Læknablaðið - 01.08.1968, Síða 62

182
LÆKNABLAÐIÐ
ur fram undir 1930, voru fjórir læknar — auk augn-, háls-, nef- og
eyrnalækna — nær einir um að stunda sjúklinga spítalans, þeir
Matthías Einarsson, Halldór Hansen, Guðmundur Thoroddsen og Jón
Hjaltalín Sigurðsson, enda var þá farinn að bresta flótti í lið þeirra
manna, sem töldu, að sérhver læknir væri fullfær til þess að gegna
öllum læknisverkum. Og eftir 1932 mun enginn læknir hafa byrjað að
leggja þar inn sjúklinga, sem ekki hafði sérfræðingsviðurkenningu,
og ganga þeir þá smám saman úr skaftinu, sem lögðu ekki inn sjúkl-
inga nema endrum og eins. Var þá þegar mörkuð sú leið, sem mér
finnst rétt, að þeir læknar vinni spítalavinnu, sem til þess hafa fengið
þjálfun. Ef spítalinn væri hins vegar öllum opinn, yrðu ekki margir
sjúklingar, sem kæmu á hvern. Held ég, að „sérfræðingur" héldi ekki
lengi getu sinni, ef hann ætti að stunda einn eða tvo sjúklinga, og
tel ég, að það fyrirkomulag yrði öllum til óþurftar, sem vilja stunda
læknisstörf af alvöru. Þó ber að geta þess, að oft getur þurft að sækja
ráð til annarra en þeirra, sem stunda sjúklinga á spítalanum, og hefur
engin fyrirstaða verið á því á síðari árum.
Um það, „að meiri hluti lækna spítalans með yfirlækni í broddi
fylkingar hafi viljað vernda starfsaðstöðu sína“, vil ég segja þetta:
Sjúklingar eru teknir í Landakotsspítala í þeirri röð, sem beðið er um
rúm fyrir þá, nema um bráða sjúkdóma sé að ræða; er þá farið eftir
þörf sjúklings og ekki læknis. Ef hins vegar ber að skilja þessi um-
mæli svo, að ég hafi ekki viljað ofurselja lækna spítalans þeirri
forpokun, sem hlýtur að verða afleiðing æfingarleysis og reynsluskorts,
þá eru þau rétt.
Enn segir þar: „Á spítalann vantar alveg svæfingalækna og rann-
sóknastofulækna."
Rannsóknastofulæknir kemur að spítalanum á þessu ári. Hefur
hann stundað nám í Bretlandi og hagað síðasta hluta þess svo í sam-
ráði við lækna spítalans, og þá sérstaklega lyflæknana, að sem beztum
notum kæmi fyrir sjúkrahúsið. Var þetta á vitorði allra lækna spítal-
ans, þegar nefndarálitið birtist.
Um svæfingalækni gegnir öðru máli. Hefur spítalanum ekki tek-
izt að fá svæfingalækni til starfa þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir innan
lands og utan. Árið 1958 var ráðinn svæfingalæknir að spítalanum,
og starfaði hann þar til ársins 1963, er hann hvarf að öðrum og óskyld-
um störfum. Hefur síðan verið leitað eftir svæfingalæknum og jafnvel
í tvö skipti komið til að ráða erlenda menn, sem virtust hafa áhuga
á starfinu, en allt hefur komið fyrir ekki.
Næst segir: „Á síðasta ári hefur ekki verið unnt að framkvæma
vissar meiri háttar skurðaðgerðir á spítalanum.“
Ekki veit ég, hvað hefur breytzt á spítalanum á síðasta ári, sem
hefur gert „vissar meiri háttar skurðaðgerðir“ óframkvæmanlegar.
Svæfingalæknirinn fór 1963, og hefði verið miðað við þann tíma, hefði
ég skilið þessi ummæli. Enda þótt spítalinn hafi mjög góða svæfinga-
hjúkrunarkonu, sem hefur gert meiri háttar kirurgiu þar kleifa, þá
er mér fullljóst, hve mikils er í misst að hafa ekki sérfróðan lækni
í þeirri grein.