóða. Bar þó frá eitt sinn, er ég
bað lækni að taka við sjúklingi, er lagður hafði verið í Landakots-
spítala á skyndivakt, af því að enginn var jafnfær á Landakoti að
stunda þann sjúkling, þegar hann spurði, hvort við hefðum ekki
lækningaleyfi Landakotslæknar. Hefur honum þá væntanlega þótt
óþörf verkaskipting lækna.
Mér hefur því þótt, sem þetta hugarfóstur mitt væri vanþroska
fram á síðustu ár, en nú er svo komið, að það sýnist nærri burði.
í téðri grein segir: ,,Fyrir 20—30 árum hefði e. t. v. ekki verið óhugs-
andi, að þrjú sjúkrahús gætu hvert um sig veitt alla nauðsynlega
læknisþjónustu og jafnvel menntað stúdenta og lækna.“ Er þá vænt-
anlega átt við sjúkrahús á borð við þau, sem þá voru í Reykjavík.
Þessi ummæli sýna mér, að greinarhöfundur er ungur maður, því að
það var jafn-óhugsanlegt fyrir 30 árum og það er í dag, að þessi
sjúkrahús gætu sinnt öllum sjúklingum, svo að vel væri, eða haldið
uppi viðhlítandi kennslu, ef mið eru höfð af þeim þjóðum, sem kennd-
ar eru til menningar. Má geta þess til fræðslu ungum mönnum, að
fyrir 30 árum þótti reyndum læknum hér það fásinna að ætla að
leggja stund á jafnþröngt svið og útlimaaðgerðir, og höfðu þó
orthopediskir spítalar verið starfandi í öllum menningarlöndum austan
hafs og vestan í áratugi. Það er því ekki nýtt, að þörf sé á verka-
skiptingu spítala, en það er nýtt, að það sé haft í hámæli hér á landi,
og veit ég ekki, hvort aðrir fagna því meir en ég, að loksins er svo
komið. En hitt þykir mér miður, að sumir ungir læknar halda, að