Læknablaðið - 01.08.1968, Síða 63

LÆKNABLAÐIÐ
183
Hitt er rétt, að í mörg ár — og ekki aðeins hið síðasta — hafa
læknar spítalans ýtt frá sér sumum aðgerðaflokkum. Síðan Hjalti
Þórarinsson kom heim og fékk til umráða deild fyrir br jóstholskirurgiu,
hafa allir sjúklingar, sem þörfnuðust aðgerða á brjósti, eða ætla mátti,
að aðgerðin næði til brjósthols, verið sendir til hans, þar eð enginn
af læknum spítalans hafði lagt stund á þá grein; auk þess sem efni-
viður hefði vart verið til skipta. Amputatio recti hefur ekki verið
gerð í Landakoti í mörg ár. Tilfellin eru fá, mörg komu hvort eð var
í Landspítala, og þótti þá rétt, að öll væru á einum stað.
Plastiskar aðgerðir hafa ekki verið gerðar í Landakotsspítala,
síðan Árni Björnsson tók til starfa í Landspítala, og mest af hand-
kirurgiu hefur verið sent til hans alla tíð síðan. Hefur þetta verið
í samræmi við sjónarmið okkar, að það beri að draga saman, sem
saman á. En væntanlega hefur þetta farið fram hjá mörgum, enda
ekki verið blásið í básúnur fyrir því.
Ef nefndin ætlar hins vegar að sneiða að einstökum læknum
spítalans, finnst mér það í fyrsta lagi ómaklegt, og í öðru lagi veit ég
ekki, á hverju hún kynni að byggja þá skoðun. Fáir af læknum
spítalans hafa gert upp efnivið sinn og lagt það fram á opinberum
vettvangi, og enginn af almennum handlæknum spítalans á seinni
árum nema dr. Halldór Hansen. Á þetta raunar við um alla spítala
landsins, að of lítið hefur birzt frá þeim af því, sem þar er verið
að gera, og hafa þó skilyrði lækna til slíkrar vinnu batnað á seinni
árum. Er mér ekki kunnugt um nein gögn, sem slíkur dómur yrði
reistur á, því að ,,subjectiv“ skoðun manna á því, hvað þeim ,,finnst“
eða þykir „líklegt", er léttvæg, og þarf ekki að eyða að því orðum.
Enn segir í sömu málsgrein: „Landakotsspítali tekur svokallaðar
beinbrotavaktir til móts við Landspítalann. Komið hefur fyrir, að
báðir beinasérfræðingar spítalans hafa verið fjarverandi samtímis.“
Vaktaþjónusta spítalanna byrjaði á ofanverðu ári 1954, fyrir til-
verknað borgarlæknis, dr. Jóns Sigurðssonar. Síðan þessi þjónusta
hófst, hefur verið ein einasta vaktvika, — í september 1966 —, sem
báðir orthopedar spítalans voru fjarri, staddir á læknaþingi, en þá
gegndi vaktinni handlæknir, sem hafði verið talinn fullfær til þess í
Landspítala, þegar hann var aðstoðarlæknir þar. Finnst mér seilzt
um hurð til lokunnar að tína þetta til, Landakotsspítala til áfellis. Er
það og engin launung, að í Landspítala hefur verið aðeins einn
orthoped, og hefur hann raunar snúið sér að almennum handlækn-
ingum í mörg ár. í fjarvistum hans hefur enginn orthoped verið þar,
svo að mér sé kunnugt.
Enn segir í álitinu: „Allir, sem verða fyrir höfuðslysum, eru
lagðir á Landakotsspítala, og er það raunar æskilegt vegna þess, að
þar er eini læknirinn, sem fengizt hefur við aðgerðir við slíkum
slysum, auk þess sem þar er greiður aðgangur að ráðgefandi tauga-
lækni og lyflæknum. Hins vegar er nefndinni ekki ljóst, hvert á að
senda þá, sem lenda í slíkum slysum, í fjarveru þessa læknis á ári
hverju.“
Höfuðslysin koma í Landakot, það er satt. Fyrir 11 árum tók ég
mig upp fyrjr atbeina borgarlæknis, í heilt ár, kominn að fimmtugu,