Læknablaðið - 01.10.1968, Síða 74

LÆKNABLAÐIÐ
230
1. mynd Myndin á að sýna í grófum dráttum, hvernig lækna- og
sérfræðingsnámi er hagað samkvæmt þessari reglugerð. Nám
í 6y2 ár við læknadeild Háskólans veitir réttindi til takmarkaðs lækn-
ingaleyfis. Eftir þriggja mánaða héraðsskyldu og 13 mánaða starfs-
þjálfun fæst „ótakmarkað lækningaleyfi“, sem endist til æviloka. Þeir,
sem vilja lengra, geta lagt út í svokallað sérnám. Á myndinni kemur
fram, hvernig sérnámið skiptist í tvær megin greinar, lyflæknisfræði
og handlækningar. Frá þessum aðalgreinum koma hliðargreinar, þar
sem krafizt er undirstöðu í lyflæknisfræði eða í handlækningum. Fjór-
ar sérgreinar hafa þá sérstöðu, að krafizt er þjálfunar þæði í lyflækn-
ingum og handlæknisfræði, enda hafa þær hliðstæð tengsl við báðar
þessar greinar.
Ljúka má sérnámi á fjórum árum í öllum greinum nema tauga-
og skapnaðarskurðlækningum, en sérfræðingsleyfi fæst hins vegar
ekki fyrr en sjö ár eru liðin frá embættisprófi. Þannig verða 19 mán-
uðir til frjálsrar ráðstöfunar, en þar af geta menn varið 12 mánuðum
til að afla sér aukaviðurkenningar í undirgrein (sbr. 18. gr.).
Frá byrjun hefur verið bent á ýmsa agnúa, sem auðveldlega hefði
mátt sníða af þessari reglugerð, þótt ekki væri lagt út í það stórvirki
að breyta henni í grundvallaratriðum. Verður að kenna læknadeild-
inni þetta ræktarleysi, en jafnframt ber að þakka það frumkvæði,
sem leiddi til þess, að nefnd hefur nú verið skipuð til að hjálpa deild-
inni við endurskoðun á reglugerðinni. Þessi nefnd á mikið og vanda-
samt starf fyrir höndum, sem hlýtur að hafa í för með sér veigamiklar
breytingar. Flestar grannþjóðir okkar eru að breyta kerfi læknakennsl-
unnar frá grunni. Virðist mikilla tíðinda að vænta af erlendum vett-
vangi, ef marka má umræður og greinargerðir um þessi mál. 12345
Nýmælii)Þótt námskerfi okkar eigi fyrst og fremst að miðast við þarf-
ir íslenzks þjóðfélags, þurfum við að þekkja viðhorf grann-
þjóðanna og laga okkar reglur að reglum þeirra eins og aðstæður
frekast leyfa, svo að íslenzkir læknar verði gjaldgengir erlendis. Eftir
lauslegan samanburð sýnist mér, að hugmyndir þær, sem hér verður
greint frá, geti í stórum dráttum samrýmzt þeirri skipan, sem Bretar
og Norðurlandabúar virðast stefna að.
Þessar hugmyndir hvíla á þeirri meginforsendu, að læknanámi
sé aldrei að fullu lokið. Lœknar eiga að verja hluta af starfsorku sinni
til kerfisbundins náms, meðan þeir stunda lœkningar. Þeir, sem við-
halda ekki þekkingu sinni, eiga að missa lœkningaleyfi. Skynsamleg
próf eru nauðsynleg til að tryggja hæfilegt aðhald í þessum efnum.
Eftir forskóla (læknadeild), sem veitir sameiginlega og alhliða undir-
búningsmenntun, byrjar framhaldsnámið. Aðalmarkmið nýrrar reglu-
gerðar hlýtur að vera að hvetja sem flesta lœkna til frekara náms.
Það virðist því vera eðlilegra að kenna reglugerðina við framhalds-
nám fremur en sérfræðinám, enda er sérgreining fráleitt nokkurt
1) Efnislega samhljóða erindi, sem var flutt á fundi hjá Umræðuhópi ungra
lækna í apríl síðastliðnum.